Dozen vol knuffels...

De dagen gaan voorbij. 41 stuks. En hoewel er hier en daar echt wel betere dagen tussen zitten, zijn de meeste dagen nog steeds voor een groot deel hun kleur verloren. Ook ik loop letterlijk heel wat minder kleurrijk rond dan gewoonlijk. De zwarte en donkere kleren in mijn kast, die ik normaal zelden draag zijn plots favoriet. Alsof ook ik niet gevonden wil worden... Samen met mijn broer ben ik ook mezelf een beetje kwijt.

Binnen een maand moet ik verhuizen en dus valt er heel wat te regelen en te organiseren. Ik moet inpakken, een datum voor de verhuis vastleggen, helpende handen mobiliseren, kortom een actieplan opstellen. Maar verder dan mijn bureau een beetje opruimen en vergeten doktersbriefjes van maanden geleden terug vinden, kom ik niet. De omstandigheden maken me een beetje stuurloos en futloos. De energie en de goesting is ver te zoeken en heel wat dingen lijken zo banaal en onbelangrijk. Want ik wacht op iets dat veel belangrijker is. Iets waarvan ik niet weet wanneer het komt. Of het ooit wel komt. Kun je dan eigenlijk wel zeggen dat je wacht?

Na 41 dagen kan ik nog steeds niet vatten wat er gebeurd is. Zal ik dat ooit kunnen? Ik kan niet geloven dat de kans groot is dat ik mijn broer nooit meer terug zal zien. Mijn klein broertje...

Inpakken om te verhuizen lukt me niet. Het is alsof ik iets moet afsluiten dat groter is dan enkel de deur van dit huis. Want mijn broer heeft hier bij mij aan tafel gezeten en hier in mijn zetel. Naast mij. Hij gaf me een knuffel toen ik het moeilijk had eerder dit jaar, hier in deze living... Een knuffel zoals alleen hij dat kon. En hoewel ik weet dat ik dat niet in een doos hoef te pakken... Toch geraak ik niet verder.

Mijn nieuwe huis past veel meer bij mij en zelfs bij mijn broer die voor de allereerste keer oprecht enthousiast was over mijn woningkeuze (mét dakterras!). Zo enthousiast dat hij ervan uit ging dat het me niet zou lukken het huis ook echt te kopen. Ik mocht niet teveel hoop hebben, zei hij. Hij was dus ook de eerste die een bericht van mij kreeg. To prove him wrong... 'Je moet durven dromen' zei ik met een knipoog, waarop hij me breed lachend gelijk gaf. Dat deed hij immers ook...

Ik keek er zo naar uit om hem uit te nodigen op ons geweldige dakterras, waar hij zelf ook helemaal fan van was. En net daar wringt het schoentje... Want ik kan hem niet meer uitnodigen. De week voor hij verdween, zou hij nog proberen langs te komen toen we met de loodgieter gingen kijken. Hij was te laat en ik heb er toen niet verder over nagedacht. Logisch, hij zou nog kansen genoeg krijgen. Dacht ik. Wat heb ik daar nu spijt van... Want hij zal het mogelijks nooit zien. Misschien zie ik hem wel nooit meer terug. Misschien zal ik zelfs nooit weten wat er nu precies met hem gebeurd is.

En dus protesteer ik in stilte. Want ik wil de herinneringen die ik heb niet verliezen. Ik wil ze niet in dozen steken. Ik wil maar één ding... en dat is met mijn broer op dat droomterras staan en gewoon een dikke knuffel krijgen...

'Het kan...'

Dag 24. Meer dan drie weken zijn voorbijgegaan en nog steeds is er geen spoor van mijn broer. Nog steeds zijn er zoveel vragen en amper antwoorden. Nog steeds draait de wereld op kruissnelheid verder, maar ondertussen trek ik niet meer. Ik probeer opnieuw een klein beetje aan te haken. Met kleine stapjes zoek ik weer een plekje waar ik kan blijven staan zonder eraf te vliegen.

