Mooi...

Hoe doe je dat op een dag weer over 'gewone dingen' praten? Ik wil graag weer eens gewoon schrijven. Over zomaar iets kleins. Maar het is verdekke moeilijk. Er is steeds dat schuldgevoel. Het niet in balans zijn van de dingen. Want hoe kan je over dagdagelijkse, banale dingen schrijven als er in grote letters op de muren van je hoofd 'JELLE' geschreven staat? Ik ben heel erg op zoek naar die balans. Naar een evenwicht tussen verdriet en verder gaan. Het is niet het ene of het andere. Ik heb beide nodig. Zonder verdriet en daarover schrijven en spreken kan ik niet verder. En als ik niet verder ga, hoe kan ik dan leven?

Die evenwichtsoefening is moeilijk en heel precair. Bij het minste zuchtje wind val ik om. Want wat mijn hoofd eigenlijk wil is weglopen. Hard werken en bezig zijn, niet stilstaan. Toch dwing ik mezelf om dat laatste te doen. Het gaat dag per dag, met ups en downs en dat is ok. En het zijn dan die kleine dingetjes die maken dat het een goeie of een slechte dag was.

Mijn zus is hoogzwanger en zag de laatste tijd nogal af. Stappen lukte amper en altijd was er pijn. Woensdag moest ze geopereerd worden en ik dacht dat de bevalling daardoor wel op gang zou komen. Of alleszins zou het er niet beter op worden. Maar plots kreeg ik telefoon van haar: 'Of ik niet mee naar het verjaardagsfeestje van ons nichtje zou gaan?'. Zo kan het dus ook... Tuurlijk!

En dus stond ik even later met een stuk taart in mijn hand te kijken naar een bende uitgelaten kinderen op de trampoline. Mijn nichtjes feest had een thema, namelijk 'mooi'. Iedereen moest een parel meenemen en haar een opdracht geven over wat 'mooi' is voor jou. Als ze de opdracht gedaan had, mocht ze de parel aan haar ketting rijgen. Mooi vond ik dat. Zo liet mijn zus haar vijf mooie babynamen verzinnen en werd mijn opdracht om een mooi verhaaltje te schrijven. Ook wij kregen allemaal iets moois:

Gelukkig had ik die dag wel eens mijn best gedaan, want de laatste tijd is mijn jogging veruit favoriet. Het deed me goed. Bij familie zijn. En ja ik sta nog wankel op mijn benen in dat evenwicht. Dan betrap ik mezelf erop dat ik wel dicht bij mijn zus blijf. Een veilige haven. Ik voel bij haar ook de zoektocht naar een evenwicht in dat verdriet en het verder moeten en willen. Voor het kind in haar buik en de twee andere bengels die er al rond lopen.

En kleine dingen kunnen dan best mooi zijn. Een klein kaartje. Een telefoontje. Of een 'ballonmopje' van mijn neef... 'Best moedig' dacht ik toen. Spreken over mooie dingen of een lachende foto op je blog zetten. Die lach is voor jou, broer. Omdat je zelf zo mooi was en omdat het allermooiste jouw lach was...