Shitty days...

Soms heb je gewoon een 'shitty' dag. Punt. En soms lijkt het alsof die dag meerdere dagen blijft voortduren. Alsof die ongemerkt uitgerekt (hoewel het niet klinkt, is het wel taalkundig correct) wordt. De afgelopen dagen waren met andere woorden behoorlijk 'shitty'. Vrijdag startte de dag al slecht met een kuisvrouw die niet kwam opdagen. Na heel wat over en weer gesms en gebel bleek er een misverstand te zijn en zou er geen kuisvrouw komen. Niet alleen moest ik dus zelf kuisen, daar kwam nog eens bij dat ik voor niks zo vroeg was opgestaan om alles aan kant te zetten. De gietende regen maakte mijn humeur er niet beter op. Gelukkig volgde wel een leuke repetitie én een fijne lunch die de dag toch nog wat kleur gaven, al lukte het niet echt om voor een volledige ommekeer te zorgen. Ik denk dat ik mezelf voornamelijk in de weg zat. Ik had namelijk allerlei plannen en verwachtingen voor mezelf en eigenlijk kreeg ik niks gedaan. Ik raakte met andere woorden geïrriteerd door mezelf. Niet handig...
De volgende morgen zorgde een platte autoband meteen voor een slechte start en werd er dus naadloos een vervolg aan de vorige dag gebreid. Geen tickets voor de zomer van Antwerpen, wel rondrijden met een reserveband en met het idee dat ik vanaf binnenkort dus geen auto meer zal hebben. Nieuwe banden is momenteel namelijk geen optie voor mijn portemonnee. 'Balen!' zoals ze in Nederland zouden zeggen (en ongetwijfeld nu aan het zeggen zijn...).

Mijn zus heeft zich creatief laten gaan: mooi hé?

Opnieuw probeerde ik het rotgevoel te keren en deze keer door op bezoek te gaan bij mijn twee petekinderen. Eerst ben ik Senna (en natuurlijk ook Fil) gaan bewonderen. Die zagen er zo anders uit dan de vorige keer, ongelofelijk! Ik denk dat ik wel tien keer gezegd heb hoe geweldig mooi ze nu waren... Echte mini baby's. Ik kan het niet anders zeggen dan dat.

Links zie je Fil en rechts is Senna.

Ze zijn echt gegroeid en doordat ze beiden van de CPAP af zijn, kan je hun gezichtje niet alleen veel beter zien, daarnaast is de vervorming ten gevolge van diezelfde CPAP ook helemaal weg. Ze zijn in één woord simpelweg ongelofelijk schattig (jaja, dat zijn eigenlijk meer woorden...)! Echt, ik zou uren naar hen kunnen kijken en dus zijn de tien minuten altijd veel te snel om! Het was hoe dan ook het hoogtepunt van mijn dag.




Ik vond zelfs dat Senna wat op Lien leek. Op onderstaande foto's misschien niet zo, maar terwijl ze op mama's schoot lag zag ik toch echt gelijkenissen... Mijn bedoeling was trouwens om één fotootje bij de tekst te zetten, maar ik kon niet kiezen. Deze twee wilde ik u alvast niet onthouden omdat ik het zo'n mooie foto's vind.

Senna!

Nadien ben ik met petekind Bo en zijn mama en papa richting Groenplaats getrokken. Er kwamen enkele groepjes spelen, waaronder Katastroof. Ik moet eerlijk zeggen dat ik meer rondom mij gekeken heb dan naar het podium, want ik heb zelden zoveel figuren bij elkaar gezien. Speciaal. De 'muziek' stond echter wat te hard en zeker voor Bo, dus wanneer het ook nog eens begon te regenen, zijn we weer huiswaarts getrokken met een kleine omweg langs de Albert Heijn. Ik ben namelijk echt een fan en was nog steeds niet in hun nieuwe winkel op de Groenplaats geweest. Nu dus wel!

Maar ook mijn geweldige petekinderen noch de Albert Heijn slaagden erin mijn melancholische bui volledig te verdrijven. Toen ik de volgende ochtend wakker werd met een pijnlijke stijve nek was het helemaal om zeep. Ik heb het weekend officieel gebombardeerd tot 'rotweekend'. De tickets voor de zomer van Antwerpen die ik nog wist te bemachtigen veranderden daar weinig aan vermits ik stiekem toch teleurgesteld was dat er nu heel wat vrienden niet kunnen komen kijken naar "13  1/2". Nogmaals balen dus! Ach, als je zo'n rotweekend gehad hebt is het grote voordeel eigenlijk: het kan alleen maar beter! Het weekend is gedaan, kom op met die nieuwe week 'cause I'm ready for some change!