Gisteren ging ik voor de eerste keer opnieuw alleen naar de winkel. Na drie weken. Gewoon naar de winkel. En mogelijks kan u zich niet voorstellen waarom alleen naar de winkel gaan een uitdaging kan zijn. Wel om te beginnen word je van veel vragen en weinig antwoorden een beetje paranoia. Onder andere... De ondraaglijke onzekerheid neemt het over en zorgt ervoor dat je zoekt. Altijd en overal. Ik kan de straat niet meer op of ik ben aan het zoeken. En het maakt niet uit dat mijn verstand weet dat het een ongelofelijk klein waterkansje is hem zo te vinden. Het kan. Want niets is zeker. Helemaal niets. Dus het kan...

Daar komt dan nog eens bij dat zijn auto achter mijn hoek gevonden werd. Waarschijnlijk toeval. Niets is echter zeker. Het kan ook geen toeval zijn geweest. Mijn fantasie gaat dus af en toe zwaar uit de bocht. Wilde hij naar mij komen? Is hij hier misschien toch ergens? Zou hij op een dag aan mijn deur kunnen staan? En dan zegt mijn verstand weer bikkelhard dat dat allemaal onzin is. Dat hij hier hoogstwaarschijnlijk niet eens geweest is.

Hoe dan ook, ik moet steeds voorbij de straat waar zijn auto stond. En dan komen de tranen vaak voor ik er erg in heb. Fietsen doe ik bijgevolg niet vaak meer de laatste weken. Binnenkort ga ik verhuizen. Misschien maar goed... Langs de andere kant durf ik hier niet weggaan. Want wat als hij op een dag toch aan mijn deur zou staan en ik woon er niet meer? Weinig kans zegt mijn verstand dan, al komt dan meteen: 'Maar het zou wel kunnen...'.

Ook de berichten die we soms krijgen of horen van mensen die beweren mijn broer ergens gezien te hebben, zijn moeilijk. Je wil er zo graag in geloven... Maar als ik zelf al af en toe denk dat ik mijn broer ergens zie, dan is de kans heel groot dat iemand die hem slechts op foto gezien heeft zich vergist. Toch, dat sprankje hoop doet ergens ook goed... Want het kan.

Gisteren kon ik voor de eerste keer weer eens lachen. En dat deed deugd. Kleine stapjes. Terwijl is het ook net vreselijk moeilijk. Alsof je geen recht meer hebt op lachen. Alsof dat nooit meer gaat of mag. Want hoe kan ik lachen terwijl mijn broer misschien ergens helemaal alleen is of vecht voor zijn leven? Of al dood is... Want dat zegt mijn verstand.

Het is een gevecht met jezelf, met je verstand, met je schuldgevoel, met een mix van allerlei tegenstrijdige gevoelens, met de ondraaglijke onzekerheid... Met de vraag of hij ooit, op een dag, terug zou kunnen komen...

Mijn lieve broer...

Soms kan je wereld op een fractie van een seconde voor altijd veranderen. De telefoon gaat en de wereld stopt met draaien. Tenminste... zo lijkt het. De wereld draait wel degelijk door. Alleen voor jou niet. Het voelt alsof je met alle macht die je in je hebt aan die wereld staat te trekken. Niet vooruitgaan...

Maar alles gaat verder. Mensen zetten grappige dingen op facebook of vinden vanalles leuk, maken plannen, kortom doen wat ze altijd doen... En je begrijpt er niets van. Hoe kan dat immers? Hoe kan er iemand nog lachen?

Het enige waar ik aan kan denken is mijn broer. Mijn lieve, enthousiaste broer die altijd bezig was en wiens gsm het verlengde van zijn arm geworden was. Ik ken niemand die zo intensief en graag leefde als hij. Hij liep over van de plannen, verbouwde zijn huis, reisde de halve wereld af en tegelijk was hij er altijd als je hem echt nodig had. Als je het tenminste niet erg vond dat hij je dan tien keer belde of smste dat hij wat later zou komen of nog even eerst ergens anders langs moest of er plots, op miraculeuze wijze, toch eerder zou zijn...

