Het is lang geleden dat ik nog schreef. Zelfs lang geleden dat ik hier gewoon nog eens kwam kijken. Het is niet dat ik niet meer graag schrijf of dat ik dat niet meer wil delen. Noch dat ik in een zware depressie zit of dat alles prima en goed gaat en ik vrolijk met vanalles bezig ben. Al doe ik wel mijn best om mezelf en de rest van de wereld dat laatste wijs te maken...
Ik heb me in het werk gestort. Lange dagen en veel overuren. Hier in huis geschilderd alsof mijn leven ervan af hing. En misschien was dat ook wel een beetje zo. Ik ging aan zo'n tempo dat het leek alsof alles ok en onder controle was. Alsof ik wilde bewijzen dat ik echt mijn best deed om verder te gaan. Want we zijn ondertussen al meer dan vier maand verder. Vier maand. Ik merk meer en meer dat mensen er niets meer over vragen. Wat kunnen ze ook vragen?
Geen nieuws?
Nee...
Het lijkt en voelt alsof van mij verwacht wordt dat ik weer gewoon mee draai in onze maatschappij. En pas op, dat wil ik ook. Echt. Ik wil lachen en van het leven genieten. Mijn grote voorbeeld bij uitstek hierin was mijn broer. Hij was hét uithangbord voor 'leven'. Als zoiets al zou bestaan... Ik ga dus squashen, boek citytrips, twijfel niet tussen twee rokjes, maar koop ze gewoon allebei, geniet van een glas Baileys en gun mezelf Ben&Jerry's ijs... Omdat ik hem steeds in mijn oor hoor fluisteren: 'Leef Sofie, doe maar...' Je weet nooit wat morgen komt...
Mijn omgeving had dus geen enkele reden om te vermoeden dat het niet goed gaat met mij. En pas op, het gaat ook niet slecht gezien de omstandigheden. Maar weet je wat? Elke keer als iemand me verteld dat ze vaak aan mijn broer denken, dan doet dat me zo goed. Want het lijkt dikwijls alsof deze wereld hem al vergeten is. En dat is moeilijk. Ik doe mijn uiterste best om hem levend te houden, bewust en onbewust in mijn eigen huidige levensstijl en dat is een troost. Want soms voel ik zelfs helemaal niets en dan voel ik me zo schuldig. Ik weet dat het een overlevingsmechanisme van mijn brein is, maar toch... Dan aan mijn broer denken en aan wat hij zou zeggen is helend en troostend.
Het doet me goed erover te praten, ook al is het maar heel kort. Het doet goed om te horen dat anderen aan hem denken, zelfs al kennen ze hem niet. Het doet me goed om te leven, als hij maar niet vergeten wordt. De wereld mag doordraaien, moet dat zelfs, maar ik wil hem zo graag mee hebben, op welke manier dan ook... Dus vraag gerust, laat iets weten, spreek mij aan, zeg wat je denkt. Je hoeft niet bang te zijn om iets mis te zeggen. Alles is goed. Want alleen als hij mee is, hoe dan ook, kan ik leven...
he Sofie,
BeantwoordenVerwijderendie foto s doen me schrikken…
en ik schrik al elke dag!
Telkens weer die tranen
zelden nog die lach,
Beste Sofie,
BeantwoordenVerwijderenHeel toevallig kwam ik vandaag bij het surfen op een opsporingsbericht van je broer terecht dat op 10jan. werd gepost.
Toen heeft het mij gegrepen en nu weer.
Hoe gaat het met jou en jouw familie?
Is er al meer nieuws?
kan je ergens een verklaring vinden of wil je liever niet meer denken aan die hoe en waarom?
Het moet niet gemakkelijk zijn om zomaar door te gaan met het leven, het vergt heel veel moed en doorzetting.
Wel knap van je, dat je doorzet en je huisje in orde probeert te maken.
Zou je broer ook zo gewild hebben, geloof ik :)
Misschien zou hij het ook leuk vinden als je terug meer dingen deelt op je toffe blog.
Het kan helpen om je verdriet een plaats te geven of te "communiceren" met hem.
... en wie is er nu niet zo nieuwsgierig naar foto's van dat geweldige dakterras ;)
Je blog is een inspiratie bron, een uitlaatklep, een vriend, een rechter hand, ....
Het zou jammer zijn dat je jou verhaal hier zou afronden.
Ik ben er zeker van dat er nog zoveel te vertellen is, ook al zijn het minder leuke dingen..
Probeer je blogje niet te mijden, maar eerder weer te betrekken bij je leventje.
Hoever staat het met de schilderwerken? hoe ziet het behang eruit of de tapijtjes?
Klink misschien even raar om mijn berichtje zo te lezen, maar ik probeer je gewoon een beetje moed te geven.
En te laten voelen dat er nog altijd mensen zijn die aan jullie denken.
Ik weet hoe deugd het kan doen, zo een klein schouderklopje.
Of iemand die gewoon even spontaan vraagt hoe het met je gaat, dat kan al een boost geven op zich.
Hou de moed erin, ooit komt er een moment dat die afschuwelijke automatische piloot wegvalt en je terug weet hoe een domme schaterlach aanvoelt.
Ook al lijkt dat moment zover weg, toch, schaam je dan niet en hou je vooral niet in als dat moment toch een keer voor de deur staat :)
Hou je goed meid en luister vooral naar je hartje en deel wat zij je influistert.
Tot blogs!!! ;)
Hey Sofie,
BeantwoordenVerwijderenOndanks dat we samen op school zaten, hebben we mekaar nooit echt veel gesproken. Dus echt kennen doen we mekaar niet. Ik las een aantal maanden geleden via fb het vreemde nieuws... Je broer ken ik niet echt, het enige dat me direct overviel was de gedachte: wat zou het met mij doen als iemand die ik zo graag heb, plotseling zou verdwijnen. Het zou me triest en rusteloos maken. Ik denk dat ik de ene dag super positief zou zijn, de dag erna het niet meer zou weten. De ene dag mensen rond mij zou willen, de dag erna mij super alleen zou voelen.
Het is ongelooflijk triest dat je na al die maanden nog steeds geen nieuws hebt. Maar waar er nog een sprankeltje hoop is, bestaat er nog steeds een mogelijkheid dat hij even plots dat hij weg is, er plots weer terug staat.
Stay positive, blijf leven, je broer zou niet anders willen!
Sterkte,
Groeten,
Peter Storms
Hoi Sofie,
BeantwoordenVerwijderenOok ik lees je blog mee, omdat er geen dag voorbijgaat dat ik niet denk: 'hopelijk is er vandaag nieuws'. Ik koester een diepe bewondering voor je openheid en manier om je verdriet in woorden om te zetten. Het mooiste zou zijn dat jullie broer dit zelf ooit allemaal kan lezen. In ieder geval helpt het ons om een beetje te begrijpen wat jullie doormaken.
Eline (vriendin van Lien)
Bedankt voor al jullie berichtjes... Via deze weg, maar ook via fb, mail enz. Het doet goed. Het helpt in het zoeken naar evenwicht.
BeantwoordenVerwijderenDag Sofie,
BeantwoordenVerwijderenVandaag vroegen een paar mensen me of er nog nieuws was van je broer. Ze kennen je niet, maar deelden via mij je oproepen. Ik gaf ze de link van je blog en las nog eens dit stukje. Bij deze wil ik je nog eens laten weten, dat hij helemaal niet vergeten is. Bekende en onbekende mensen denken regelmatig nog eens aan hem.Sterkte.
Inge Huysmans