Onbeschrijflijk

'Je weet pas wat het is als je er geweest bent.' Dat hoorde ik vaak voor ik naar Afrika kwam. Ik ging ervan uit dat mensen gewoon te lui waren om te vertellen. Of dat het zoiets was als wanneer ouders hun kinderen vragen hoe het op kamp was. Misschien overdreven ze gewoon, wilden ze mensen simpelweg nieuwsgierig maken of lokken. Of was het iets blasé. 'Echt? Nog nooit geweest? Ja... Je weet pas wat het is als je er geweest bent.' Het zou ook iets kunnen zijn zoals bij leerkrachten die hun eigen vak steeds het belangrijkste vinden.

Gisteren zat ik met één van de gasten rond het kampvuur en zij vertelde hoe haar eerste reis naar Afrika haar overtuigd had om sinds dan elk jaar terug te komen. Ze kon evenmin uitleggen waarom of wat het was, maar het was zoals als liefde op het eerste gezicht. Een oergevoel, een innerlijke herkenning of thuiskomen. Wat het ook is, ik begrijp het nu. En ik ben geneigd hetzelfde te zeggen. 'Je weet pas wat het is als je er geweest bent.' Maar dat zou te makkelijk zijn, niet? Omdat ik wel van een uitdaging hou, probeer ik voor jullie toch een beetje van 'the African Feeling' neer te pennen.

Het was er al op dag één dat gevoel. En dat had niets te maken met de luxetenten of de wijn tijdens de game-drive. Eerder met het ontbreken van al die dingen de dag voordien. Met de zanderige weggetjes, de warme zon, de verschillende landschappen, de uitgestrektheid en oneindigheid van de Savannah en natuurlijk alle majesteuze dieren die daar gewoon in rondlopen. De allereerste dieren die ik hier zag waren zebra's. Ik was zo onder de indruk van het feit dat die gewoon wat liepen te grazen en dat ik die zomaar te zien kreeg op een paar meter van de auto dat ik helemaal vergat om een foto te trekken. Ik herinner me dat ik een stijve nek had van het onophoudelijk proberen spotten van zoveel mogelijk dieren. En toen zat ik nog gewoon in een gesloten jeep met laadbak.

Niet veel later bleek dat een game-drive steeds in een open auto was. Ik herinner me dat ik dat toch spannend vond. Je komt tenslotte oog in oog te staan met dieren die je in een ogenblik zouden kunnen doden. En net dat maakt het gevoel enkel sterker. Als er plots een olifant voor je staat en zich groot maakt (alsof ze nog niet imposant en groot genoeg zijn), oren breed en slurf naar boven en dan luid trompetteren, dan maakt dat je betrekkelijk nederig. Al de rest verdwijnt dan even.

Ik wist ook dat een nijlpaard snel kon zijn en best gevaarlijk, maar dat 'weten' krijgt een hele andere betekenis als je plots een geagiteerd nijlpaard voor je krijgt. We hielden een 'Sundowner' (een stop met de jeep net voor de zon ondergaat met een drankje en een hapje) en plots komt er een nijlpaard uit het water piepen. Prachtig... Ik pak mijn camera en ook Shaun gaat all the way voor een foto. Hij gaat zelfs met zijn voeten een klein beetje in het water staan om een beter zicht te hebben. Elcke stelt voor om een foto te trekken van dat nijlpaard met mij erbij op, maar dan moet ik me wel breed maken zodat Shaun er niet mee op staat.

Goed gelukt, niet? Nog geen twee minuten later krijgt datzelfde nijlpaard het blijkbaar op zijn heupen van al die paparazzi en stuift onder luid gebrul die het water uit. En dat gaat inderdaad verschrikkelijk snel! Ik kan je verzekeren: ik ben de auto ingedoken! Adrenaline helpt je dan gelukkig een handje. Meneer nijlpaard droop al snel af toen hij geen camera's meer zag. He made his point: geen zin in foto's vandaag.

En naast dat nederige gevoel dat je krijgt bij al die prachtige en grootse dieren, is er ook gewoon de zonsondergang die je elke dag opnieuw even doet stilvallen.

 

Het simpel wandelen met de kinderen terwijl er een walkie talkie aan je broekzak bengelt en je een beetje verder takken hoort kraken en door de bomen heen een olifant of enkele wrattenzwijnen (Pumba's) ziet. Aan het kampvuur zitten en in de vlammen staren terwijl de kikkers luid kwaken en je in de verte een leeuw hoort brullen. In je bed liggen en op nog geen meter afstand olifanten horen wandelen, blaadjes horen ritselen en bomen en takken horen breken. Voor mij is het ondertussen rustgevend geworden. In het donker 's avonds plots voor een hyena staan die uit is op het speelgoed van de kinderen in de zandbak. Het 's avonds alleen naar mijn huisje wandelen met mijn petzl en soms toch stiekem een klein hartje. Want ik zweer het, alleen in het donker, oog in oog met een olifant of eender welk dier valt met niets te vergelijken. Dan is het enkel jij en dat dier. Al de rest verdwijnt. 

En dan is daar Afrika. Dat stukje dat je niet kan uitleggen. Het gevoel dat je elke avond weer krijgt terwijl de zon onder gaat of je aan het vuur zit, in je bed ligt en in slaap valt met alle geluiden van de bush rondom jou. Dan ben je exact daar waar je moet zijn. En waar dat is of hoe dat voelt, dat weet je pas als je er geweest bent...