Ik spreek in het verleden omdat ik niet weet hoe ik over hem moet praten in het heden. Een week geleden verdween hij. Zomaar, plots was hij weg. En wij blijven achter met duizenden vragen. Waar is hij? Wat is er gebeurd? Waarom stuurde hij niets of belde hij niet? Wordt hij ergens vastgehouden? Leeft hij nog wel?

Het is zo onwerkelijk en onrealistisch dat je fantasie alle kanten opgaat. Want je weet het gewoon niet. Als je over straat loopt zie je enkel witte auto's en mensen die op hem lijken... Flarden van gesprekken klinken als zijn naam en alles wat je ziet zou een aanwijzing kunnen zijn. Je waant je in één of andere slechte politieserie.

Het niets kunnen doen en het niet weten is ondraaglijk en ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld als nu... Bang zijn, kwaad, schuldgevoel, verdrietig, alles tegelijk.

En net omdat het zo irreëel is, weet niemand goed hoe te reageren. Mensen durven geen contact opnemen, terwijl dat me eigenlijk net goed doet. Een berichtje, een mailtje, iets op facebook, maakt niet uit... Het is vaak iets kleins maar wel iets wat je op zo'n moment broodnodig hebt. Dat heb ik alvast geleerd. Als je twijfelt, gewoon doen. Want voor je't weet, heb je de kans niet meer...

Ik zie je graag lieve broer!

-x-

Soms maakt een kip het verschil...

Ik knipperde met mijn ogen en plots was er een maand voorbij. Wat vliegt de tijd af en toe toch vreselijk snel. Het lijkt wel alsof ik tijdens de week het slopende ritme probeer bij te houden om in het weekend dan alles bij te benen en net als ik het gevoel hebt dat ik weer een beetje kan ademen begint de volgende slopende week. Lucky Luke die ingehaald wordt door zijn schaduw...

Een nieuw huis heeft daar natuurlijk veel mee te maken. Het houdt je bezig en dat op alle vlakken. Niet alleen is er heel wat te regelen, maar ook je hoofd lijkt een beetje een 'te kleine sjakosj'... Er zit zoveel in dat je gewoon doodmoe wordt van ermee rond te zeulen.

Afgelopen week tekenden we eindelijk het compromis na een zenuwslopende periode. Dit huis is dus vanaf februari echt van ons:

En 'ons', dat zijn Jan, Lore en ik. Drie compleet verschillende karakters die op de één of andere manier prima samen passen. Jan en ik 'go way back'. We hebben nog samen op de schoolbanken gezeten, luid meegebruld met Bryan Adams en we belandden zelfs ooit samen op het podium van het sportpaleis. Lore en ik roeiden nog niet zo lang geleden door de Zweedse wateren. En omdat we die prachtige reis zonder kleerscheuren doorgekomen waren, vonden we samenwonen geen slecht idee. Lore is niet bepaald iemand die bij de pakken blijft zitten en dus stond ik twee dagen na diezelfde reis al in ons droomhuis met een glas wijn in mijn hand hand. Of hoe de dingen soms lopen...

