Mijn volle parkeergarage...

Gisteren exact een jaar geleden verloor ik mijn oma. Mijn lieve oma was er plots niet meer. Zeer onwerkelijk. Want zelfs nu nog pak ik af en toe mijn telefoon en in een flits van een seconde bedenk ik dan dat ik haar wil bellen. Even snel besef ik ook weer dat het niet meer kan, maar toch is het telkens weer even schrikken. Ze is er niet meer...
Wat later waren daar plots Fil en Senna, bron van veel geluk, maar ook van verschrikkelijk veel angst en verdriet. Weken en maanden hebben zij in het ziekenhuis gelegen en tot op vandaag is het niet makkelijk al zijn het wel twee vrolijke schatten van kindjes.
En weer een beetje later eindigde een tumultueuze relatie met mijn toenmalige, grote liefde voorgoed en was ik weer alleen. Helemaal alleen.

Ik ben van het ene in het andere gerold en dat zo ongeveer op alle vlakken. Van de ene job in de andere, het ene contract in het andere, het ene verdriet in het andere, de ene bezigheid en daarop kwam dan de andere...   Als het maar druk was. Dat leek destijds mijn redding: bezig blijven en vooral niet stil staan. Dat was ook zo. Het was mijn redding. Maar vanzelfsprekend is dat maar voor korte duur. Het was veel en eigenlijk gewoon teveel. Veel te veel. Ik moest gewoon bezig blijven zodat ik niet zou beseffen hoe lastig het was. Want tussen al die moeilijke dingen zat ook nog eens een opleiding tot therapeut en dat komt eigenlijk neer op eens flink in alle moeilijke en pijnlijke stukjes van jezelf koteren en graven. En tja, dan kom je al eens wat tegen...

Het heeft me een jaar gekost om mezelf 'stil' te krijgen... Exact een jaar later dan de dag waarop mijn oma stierf, zei de dokter me dat het genoeg was. Dat ik stop moest zeggen en tijd moest nemen. Dat ik voor mezelf moest zorgen. Ik zat voor een keer aan de andere kant en dus was ik het die de doos met papieren zakdoekjes toegeschoven kreeg. Bij de dokter, bij de therapeut en nog net niet bij de bakker...

Het is gek dat er zoveel verdriet kan zitten zonder dat je er bewust weet van hebt. 't Is te zeggen, je weet het wel en voelt het zelfs ergens, maar je gaat gewoon verder. Je moet wel. En wij zijn als mens in staat die dingen ergens te parkeren, maar jammer genoeg werkt dat parkeren maar tijdelijk.

Eigenlijk is het een beetje als een parkeergarage in het midden van een drukke, onbekende stad. Soms makkelijk, maar best tijdelijk en het kost je veel. Af en toe heb je geen idee waar je geparkeerd staat of hoe je weer buiten geraakt. Het is er niet echt gezellig en eigenlijk zelfs een beetje beangstigend, dus niet echt een plek waar je graag komt of lang blijft rondhangen. En als je weer buiten komt in die drukke, onbekend stad... dan begint het zoeken pas echt...