Ik ga mee!

't Zijn nog steeds die kleine dingen die het em doen. Cliché absoluut, maar spreek me maar eens tegen!
Met oma gaat het niet goed. Naast de slechte prognose heb ik de indruk dat ze zelf ook de volle reikwijdte van wat er gebeurd is, begint te zien en voelen. En voor iemand die steeds alles kon en besliste is het vreselijk als je niet eens meer kan beslissen wanneer je wil drinken of naar het toilet gaan. Ze is nu helemaal afhankelijk van de zorg van anderen. En dat is natuurlijk vreselijk moeilijk. Oma die altijd zo opgewekt was, is dat nu heel wat minder. Ze wil niet meer eten en ook gesprekjes worden zeldzamer. Je wil zo graag iets kunnen doen voor haar, maar eigenlijk ben je machteloos.
Gisteren vertelde ik haar dat ik op skivakantie zou gaan en dus een weekje niet zou kunnen langskomen. "Ik ga mee!", zei ze. En dan komen de tranen bijna weer in mijn ogen. Zij en opa zijn drie jaar geleden nog mee met ons gaan skiën en dat was geweldig. Wat zou ik haar graag weer meenemen...

Twee grootouders in de 80...

Dan doet het pijn om haar achter te laten en voel ik me bijna schuldig dat ik op vakantie vertrek. Toen ik door de ziekenhuisgang wandelde kwam de akelige gedachte bij me op dat ik haar misschien wel voor de laatste keer gezien zou hebben, wat me bijna weer deed omdraaien. Want als dat het geval was, wilde ik nog zoveel zeggen en haar toch nog even zien...
Om het gevoel van me af te schudden belde ik mijn tante en vertelde haar alles wat ik wist en dacht over oma's vermeende depressie en over alles wat ik verder kon bedenken. 's Avonds kreeg ik telefoon van allebei mijn tantes om me te vertellen dat oma een bord havermoutpap en een yoghurtje gegeten heeft. Wat een opluchting! Tja, die kleine dingen zijn soms zo belangrijk... Ik had het gevoel dat ik plots weer kon ademen en dat ik misschien mijn koffer wel zou durven pakken. Dankjewel oma...

En voor de rest draait de wereld verder natuurlijk. Ook dagdagelijkse dingen. Vandaag zou onze nieuwe kuisvrouw voor de eerste keer komen. Ik heb nog nooit in mijn leven een kuisvrouw gehad en vind het eigenlijk nog steeds een beetje wennen. Tot hiertoe heb ik ook nog niet genoten van mijn tijdelijke status van 'huisvrouw', maar terwijl ik op de fiets richting Decathlon zat, terwijl mijn huis gekuist werd bedacht ik dat ik er zo wel aan kon wennen. En toen ik terug kwam en zag dat de stoep voor mijn huis nat was, verscheen er vanzelf een glimlach op mijn gezicht... Die kleine dingen...