Soms is het zo vreselijk moeilijk om dromen en realiteit aan elkaar te koppelen, maar met dit huis slaagden we daar zonder twijfel in. Eerst moesten we wel nog door een zure appel heen: de verdeling! Na heel wat gesprekken, discussies, telefoontjes, bankbezoeken enz. was ik lichtelijk bezorgd (lees: mijn al te kleine sjakosj-hoofd barstte bijna uit haar voegen van bezorgdheid). Zouden we er wel uit geraken?
Lore was namelijk helemaal weg van de keuken op het gelijkvloers en van de grote tuin. In haar dromen werkte ze aan die keukentafel en speelden haar kindjes in de tuin. Maar ook realistische Jan had een duidelijke voorkeur voor diezelfde verdieping.
Een dikke week geleden zaten we met z'n drie op restaurant en de notaris (oftewel de 'houder der minuten' wat eigenlijk toch veel mooier klinkt, niet?) had ons net meer informatie bezorgd in verband met de opdeling en mogelijke verbouwingen en die informatie zorgde ervoor dat Lore's grote droom zo ongeveer als een zeepbel uit elkaar spatte. Ik maakte me dus zacht uitgedrukt 'een beetje zorgen'. Maar... soms passen puzzelstukjes heel onverwacht toch perfect!

Het gesprek nam plots zo'n vreemde wending, dat ik tot op de dag van vandaag nog niet helemaal snap hoe het nu precies gelopen is. Het begon al toen Lore vertelde dat ze geen kaas meer mocht eten van de dokter voor haar spieren, wat spontaan voor een lachbui zorgde. Weg spanning! Dat werd enkel nog grappiger toen ze daaraan toevoegde dat bestek plat moest zijn en ze vroeg of we van mes konden ruilen, want het mijne was platter. Ik zag geen enkel verschil, maar vond het prima. Het gesprek werd ronduit hilarisch toen Lore plots zo enthousiast werd van het idee dat ze kippen mocht houden in de tuin, dat ik me afvroeg waarom we het nooit eerder over kippen gehad hebben! We mochten alle drie een kip kiezen en haar een naam geven. Antigone,Oedipus, Kreon, Marnix, alles passeerde de revue. Ik heb het niet eens zo met kippen, maar hey, als een zure appel daardoor een heerlijke brownie wordt... Ik ga met plezier 'mijn kip' kiezen en bedenk met nog meer plezier een te gekke naam!

'de vis' in Jan's badkamer

En dankzij de kippen zijn we nu alle drie helemaal blij met ons nieuwe huis en tellen we af. Echt. Ik kan niet wachten... En de combinatie van drie karakters gaat ongetwijfeld vuurwerk en veel inspiratie om te schrijven geven... Zodat jullie mee kunnen uitkijken en wegdromen: enkele sfeerbeelden...

de tuin

'den atelier'... plek voor een feestje!

Lore's mooie keuken

mijn living...

mijn plekje... 

en tot slot... het ongelofelijke uitzicht van op ons dakterras!

Komen jullie op bezoek? Als de kippen het goed doen, staat er misschien wel een taart in één of andere keuken... De mijne zal het echter niet zijn.

Fons, Frits en een hoop oude en nieuwe huizen

Het is wat... Een huis verkopen en kopen houdt je bezig. En hoe... Het lijkt wel alsof er geen tijd meer overschiet voor iets anders. In mijn hoofd al helemaal niet. Het lijkt dan ook onzinnigs om over iets anders te praten. Toch is er iets dat ik u niet wil onthouden...

Net zoals ik binnenkort, heeft ook Fons een nieuw huis gekregen. Ik weet niet of jullie je nog herinneren wat Fons de afgelopen maanden allemaal doorstaan heeft? Ik vat het voor de zekerheid even samen in een notendop. Sinds Fred, de allerbeste vriend van Fons stierf, is hij niet meer dezelfde. Hij heeft twee zelfmoordpogingen ondernomen en de laatste is hem bijna fataal geworden. Ik weet niet hoe lang hij op de grond tussen het stof gelegen heeft, want ik ontdekte 's morgens simpelweg zijn lege kom. Paniek! Ik vond hem achter de kast en toen ik hem oppakte, bewoog hij nog heel zwakjes. Hij hing vol stof en zag er niet uit. Na een beetje weken kwam het meeste er gelukkig af, maar hij bleek ook een stuk staart en een stuk vin te missen. Nog een dag later, was hij langs de ene kant plots wit! Gevlekt wit. En nog wat later stond er haar op die witte plekken...

