'Gewoon kak'

Wat is dat toch met mij. Een bbq in de tuin, een lunch in de caravan, ... Geen vuiltje aan de lucht. 's Morgens gaat de bel en ik schiet wakker. Zou ik of niet...? Niet! Maar dan gaat de bel opnieuw en spurt ik toch maar de trap af. En dat was het begin van een rusteloze dag. Zou er echt zoiets bestaan als 'met het foute been uit bed stappen'? Of is het gewon 'one of these days'?

Ik cancelde de dingen die ik afgesproken had vandaag. Waarom dan, vraagt u zich misschien af? Wel, omdat ik de verschrikkelijke gewoonte heb om op zo'n momenten dingen te doen om anderen een plezier te doen. Of omdat ik het beloofd had. Goede redenen ja, maar ik ben heel wat minder consequent als het op mezelf aankomt. Mezelf een plezier doen of mezelf iets beloven, ho maar! En dus beloofde ik mezelf dat ik deze dagen niets hoefde te doen als ik daar geen zin in had en dat iets afbellen dus ook geoorloofd was.

In een poging om mijn dag wat kleur te geven trok in naar de bib. Daar kom ik echt graag en ik kan uren door de rijen wandelen en stukjes lezen op zoek naar dat ene boek dat ik mee wil nemen. Vandaag bracht ook de bib echter geen soelaas. Het enige dat nog een waterig lachje op mijn gezicht kon toveren was dit:

Tussen Sommers Willy en Sinatra Frank, kwam ik mezelf tegen. Het waterig lachje was even snel weg als het gekomen was, want plots werd dat letterlijk zo daar in de bijna lege bibzaal. De tranen sprongen in mijn ogen. Waarom? Dat vraag ik me al een hele tijd niet meer af. Ik weet het niet. Af en toe overkomt het me plots en op andere momenten kan ik moeilijke dingen vertellen zonder een krimp te geven. Tja...

De bib hielp dus niet en op weg naar huis voelde ik opnieuw een soort existentiële eenzaamheid. Ik wil niet alleen zijn, maar ik kan mezelf er niet toe brengen iemand te bellen. Ik zou ook niet weten wie. Niet dat er niemand is die ik zou kunnen of mogen bellen. Ik ben gewoon nog steeds zo verschrikkelijk slecht in hulp vragen... Niet alleen omdat ik dat niet graag doe of niet graag in de schuld sta bij iemand, maar ook omdat ik dat empathische knopje niet uit krijg. En wanneer ik dan merk dat iemand zich bv. ongemakkelijk voelt omwille van mij, dan heb ik al snel de neiging om de dingen te minimaliseren.

Hey, hoe is het met je?
Slecht, het gaat me niet zo af...
Oei...
...
Maar komt wel goed, geen stress! (zeg ik dan met een big smile)
Ja, tuurlijk morgen gaat het al veel beter, je zult zien! Zeg, heb je de Voice gezien?
...

Ongemakkelijkheid en lastig onderwerp weg! En ja, ik heb niet gelogen, hoogstwaarschijnlijk komt het allemaal goed. Maar dat wil ik niet zeggen, noch horen. Ik wil mogen zeggen dat het slecht gaat. Ik wil verdrietig of kwaad mogen zijn. Oplossingen hoef ik niet, die komen op een dag vanzelf wel aanwaaien. Gewoon iemand die zegt dat het inderdaad 'gewoon kak' is. Of iemand die niets zegt en me gewoon een knuffel geeft. Want eigenlijk is dat wat ik het allerliefste wil. Iemand die er gewoon is en waarbij ik me op mijn gemak voel. Iemand waarmee ik niet hoef te praten, maar dat wel kan als ik dat wil.

Want ja, het is 'gewoon kak'.
Blij dat ik u dat even mocht vertellen.