I'll be ok. Just not today...

Vandaag exact twee jaar geleden vertrok je om nooit meer terug te komen. Ik denk dat het niet uitmaakt hoeveel jaren, hoeveel tijd er verstrijkt, sommige dingen wennen nooit. Dat tijd alle wonden heelt is onzin en volgens mij gewoon iets dat iemand ooit bedacht heeft uit schrik. Hoop doet leven. Dat dan weer wel.

Er is zoveel dat ik je nog had willen vragen of vertellen, had willen tonen. Dagelijks vraag ik me hier af wat je zou vinden van de dingen die ik hier doe. Ik betrap ik mezelf erop dat ik vaak dingen doe waarvan ik weet dat jij ze gedaan zou hebben. Of waarvan ik weet dat jij het geweldig zou gevonden hebben als ik ze deed. 

Maar de gezonde schrik die ik vroeger voor sommige dingen had, is als sneeuw voor de zon verdwenen en dat baart me soms wel wat zorgen. Mijn grenzen lijken een beetje vervaagd. En eigenlijk was dat ook bij jou het geval als ik er nu over nadenk. Maar ik ben me er bewust van en dat is al iets.

Mijn aankomst in Azië ging niet van een leien dakje. Bangkok was niet alleen een overweldigende stad, maar ze was ook zo luid en druk en vol mensen dat ik Afrika, de bush en haar inwoners nog harder miste. Alsof mijn ziel nog niet aangekomen was. En misschien was dat ook wel zo. Ik bracht dus een groot deel van mijn tijd gewoon in het hostel door binnen de veilige muren van mijn veel te grote kamer. Na vier dagen Bangkok, vertrok ik naar Ko Tao. Een eilandje dat iets minder druk en toeristisch zou zijn dan zijn grotere broers en bekend stond als duikparadijs. Dat leek me wel iets en om mijn energie en zin weer terug te vinden, schreef ik me in voor een duikcursus. Het hielp. Ik genoot van het duiken en zelfs van het huiswerk maken en studeren. Dat ging me veel beter af dan toerist spelen merkte ik. En dus plakte ik er nog een stukje cursus aan. Dat zou jij ook gedaan hebben. Want wat ben je uiteindelijk met een duikbrevet tot 18m als je ook tot 30 kan gaan? 

Je bent een beetje mee hier. Want hoewel we heel verschillend waren op een aantal vlakken, leken we wat andere dingen betreft eigenlijk net heel erg op elkaar. Voor mij was dat het meest uitgesproken in het feit dat we beide 'free birds' zijn. Dat heb ik nog nooit zo duidelijk gevoeld als nu. En een beetje dankzij jou, want jouw reacties die ik verzin in mijn hoofd maken het zoveel makkelijker om datgene te doen wat ik echt wil. Om los te laten en vrij te zijn of me vrij te voelen. En ik denk dat je trots zou zijn, lieve broer.

Het is eigenlijk gek. Ik heb je af en toe vervloekt omdat je zo uitgesproken je zin deed. Soms leek het alsof je je helemaal niets aantrok van wat anderen om je heen daarvan vonden. Maar ik bewonderde je er ook voor. Kon ik dat maar! Gewoon een klein beetje. Want hoewel het niet makkelijk was naar Lien en mama en papa toe om te vertrekken, hoorde ik telkens jouw stem in mijn hoofd: 'Leef Sofie!'

                                       

En zo zit ik vandaag in een hostel op Ko Tao. Ik heb het moeilijk, want iedereen komt samen als een soort nagedachtenis aan jou. En ik ben hier. Alleen. Het is de eerste keer dat ik het moeilijk heb met 'hier' te zijn. De eerste keer dat ik me echt alleen voel. En de oorontsteking die ik er gratis en voor niks bij kreeg na het duiken helpt niet echt. Er is een uurverschil van zes uur en twee vriendinnen gaan in mijn plaats, lezen mijn tekst voor jou voor en vertellen me midden in de nacht dat het mooi was. Ik kan amper iets zeggen. Ik heb pijn, voel me alleen en de tranen rollen over mijn wangen. Maar tegelijk voel en merk ik ook dat er mensen zijn die me echt graag zien. En dat troost. Net zoals jouw stem in mijn hoofd dat af en toe ook kan doen.

Lieve broer, er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Zonder dat ik je mis. Zonder dat ik me vragen stel of denk hoe anders dingen geweest hadden kunnen zijn. Zonder jouw stem in mijn hoofd. En dus leef ik. Met ups en downs. Voor twee. Voor jou erbij. Want dat was wat jij voor mij was: leven in het kwadraat.

Je zus,

Sofie