Klinkt allemaal niet goed voor een goudvis, dat bent u ongetwijfeld met me eens. Toen ik op vakantie vertrok, had ik weinig hoop om Fons nog ooit terug te zien, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem door te spoelen. Ik vroeg mijn moeder om hem af en toe wat eten te komen geven en dat deed ze.
En wat bleek? Toen ik terug kwam van op reis, leefde Fons nog! En niet alleen dat. De haren waren weg en zijn staart en vinnen opnieuw aangegroeid! Ongelofelijk toch? Ze hebben wel een andere kleur, zoals je op de foto kan zien als je goed kijkt. Mijn moeder zorgde niet enkel voor een nieuwe thuis voor Fons, maar ook voor echte plantjes én nog belangrijker... Fons kreeg er een nieuw vriendje bij, die ik Frits noemde. In het begin was het even wennen, maar nu zijn ze dikke maatjes.

Fons en ik zijn dus beide door een lastige periode gegaan, maar we hebben er beide nieuwe vrienden én een nieuw huis aan overgehouden. Het gaat dus goed met ons. Al zal ik pas even rustig zijn als Fons nu wanneer ook ik in mijn nieuwe huis zit met mijn vrienden. Gelukkig heeft Fons daar alle begrip voor.

'Betaal aanslag op uw huizen of neem een kans-kaart'

Sommige dagen kunnen best zo snel mogelijk voorbij gaan. Meestal zijn het echter die dagen die blijven duren. Dagen dat je de muren oploopt en stress hebt en de telefoon al opneemt nog voor hij gaat...

En dat allemaal omdat ik me liet ompraten om naar een huis te gaan kijken... Een huis dat een droomhuis bleek. En ondertussen komen er maar mensen naar mijn huis kijken. En ik maar opruimen. En dromen. En stressen. En opruimen.
En het allerergste is dat de stress de komende dagen hoogstwaarschijnlijk zal aanhouden. Zo gaat dat namelijk bij stress en meer specifiek bij 'huizen-stress'. Bij monopoly is huizen kopen toch net iets makkelijker...

Ingehaald door Mister Tijd himself...

Ik sta achter. Verschrikkelijk achter. Soms is dat een slecht teken, maar deze keer niet. Deze keer sta ik achter omdat ik al twee weken niet kan kiezen wat ik jullie wil vertellen. Ik ben namelijk op vakantie geweest, mijn huis staat te koop omdat ik een ander huis wil kopen, ik ben jarig geweest en heb er nogal lang over gedaan om feestjes te organiseren enz. Een volledig verslag doen, dat zou te veel zijn. Veel te veel. Langs de andere kant zou het zonde zijn bepaalde dingen niet te vertellen. Ik doe het dus deels met beelden. Dat helpt vast wel!

Zweden was prachtig. Noorwegen trouwens ook.

Het centrale thema was water. Of toch ongeveer 8 dagen lang. En deze keer kwam het water eens niet uit de lucht vallen.

Er werden spieren gekweekt en af en toe werden de dingen nogal eens letterlijk genomen...

Het was eigenlijk vooral genieten. En lekker eten. En ik hoefde niet te koken. Nooit. Zalig. Voor mij één van de beste ingrediënten van een vakantie. Zoals ik dus zei... Genieten!

Er werd ook al eens gelachen. En dat is een understatement. En mopjes die kwamen we gewoon onderweg tegen. Toen we 'even gingen tanken' kwam de pompbediende bloedserieus vertellen dat enkel de tweede pomp werkte. Gevoel voor humor is niet elke Zweed gegeven... Of net wel?

blij - verleidelijk - euh...

Zweedse buschauffeurs hebben dan weer wel gevoel voor humor (en een saaie job?). Tijdens het wachten op de bus entertainden we onszelf tot er plots een bus stopte, zonder enig teken van ons en vroeg of we mee wilden. Hij was oprecht teleurgesteld toen bleek dat we op een andere bus wachtten.

