Dancing in the rain...

En daar zijn we weer! Na een ondertussen betrekkelijk lange blogpauze ben ik er weer. Back in full force! Tenminste, dat hoop ik binnenkort te zijn, nu op dit moment ben ik nog eventjes een beetje moe... Maar met morgen een dagje sauna in het vooruitzicht, denk ik dat ik nadien de hele wereld weer aankan!

Het zijn woeilige tijden geweest. Ik hoop dat ik 'geweest' mag zeggen, want ik vind dat ik mijn portie voor dit jaar wel gehad heb. Ik begon deze blog ooit met een liedje van Alanis Morisette en een duidelijk doel. En recent heb ik mezelf met onderstaand beeld weer even op het juiste spoor gezet.

Dit beeld heb ik ook gebruikt voor mijn eindwerk in de therapieopleiding (jaja, mijn eerste jaar zit er ondertussen op!). Hoe het leven komt heb je niet te kiezen, maar hoe je ermee omgaat wel. Ik schreef ooit al dat ik de dingen op mijn manier moet doen, dat ik zelf mijn eigen weg wil gaan, ook al raden mensen me dat af. Authentiek zijn. Het lijkt zo makkelijk, maar dat is het verre van. Er is ook geen eindpunt. Je bent niet 'plots' authentiek en helemaal jezelf. Het is met andere woorden een levenslang leerproces. Om moe van te worden...

Ik ben sinds enkele weken opnieuw alleen. Zoals ik al zei, je hebt de dingen niet altijd te kiezen... Ik weet dat het best is zo, maar toch is het af en toe verdekke moeilijk. Want hoe ga je nu 'goed' om met zo'n breuk? Je krijgt raad en advies langs alle kanten, maar ik heb ondertussen geleerd dat mijn weg niet steeds gelijk loopt met die van anderen en de raad en advies bijgevolg niet altijd opgaat voor mij. En dus heb ik het op mijn manier gedaan. Ik heb bv. geen afstand genomen en ben mee op weekend met zijn familie vertrokken. Dat stond al maanden vast en waarom zou ik niet toch nog mee gaan? Ok, het is niet zo vanzelfsprekend en af en toe waarschijnlijk lastig, maar is alleen thuis zitten ook niet minstens af en toe lastig? Ik had zo het gevoel dat ik de nodige tijd kreeg om wat ik voelde af te stemmen op de veranderingen. En daarbij was het een schitterend weekend met prachtig weer en hoe gek het ook klinkt, ik heb ervan genoten...
Ik heb op mijn manier afstand en afscheid genomen en kan nu eerlijk zeggen dat het goed is. Het is ok. Moeilijk, maar ok. Want natuurlijk heb ik het lastig met weer alleen wonen. En natuurlijk mis ik hem. Ik was net gewend aan de stinkende sokken, rondslingerende kleren en de koffiefilters op het aanrecht...

Ach, het is lastig die stormen en de regen maar waarom zouden we terwijl niet proberen dansen? Het doet pijn ja, maar ik zie hem graag. Gisteren, vandaag en morgen. We kennen elkaar door en door, de goeie kanten, maar ook de kleine scherpe kantjes en ik kan me geen betere vriend voorstellen dan iemand die me zo goed kent. En dus staan we nog samen op de rommelmarkt in de gietende regen, lachen we samen om Philippe Geubels en zoeken we naar een nieuwe definitie van deze 'combinatie mensen' te beginnen met vrienden...

Willen we alleen afspreken dat de stormen nu gewoon eventjes gaan liggen? Wat regen daar kan ik best mee leven, al zou wat zon voor de afwisseling natuurlijk ook geen kwaad kunnen...