Gefeliciteerd!

Voor alle bezorgde zielen: mijn melancholische bui is ondertussen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik ben doodop, maar tegelijk heb ik sloten energie! Zoveel dat ik moet lachen met mezelf. Ik loop namelijk van hier naar daar met de telefoon tussen mijn oor en schouder geklemd, sta om kwart voor elf 's avonds al neurieënd de bloemen water te geven en check hoe mijn gezichtsuitdrukking eruit ziet in de spiegel terwijl ik allerlei dingen uit probeer.
Dat laatste heeft te maken met de repetitie voor theaterstuk nummer één, die ik net achter de rug heb. Het was een repetitie met publiek, een try-out zoals dat dan heet en we zijn tevreden. Nu met de feedback aan de slag, zodat we er tegen het einde van de week een lap op kunnen geven!
Het is een droevig stuk en ik verschoot wel een beetje van mezelf, want op het einde voelde ik echt een krop in mijn keel. Ik moest dus even op adem komen voor ik richting publiek wandelde. Wat een actrice! Ik moet nog steeds lachen met dat woord. Als daarstraks bv. de acteurs bij elkaar geroepen werden dan duurt het even eer mijn frank valt dat ze mij moeten hebben. Actrice!
Naast de 'toneelboost' hangen er ook een aantal mogelijke jobvooruitzichten in de lucht en thuisgekomen vond ik een mailtje met leuk nieuws:
"Gefeliciteerd! U bent geslaagd voor het eerste jaar contextuele therapie."

Wat is dat toch met die energie en het universum? Eerst gaat alles mis en dan vallen plots alle stukjes van de puzzel langzaam maar zeker op zijn plaats. Is dat het lot? Of werd er beslist dat het even genoeg geweest is daar boven? Misschien is het simpelweg mijn eigen verdienste? Want dat heb ik alvast geleerd in de les dit jaar. Ik mag best wat op mijn eigen rekening zetten! Dus bij deze, note to myself: Gefeliciteerd!