De bus waarop we toen wachtten, bracht ons na een dikke week op het water iets dichter naar 'de bewoonde wereld' en misschien maar goed dat zoiets stapsgewijs gebeurd, want het afleren van boeren en scheten laten te pas en te onpas of zo goed als naakt rondlopen ging niet steeds van een leien dakje. En dat gegeven was ongetwijfeld één van de redenen dat Oslo me minder kon bekoren. Maar desondanks ben ik nog steeds grote fan van het hoge Noorden.

En ik denk dat ik voor drie mag spreken wat dat betreft.

Het was een super fijne reis. Het duurde dan ook even om weer in de dagelijkse dingen te duiken. Hoewel... Enkele dagen later zat ik bij de bank omdat ik plots een huis wilde kopen. En nog enkele dagen later hing er een blad 'HUIS TE KOOP' op mijn eigen raam. Weer wat later besliste ik dan toch maar mijn verjaardag te vieren. Daarvoor is het natuurlijk nooit te laat. Volgens mij heb ik timing issues... but then again... what's new?

Na twee weken heerlijk vertragen, heb ik mezelf opnieuw in vijfde geschakeld. Op twee dagen tijd. En ik maar therapiegewijs leren dat 'vertragen versnellen is'. Ik kom er wel. Misschien iets minder snel...

Een tijger op het dak en een nieuwe décolleté!: olé!

Het is wat geweest de laatste dagen: drama rond een goudvis, fantasie van een tijger en ... hilariteit in een pashokje! Die goudvis dat is echt een verhaal waarvan ik zelf niet alles geloof. Al heb ik het allemaal met eigen ogen gezien. Je kon al lezen hoe Fons afscheid moest nemen van Fred en dat dit niet van een leien dakje liep is eigenlijk een understatement. Na twee zelfmoordpogingen, waarvan hij de tweede op onverklaarbare wijze overleefde (ik vond hem 's morgens tussen het stof achter de kast!!!), ziet Fons er sinds gisteren ook plots heel anders uit... Er is een stuk van zijn staart en van één van zijn vinnen en langs één kant heeft hij grote witte vlekken. Op het internet vind je allerlei redenen en uitleg, maar voor mij is het simpel: Fons heeft last van PTSD (post-traumatic stress disorder)! 

Ook voor mij brengt dat het één en ander met zich mee. Ik heb Fons nu op de keukentafel gezet, omdat ik hem niet wil herinneren aan zijn oude plekje... You never know met die PTSD!  Maar dat heeft als gevolg dat ik niet meer kan eten aan de keukentafel. Niet dat Fons zoveel plaats inneemt, maar bij het minste dat ik op tafel zet, begint hij als een gek rond te zwemmen en te spetteren. Ik zet dus niets meer op tafel. Gisteren had ik fishsticks gemaakt en je kunt je wel voorstellen dat ik daarmee sowieso niet onder zijn neus zou gaan zitten... We hoeven de trauma's ook niet op te stapelen natuurlijk. En vanmorgen at ik dus maar al staande. Ik was uiteindelijk toch weer rijkelijk nipt opgestaan.

Om zelf ook niet richting (PT)SD te gaan, zorgde ik voor de nodige ontspanning en afleiding en zo ging ik maandagavond naar Rooftoptigrrr van Timecircus kijken. Ik heb eerder dingen van hen gezien (en vooral gedaan) en ze hebben me nog nooit teleurgesteld en ook deze keer was het ongelofelijk inventief en fantasierijk. En ja, dat ik van fantasie hou, is een open deur intrappen...
Toen ik 's avonds op het dak van de parkeergarage in het midden van de stationsbuurt over de stad keek met een lieve vriend naast mij die zo moe was dat het ene flauwe mopje na het andere uit zijn mond floepte, kwam er dan ook vanzelf een tevreden zucht en een glimlach... Zo voorkom je (PT)SD!

De rooftoptiger!

