woensdag 4 januari 2012

Een terrasje met twee emmers water...

Kerstmis, 11 uur 's morgens en voor de eerste keer in mijn leven luister ik naar de mis op de radio. Ik zit naast oma in het ziekenhuis en hou haar hand vast. Dat maakt haar rustig. Op de vensterbank staat een mooie lamp met allemaal kleine lichtjes in de vorm van een kerstboom. Mijn nichtjes wilden de kerstsfeer ook wat bij haar op de kamer brengen. Op de gang hebben ze dat ook geprobeerd met een kerstboom en sterren aan elke kamerdeur, maar het blijft toch een ziekenhuisgang...
Ik had nooit gedacht dat kerstmis zo zou gaan. Maar het is zo...

En ook gisteren bracht ik nog bijna een hele dag in het ziekenhuis door aan oma's bed. Ik gaf haar kleine slokjes water en hapjes eten. Legde een handdoek onder haar nek wanneer ze daarom vroeg, vertelde wat over vanalles en nog wat en beloofde haar opnieuw dat ik binnenkort met haar een terrasje zou gaan doen. Met twee emmers water, want nog steeds heeft ze grote dorst.

Een stuk van mij wil, net als opa, zo graag dat er een mirakel gebeurt en ik binnenkort weer gewoon langs de achterdeur bij hen thuis binnen wandel. Dat oma druk in de weer is in de keuken of mij naar mijn voeten geeft omdat ik te laat ben voor de naailes. Dat ze me mee de tuin in loodst om te tonen waar ze net prei geplant heeft of dat ik verplicht op die terrasstoel moet gaan zitten zodat ik kan zien hoe mooi de tuin is.
Alleen weten we nu dat oma nooit meer zal naaien, eten maken of in de tuin werken, nooit meer in haar eigen huis zal wonen... Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan er niet aan doen. Telkens als ik denk aan vroeger en aan alles wat nooit meer hetzelfde zal zijn komen de tranen weer. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanvaarden. Aanvaarden dat ik nooit meer een terrasje met haar zal kunnen doen, ondanks mijn belofte...

3 opmerkingen: