Gepakt door de tands des tijds... en een stiekeme sneeuwbal!

Met een bang hart ben ik een dikke week geleden vertrokken richting 'la douce France' om daar de bergen onveilig te gaan maken. Mijn bang hart had niks te maken met mijn vermeende skikwaliteiten, maar wel met oma. Gisteren ben ik dan ook meteen weer op bezoek geweest en ondanks dat ze heel verdrietig was, heb ik veel aan het bezoek gehad. We zijn samen verdrietig geweest en ik denk dat het ook goed was voor haar...

Het skiën heeft me ook enorm goed gedaan. Ondanks het onnodige, maar wel aanwezige schuldgevoel heb ik genoten van het prachtige weer, de goeie sneeuw, het lekkere eten, de spelletjes en gewoon het enorm fijne gezelschap. We gaan nu al enkele jaren op rij met een groep van 16 à 17 mensen die al eens wisselt, maar eigenlijk steeds even veel sfeer creëert.
Dit jaar werd duidelijk dat we een jaartje ouder geworden zijn. Ik denk dat er nog nooit een avond geweest is waarop iedereen voor elf uur in bed lag. Nu dus wel. En ja, je bent overdag heel actief, maar dat waren we afgelopen jaren ook en ja, de weken voordien waren druk, maar dat was vroeger ook niet anders. De enige conclusie kan dus zijn dat de tands des tijds ook ons te pakken heeft...

Aan dat laatste hebben we dan weer getwijfeld toen vrijdag plots een meter sneeuw viel op nog geen 24 uur. Want toen we na een restaurantbezoek door de sneeuw naar onze chalet ploeterden, duurde het nog geen twee seconden voor we in een mega sneeuwgevecht verwikkeld raakten. Dat kan natuurlijk ook moeilijk anders wanneer je tot aan je knieën in de sneeuw wegzakt.
Eigenlijk was de start al gegeven voor het eten, want toen ik nietsvermoedend de trap van het restaurant opwandelde, kreeg ik plots een sneeuwbal in mijn kraag. De dader bovenaan de trap, wist dat revanche slechts een kwestie van tijd was...

Mijn euh... achterwerk...

En zo geschiedde... De kinderen in ons waren in een mum van tijd gewekt en voor we de trap weer af waren vlogen er al sneeuwballen en sneeuwwolken alle kanten op. Het stille Oz en Oisans werd plots opgeschrikt door uitgelaten gegil en gelach. Dat zag er ongeveer zo uit:

We hebben ons echt helemaal uitgeleefd: al roepend achter elkaar lopen, complotten smeden tegen te sterke mannen (nodig als de vrouwen zwaar in de minderheid zijn!) en af en toe bijna volledig onder de sneeuw verdwijnen.

En na het gevecht bedachten we dat het een goed idee zou zijn om de auto's ook al een beetje te bevrijden.

In de heat of the moment werd dat meteen op het dak klimmen en sneeuw naar beneden smijten. Mooi meegenomen als die sneeuw dan nog eens op iemand anders kop belandde...

Ik kon het niet laten...

Uiteindelijk kwamen we, zoals dat ook bij kinderen gaat, moe, kletsnat, maar helemaal voldaan aan in de chalet. Onze leeftijd liet zich echter stiekem toch weer gelden, want op enkele uitzonderingen met wat alcohol na, lagen we allemaal weer braaf voor twaalf uur in ons bed, terwijl buiten de sneeuw naar beneden bleef dwarrelen...

Ik ga mee!

't Zijn nog steeds die kleine dingen die het em doen. Cliché absoluut, maar spreek me maar eens tegen!
Met oma gaat het niet goed. Naast de slechte prognose heb ik de indruk dat ze zelf ook de volle reikwijdte van wat er gebeurd is, begint te zien en voelen. En voor iemand die steeds alles kon en besliste is het vreselijk als je niet eens meer kan beslissen wanneer je wil drinken of naar het toilet gaan. Ze is nu helemaal afhankelijk van de zorg van anderen. En dat is natuurlijk vreselijk moeilijk. Oma die altijd zo opgewekt was, is dat nu heel wat minder. Ze wil niet meer eten en ook gesprekjes worden zeldzamer. Je wil zo graag iets kunnen doen voor haar, maar eigenlijk ben je machteloos.
Gisteren vertelde ik haar dat ik op skivakantie zou gaan en dus een weekje niet zou kunnen langskomen. "Ik ga mee!", zei ze. En dan komen de tranen bijna weer in mijn ogen. Zij en opa zijn drie jaar geleden nog mee met ons gaan skiën en dat was geweldig. Wat zou ik haar graag weer meenemen...

Twee grootouders in de 80...

Dan doet het pijn om haar achter te laten en voel ik me bijna schuldig dat ik op vakantie vertrek. Toen ik door de ziekenhuisgang wandelde kwam de akelige gedachte bij me op dat ik haar misschien wel voor de laatste keer gezien zou hebben, wat me bijna weer deed omdraaien. Want als dat het geval was, wilde ik nog zoveel zeggen en haar toch nog even zien...
Om het gevoel van me af te schudden belde ik mijn tante en vertelde haar alles wat ik wist en dacht over oma's vermeende depressie en over alles wat ik verder kon bedenken. 's Avonds kreeg ik telefoon van allebei mijn tantes om me te vertellen dat oma een bord havermoutpap en een yoghurtje gegeten heeft. Wat een opluchting! Tja, die kleine dingen zijn soms zo belangrijk... Ik had het gevoel dat ik plots weer kon ademen en dat ik misschien mijn koffer wel zou durven pakken. Dankjewel oma...

En voor de rest draait de wereld verder natuurlijk. Ook dagdagelijkse dingen. Vandaag zou onze nieuwe kuisvrouw voor de eerste keer komen. Ik heb nog nooit in mijn leven een kuisvrouw gehad en vind het eigenlijk nog steeds een beetje wennen. Tot hiertoe heb ik ook nog niet genoten van mijn tijdelijke status van 'huisvrouw', maar terwijl ik op de fiets richting Decathlon zat, terwijl mijn huis gekuist werd bedacht ik dat ik er zo wel aan kon wennen. En toen ik terug kwam en zag dat de stoep voor mijn huis nat was, verscheen er vanzelf een glimlach op mijn gezicht... Die kleine dingen...

Een terrasje met twee emmers water...

Kerstmis, 11 uur 's morgens en voor de eerste keer in mijn leven luister ik naar de mis op de radio. Ik zit naast oma in het ziekenhuis en hou haar hand vast. Dat maakt haar rustig. Op de vensterbank staat een mooie lamp met allemaal kleine lichtjes in de vorm van een kerstboom. Mijn nichtjes wilden de kerstsfeer ook wat bij haar op de kamer brengen. Op de gang hebben ze dat ook geprobeerd met een kerstboom en sterren aan elke kamerdeur, maar het blijft toch een ziekenhuisgang...
Ik had nooit gedacht dat kerstmis zo zou gaan. Maar het is zo...

En ook gisteren bracht ik nog bijna een hele dag in het ziekenhuis door aan oma's bed. Ik gaf haar kleine slokjes water en hapjes eten. Legde een handdoek onder haar nek wanneer ze daarom vroeg, vertelde wat over vanalles en nog wat en beloofde haar opnieuw dat ik binnenkort met haar een terrasje zou gaan doen. Met twee emmers water, want nog steeds heeft ze grote dorst.

Een stuk van mij wil, net als opa, zo graag dat er een mirakel gebeurt en ik binnenkort weer gewoon langs de achterdeur bij hen thuis binnen wandel. Dat oma druk in de weer is in de keuken of mij naar mijn voeten geeft omdat ik te laat ben voor de naailes. Dat ze me mee de tuin in loodst om te tonen waar ze net prei geplant heeft of dat ik verplicht op die terrasstoel moet gaan zitten zodat ik kan zien hoe mooi de tuin is.
Alleen weten we nu dat oma nooit meer zal naaien, eten maken of in de tuin werken, nooit meer in haar eigen huis zal wonen... Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan er niet aan doen. Telkens als ik denk aan vroeger en aan alles wat nooit meer hetzelfde zal zijn komen de tranen weer. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanvaarden. Aanvaarden dat ik nooit meer een terrasje met haar zal kunnen doen, ondanks mijn belofte...