En goed in je vel voelen heeft naast het mentale ook fysieke aspecten en één van die fysieke aspecten wilde ik eens extra aandacht geven en dus besloot ik voor de verandering naar een 'echte' lingeriewinkel te gaan... Doorgaans is mijn ondergoed eerder kleurrijk dan duur, maar ik was mezelf al zo lang aan het beloven om een keer voor 'the real thing' te gaan en dus stapte ik gisteren een chique 'madammen-lingeriewinkel' binnen. Meteen werd ik aangesproken door een gezellige, vrolijke 'madam' zonder enige scrupules die bijna onmiddellijk mijn maat schatte en dat ook vrolijk door de winkel riep. Ahum... Zo vrijgevig zijn ze hierboven bij mij niet geweest en dus keek ik maar een beetje schaapachtig. Twee seconden later werd ik al een pashokje ingeduwd met enkele exemplaren. En nog eens twee seconden later stond diezelfde vrouw in mijn pashokje te kijken hoe het me stond. Speciaal...
Nu moet ik wel toegeven dat ze haar vak kende, want daar waar ik in de gemiddelde lingeriewinkel steeds gefrustreerd (en alleen) in zo'n pashokje stond, keek ik nu gefascineerd naar mijn eigen boezem en al snel waren ook mijn scrupules zo goed als verdwenen. Zelfs toen de gezellige mevrouw van de andere kant van de winkel riep dat ze ook nen hele schone, speciale push up had die ik zeker eens moest proberen...
Bring it on! En zonder zwans... voor het eerst in mijn leven was ik onder de indruk van mijn eigen décolleté... Geen betere verkooptruc dan dat lijkt mij!

Dus als u me nu tegenkomt en ik kijk niet zo vrolijk, dan komt dat door Fons. Maar als ik wel vrolijk kijk, dan heb ik ongetwijfeld iets nieuws aan. En als ik u vrolijk zie kijken... dan weet ik dat het goed besteedde centen waren!

De zelfmoordpoging van Fons...

Zucht! Ik zit helemaal opgedraaid achter de computer. Om de twee minuten loop ik de trap af om te checken of alles ok is. Gelukkig is hij ondertussen al wat rustiger, maar toch blijf ik ongerust. Want het is niet zo gek dat je je zorgen maakt om iemand die net probeerde een einde aan zijn leven te maken, niwaar? Gek van verdriet is hij, dat is wel duidelijk... Ocharme... Bij het minste geluidje rep ik me terug de trap af.

Om wie ik me zo'n zorgen maak? Over Fons. Fons is mijn goudvis en de beste vriend van Fred.

Fred en Fons

En Fred is niet meer... Rustige Fred met zijn grote ogen en zwarte, lange vinnen. Fred die altijd een klein beetje scheef zwom. Vanmorgen gaf ik hen nog eten terwijl ik me naar buiten haastte richting werk. Fred was altijd als eerste aan het eten. En toen ik vanmiddag, na een deugddoend terrasje terug thuis kwam, was er volgens mij nog niets aan de hand. Ik heb toch niets gemerkt. Maar toen ik deze avond  de visbokaal wilde pakken om het water te verversen, zag ik Fred plots boven drijven. Mijn maag keerde zich om. Nee! Gek hoe je zelfs met een simpele goudvis een soort band kunt hebben...

