Wel voor mij niet zo lang... afgelopen lang weekend gingen we met een vriendengroep van een stuk of 20 man op kamp naar Geel. Helemaal zoals het moet: een lokaal met dals als vloer, stapelbedden die je telkens op nieuw in slaap wiegen (of wakker houden...) wanneer er iemand adem haalt (en dan heb ik het nog niet over de snurkconcerten gehad), veel modder en gemeenschappelijke douches met warm water voor ongeveer twee douchebeurten. Ook de invulling van het kamp zelf was compleet op maat: een wekdienst mét gitaar en zelfgemaakte liedjes, een laddercompetitie die je spieren op de proef stelde, gotsja met als slagzin 'Hoor ik daar een gnoe pissen?' (een gezegde als een ander), een schattenjacht die startte met 'Dikke Bertha', baseball en 'één twee drie piano', een kwis met plastuiten en boeren laten en een nachtspel dat zoals het hoort uit de hand liep...
En wat dat laatste betreft, vrees ik dat ik de schuldige ben. 't Is te zeggen, mijn partner in crime deelt eveneens in de schuld natuurlijk, net zoals de groepsdruk van al de rest. Maar voor nu houden we het nog even op mezelf. Ik ben namelijk altijd wel te vinden voor een mopje. Die dag had ik het al lastig gehad met de buitendouches die zo mooi boven de hoofden van enkele nietsvermoedende kampeerders hingen... Niet geslaagd in mijn opzet, moest ik iets anders ondernemen...
Tijdens het eigenlijke nachtspel kon ik sluipgewijs het kamp van de tegenploeg maar niet vinden en plots klonken er al drie fluittonen, wat wilde zeggen dat het spel over was... Dat kon natuurlijk niet! Een beetje spanning is onontbeerlijk aan een nachtspel als je't mijn vraagt en een echt kamp kan namelijk niet zonder die spanning en een vleugje drama, niwaar? En dus besloot ik samen met mijn partner in crime ons te verstoppen om te kijken hoe snel we gemist zouden worden. Al snel vroegen enkele medekampgangers zich af waar wij bleven. Gniffelend keken wij toe vanuit de bosjes. Ze zouden ongetwijfeld snel concluderen dat we een mopje met hen uithaalden en uiteindelijk zouden wij hier in de kou blijven zitten en gewoon moeten terug wandelen. We waren dus al aan het bekokstoven hoe we hen dan toch een beetje bang zouden kunnen maken, al geloofden we oprecht dat dat alvast een verloren zaak was. Maar voor de grap kon altijd! Steentjes tegen het raam gooien? Onze jassen daar ergens droppen? Of nog iets beters?
Al snel wandelden ze terug terwijl ze elkaar allerlei sterrenbeelden toonden en honderduit praatten over vanalles en nog wat. Wij volgden 'plannen smeeddend' op een afstandje en met een kleine omweg in de schaduw van het bos. Maar toen we bijna aan het weggetje richting kampplek waren, kwamen twee ijverige vriendjes het andere kamp afbreken en terwijl naar ons zoeken. Dat was snel! Ze leken niet al te ongerust en dus vonden wij het vooral grappig dat één van de twee ons op enkele meters passeerde, zonder ons in de gaten te krijgen.
Omdat ze niet erg goed bleken in zoeken, besloten we al snel om onze jassen op het weggetje richting kamp te leggen. Jassen met wimpels en een ballon aan vast (ik had nog steeds een leven!), zodat ze niet konden missen. Dat gebeurde echter toch en dus zagen we ons genoodzaakt een ander plan te bedenken om terug te gaan (het werd een beetje fris zonder jas en ik moest dringend naar het toilet).
We gaven onze jassen aan een scoutsgroep die daar op kamp was met de vraag of zij die af wilden gaan geven op onze kampplek. Dat deden ze en wij slopen achter hen mee. Maar daar aangekomen, waren we er plots niet meer zo zeker van of ze wel gewoon op ons zaten wachten. Iedereen leek in rep en roer! We besloten ons dus over te geven en dat was maar goed ook... Ze hadden namelijk op het punt gestaan de politie te bellen! Stel je voor! Wij maar plannen beramen en ons van geen kwaad bewust en terwijl stond het volledige kamp op zijn kop! Ik had 16 gemiste oproepen en tot op de dag van vandaag durf ik niet naar mijn voicemail luisteren... Ik was ook duidelijk de boeman of de aanstoker en mijn buddy had ik zo ongeveer vast gebonden, want 'zij zou zoiets nooit doen'! Tja, ik heb toch niet zo'n braaf imago zo bleek..
Gelukkig zakte de adrenaline bij de meeste al snel en grappig genoeg kwamen heel wat mensen me later opbiechten dat zij het niet echt geloofd hadden. Gek toch? Wat massahysterie of gewoon een groep mensen op zich al niet teweeg kan brengen...
Eerlijk, ik moet wel bekennen dat ik het er even lastig mee gehad heb. Ik ben nadien (net als mijn partner in crime) redelijk snel gaan slapen, hoewel ik eigenlijk klaarwakker was. Sorry zeggen didn't really do the trick bij enkelen... En ik heb gewoon van mezelf al een sterk ontwikkeld (vaak nutteloos) schuldgevoel en dat werd er die dag niet beter op. Goed geslapen was er dan ook niet bij. Pas na een deugddoende douche op m'n eentje de dag nadien kwam ik weer wat op m'n plooi.
Ach, je kan niet zeggen dat ik mijn steentje aan een 'echt old school kamp' niet bijgedragen heb... Drama en spanning: check! En je kan ook niet zeggen dat het geen geslaagd kamp was. Ik heb genoten!
En spelende vrouw, wat heb je nu geleerd? Dat er een gezegde is dat als volgt gaat: 'Hoor ik daar een gnoe pissen?' en dat dat ook precies mijn antwoord zou zijn wanneer iemand me zou zeggen dat ik in de toekomst geen mopjes meer moet uithalen... ;-) Schol!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten