Vandaag heb ik weer een dagje in mijn eigen ziel liggen ploeteren. Want dat is basically wat er van ons verwacht wordt in de opleiding 'contextuele therapie'. Enorm interessant, af en toe behoorlijk confronterend, soms verhelderend, maar vooral vaak heel erg vermoeiend. En aan het eind van zo'n dag zit mijn hoofd meestal zo vol dat er niet meer al te veel bij geraakt. Op weg naar huis bedacht ik me waarop ik me die avond eens zou trakteren...
Dat begon al met iets waar jullie ongetwijfeld raar van gaan opkijken... Ik wandel niet graag onder de grond (tenzij het specifiek voor speleologie is en dus eerder avontuurlijk) en ik ben ook geen fan van de metro. Pas op, ik vind het een heel handige oplossing en ik maak er vaak gebruik van want het is ook de snelste weg van en naar huis. Maar als ik niet gehaast ben, gun ik mezelf een ritje boven de grond. En tijdens die busrit bedacht ik me dat ik nu eens echt zin had in pizza, de zetel, de jogging van mijn lief en een dom programma. En dat is bijgevolg ook precies wat ik gedaan heb.
Ik vond dat ik de pizza zelf moest halen, want ik wandel er bijna voorbij. Bellen is dan echt wel overdreven. De Italianen (?) van de pizzeria hebben hun imago alle eer aangedaan, want ze waren enorm vriendelijk en galant. Eén van hen haastte zich zelfs van achter de toog vandaan om voor mij de deur open te houden en ik vreesde even dat hij mee met mij naar huis zou wandelen toen hij zelfs mee tot buiten kwam. Gelukkig had hij nog wel even dienst...
Even later, met de helft van de pizza achter mijn kiezen (meer krijg ik niet op), een te grote joggingbroek en mijn Dire Straits T-shirt (ziet er niet uit, maar is wel één van mijn lievelings 'thuis-T-shirts') zat ik zonder nog één hersencel te gebruiken naar The Bachelor te kijken... Leve de hersenloze TV, want sorry, af en toe heb je die simpelweg nodig!
Haha heb ook gekeken,vooral niet nadenken is het motto maar genieten van zoveel onzin in één uur!!
BeantwoordenVerwijderen