Gepakt door de tands des tijds... en een stiekeme sneeuwbal!

Met een bang hart ben ik een dikke week geleden vertrokken richting 'la douce France' om daar de bergen onveilig te gaan maken. Mijn bang hart had niks te maken met mijn vermeende skikwaliteiten, maar wel met oma. Gisteren ben ik dan ook meteen weer op bezoek geweest en ondanks dat ze heel verdrietig was, heb ik veel aan het bezoek gehad. We zijn samen verdrietig geweest en ik denk dat het ook goed was voor haar...

Het skiën heeft me ook enorm goed gedaan. Ondanks het onnodige, maar wel aanwezige schuldgevoel heb ik genoten van het prachtige weer, de goeie sneeuw, het lekkere eten, de spelletjes en gewoon het enorm fijne gezelschap. We gaan nu al enkele jaren op rij met een groep van 16 à 17 mensen die al eens wisselt, maar eigenlijk steeds even veel sfeer creëert.
Dit jaar werd duidelijk dat we een jaartje ouder geworden zijn. Ik denk dat er nog nooit een avond geweest is waarop iedereen voor elf uur in bed lag. Nu dus wel. En ja, je bent overdag heel actief, maar dat waren we afgelopen jaren ook en ja, de weken voordien waren druk, maar dat was vroeger ook niet anders. De enige conclusie kan dus zijn dat de tands des tijds ook ons te pakken heeft...

Aan dat laatste hebben we dan weer getwijfeld toen vrijdag plots een meter sneeuw viel op nog geen 24 uur. Want toen we na een restaurantbezoek door de sneeuw naar onze chalet ploeterden, duurde het nog geen twee seconden voor we in een mega sneeuwgevecht verwikkeld raakten. Dat kan natuurlijk ook moeilijk anders wanneer je tot aan je knieën in de sneeuw wegzakt.
Eigenlijk was de start al gegeven voor het eten, want toen ik nietsvermoedend de trap van het restaurant opwandelde, kreeg ik plots een sneeuwbal in mijn kraag. De dader bovenaan de trap, wist dat revanche slechts een kwestie van tijd was...

Mijn euh... achterwerk...

En zo geschiedde... De kinderen in ons waren in een mum van tijd gewekt en voor we de trap weer af waren vlogen er al sneeuwballen en sneeuwwolken alle kanten op. Het stille Oz en Oisans werd plots opgeschrikt door uitgelaten gegil en gelach. Dat zag er ongeveer zo uit:

We hebben ons echt helemaal uitgeleefd: al roepend achter elkaar lopen, complotten smeden tegen te sterke mannen (nodig als de vrouwen zwaar in de minderheid zijn!) en af en toe bijna volledig onder de sneeuw verdwijnen.

En na het gevecht bedachten we dat het een goed idee zou zijn om de auto's ook al een beetje te bevrijden.

In de heat of the moment werd dat meteen op het dak klimmen en sneeuw naar beneden smijten. Mooi meegenomen als die sneeuw dan nog eens op iemand anders kop belandde...

Ik kon het niet laten...

Uiteindelijk kwamen we, zoals dat ook bij kinderen gaat, moe, kletsnat, maar helemaal voldaan aan in de chalet. Onze leeftijd liet zich echter stiekem toch weer gelden, want op enkele uitzonderingen met wat alcohol na, lagen we allemaal weer braaf voor twaalf uur in ons bed, terwijl buiten de sneeuw naar beneden bleef dwarrelen...