A free bird

Ik vrees dat Afrika me te pakken heeft. Of is het gewoon de rust, de simpele zaken en zorgen, de kleine dingen? Dat zal ik waarschijnlijk pas weten als ik verder trek. Maar dat ik terug kom naar Afrika, dat staat als een paal boven water. Ik denk op dit moment dat het eerder een soort thuis voelen in de wereld is. In Afrika en waarschijnlijk ook ergens anders. Ik draai mee en voel een rust en een vrijheid die ik voordien, zonder me daar echt bewust van te zijn, zo erg gemist heb. Alsof ik pas hier en nu helemaal mezelf kan zijn.

En begrijp me niet verkeerd, er zijn veel mensen in België die ik doodgraag zie en die tranen of emotie teweeg brengen wanneer ik ze nu gewoon nog maar hoor of via Skype zie of zelfs maar een mail van hen lees. Maar die tranen zijn geen heimwee of verdriet. Het is eerder alsof ik hier nog beter kan voelen hoe belangrijk sommige mensen voor mij zijn. Hoe graag ik hen zie. En dat komt niet door de afstand, maar doordat ik voel hoe juist mijn beslissing om te vertrekken was. Voor mezelf. En dat voelt goed.

Ergens een tijd wonen en meedraaien is heel anders dan als toerist naar die plek reizen. De ups en downs, de verschillende kanten van mensen en van jezelf, dagen die schitteren en dagen die als lood voelen. Je hebt ze allemaal nodig om echt te voelen dat je leeft.

Er zijn de kleine dingen. Ik knipte al mijn eigen haar (heb weer een froefroe), kan een Savannah openen met een flesje water (daar werd ik echt goed in), reed met de jeep in mijn eentje (ben ik echter iets minder goed in), leerde al enorm veel over vogels (dankzij 5-jaar oude Nala), herken de meeste bushgeluiden 's nachts, leerde 3-jarige Khan 'pardon' zeggen (of iets dat er alvast op trekt), durf meestal alleen naar huis wandelen, ontdekte dat ik een zwak heb voor giraffen en rustig wordt van het lage gebrom en het gekraak en getrompetter van olifanten. Om maar enkele dingen te noemen...

Dan is er een regenboog aan emoties. Mijn broer is vaak in mijn gedachten. Wat zou hij hiervan vinden? Wat zou hij zeggen van mijn foto's? 'Graaf zusje! Wow... Jaloers!' Ik zie het hem zo zeggen. Misschien was hij wel op bezoek gekomen. Af en toe zijn er plots tranen. Dan mis ik hem. Mis ik zijn bulderende lach en typische commentaar, zijn onverwachte telefoontjes op de meest onmogelijke momenten, zijn dromen... Maar hij is mee hier. Hij zou dit geweldig hebben gevonden. Dat voel ik ook. Gelukkig.

Een paar dagen geleden ben ik voor de eerste keer echt bang geweest. Ik vertelde al dat ik het geluk had om een luipaard en haar jong te zien. Dat specifieke luipaard is hier gekend als Matsebe (door haar twee gehavende oren blijkbaar). Ze is niet meer van de jongste en had al eens lastige periodes en dan werd ze vaak rond het kamp gezien. Sowieso komt ze geregeld op bezoek. Het was vertederend om haar samen met haar jong te zien, maar plots ging het niet meer zo goed met hen. Ze heeft een tijd blijkbaar geen 'kill' gehad en was heel erg vermagerd. Bovendien heeft ze daardoor haar jong moeten achterlaten. Zo zielig en dat raakt je dan wel. Op een game-drive kwamen we haar tegen. Ze moest oude vissenkoppen eten die visarenden op de grond lieten vallen en het jagen leek maar niet te lukken. Ik had met haar te doen. We volgden haar een tijdje met enkele jeeps en uiteindelijk waren er nog twee wagens over. De onze en die van enkele vrienden. Matsebe lag tussen onze auto's in. Plots stond ze op en wandelde ze tot net naast onze wagen, naast mij, waar ze ging zitten. Op nog geen meter en ze keek naar boven de auto in. Recht in mijn ogen. Ik denk dat mijn hart toen even stopte. Haar wanhopige blik. Ze bleef zo zitten en het leek een eeuwigheid al was het waarschijnlijk maar enkele minuten of zelfs dat nog niet. Op een bepaald moment begon ze zelfs te grommen. Ik denk dat mijn benen het begeven hadden als ik toen recht had moeten staan. Ik kan het niet uitleggen in woorden, maar oog in oog staan met een wild dier is iets ongelofelijks. Al de rest valt helemaal weg. Nadien had ik een glaasje nodig om weer bij te komen.

Af en toe is er ook frustratie of teleurstelling. In mezelf en in anderen. Zo ben ik nog steeds geen krak in dingen voor mezelf vragen en dat merk ik hier en daar. In de keuken bv. moet ik steevast mijn eigen ontbijt (en dat van de kindjes) maken, terwijl ze dat voor anderen wel maken als die dat vragen. Net omdat ze natuurlijk heel goed weten dat ik het anders wel zelf zal doen. Nog werk aan de winkel voor mij dus...

En als er spanningen zijn of ruzie is tussen mensen hier, dan kan ik daar ook echt last van hebben. Zelfs (of misschien vooral) als er niets gezegd wordt, maar er vanalles in de lucht hangt. 

Maar vooral en heel vaak zit ik gewoon in de jeep naar olifanten of de zonsondergang te kijken met een Savannah in mijn hand en een lach op mijn gezicht. Dan klopt alles zo wonderlijk dat ik me oprecht gelukkig en blij voel en af en toe stiekem met mijn ogen moet knipperen.

Tot slot zijn er momenten en dingen die ik echt nooit meer zal vergeten. De dode krokodil die door het nijlpaard op de oever werd gesmakt; de impala die in het water stond met een krokodil aan haar poten, een nijlpaard wat verder en zeven wilde honden rond het water; het luipaard met haar jong en een dode impala in een boom; tussen de olifanten staan en hen zien zwemmen en spelen; een olifant die tot op een paar meter van waar je op de grond zit naar je toe komt gewandeld of een nijlpaard dat op je af komt gelopen tijdens sundowners op een game-drive. Allemaal onvergetelijk. Naast dat alles vond ik ook een soulmate, een 'brother in arms' en daar zijn er niet zoveel van. De gesprekken met hem, die korte ontmoeting heeft me nog meer gesterkt in de juistheid van mijn beslissing om erop uit te trekken. Ik voel me oprecht thuis in de wereld. Met mezelf. Ik ben gelukkig hier. A free bird... En dat is echt wat ik nu nodig heb.