Vreselijk vond ik het om hem uit die bokaal te pakken. En sinds dan is ook alles misgelopen... Plots was er een grote barst in de bokaal. Zomaar ineens. Daar kon ik Fons niet weer inzetten. Ik moest dus iets anders verzinnen... De glazen fruitschaal zou tijdelijk ook wel lukken besloot ik...
Even later ben ik daar niet meer zo zeker van. Toen ik Fons in de fruitschaal op zijn plekje zette en me zelf met een boek in de hangmat nestelde, hoorde ik zoveel gespatter en zag ik hem druk over en weer zwemmen en tegen de wanden knotsen dat ik me zorgen maakte. Lezen lukte niet meer en dus besloot ik mijn psychologie op Fons in te zetten. Ik probeerde hem gerust te stellen door rustig te praten over Fred en dichtbij te blijven staan. Dat scheen een beetje te helpen, maar wanneer ik weer in de hangmat kroop, begon het ongecontroleerde zwemmen en spetteren opnieuw. Wat moest ik doen? Ik probeerde wat eten... Comfort food... Dat hielp bij mij soms ook. Ik checkte de gebarsten bokaal en overwoog hem er toch weer in te zetten, ondanks de barst. Want geef toe, je beste vriend én je huis verliezen in één dag is misschien inderdaad wel wat veel. Dat checken leverde me enkel een glassplinter op en dat wilde ik Fons zeker besparen! Geen oplossing.

Ik praatte nogmaals op hem in en legde me opnieuw in de hangmat tot ik Fons in mijn ooghoek plots door de lucht zag vliegen! Hij landde op de grond tussen mijn schoenen en bleef daar roerloos liggen. Je zou voor minder van zo'n val! Ik ben nog nooit zo snel recht gesprongen en ik was ook echt een beetje in paniek al handel ik op zo'n momenten steeds koelbloedig op automatische piloot en dus heb ik hem meteen opgepakt en voorzichtig weer in de fruitschaal gedaan. Arme Fons!

Je ziet waar hij de lucht is ingegaan...

Het lijkt hem wel gekalmeerd te hebben... Tijdens het schrijven van dit stukje ben ik minstens tien keer de trap afgegaan om te kijken of hij er nog in zit en rustig is. Tot hiertoe is dat het geval. Gelukkig maar. Ik denk dat ik op zoek moet naar een nieuw vriendje voor hem. En een nieuw huis.

En ondertussen vraag ik me af hoe ik de nacht ga doorkomen. En daarbij ook een heel klein beetje of het wel slim is ooit aan kinderen te beginnen als ik al zo in zit met een goudvis. Zucht!

Regenbogen en rijtjes...

Waar gaat het toch naartoe met deze stad? Het groen en de parken moeten plaats maken voor parkeerplaatsen. Aan de loketten zijn kleur en regenbogen uit den boze. Ik durf bijna niet meer gaan aanschuiven, want wie weet krijg je een GAS-boete wegens 'teveel kleur'. Niet in de rij lopen levert je met andere woorden een fikse boete op en kinderen moeten voortaan hun spaargeld opgeven om te mogen spelen. Vreemdelingen worden vriendelijk verzocht om 250€ neer te tellen om hier te mogen wonen. Het kost tenslotte heel wat om zo'n dossier op te stellen... En dat terwijl we fier zouden moeten zijn omdat we tweede prijken op de wereldranglijst 'aantal verschillende nationaliteiten'. Antwerpse jongeren die gaan vechten in Syrië worden ambtelijk geschrapt en in één adem raakt een moskee zijn erkenning en subsidies kwijt. Ik ben ook absoluut niet voor radicalisering, maar af en toe lijken maatregelen die u neemt, meneer De Wever mij minstens even radicaal als de zaken die u probeert te bestrijden.

Wanneer mensen werkzaam in de sociale sector besluiten om te gaan staken tegen op til staande besparingen, krijgen ze te horen dat de kans op besparingen enkel stijgt wanneer ze gaan betogen!
Jobs uit diezelfde sociale sector kregen reeds een compleet andere invulling dankzij mevrouw Homans en dus zijn mensen ongerust. Terecht lijkt mij. Straathoekwerkers worden nu bv. vriendelijk verzocht om ervoor te zorgen dat er geen bedelaars en daklozen aan de kaaien liggen wanneer er een cruiseschip aanlegt. Mooi straathoekwerk. Is het dan zo vreemd dat mensen iets duidelijk willen maken? En ja mevrouw Homans, net voor u aan gesprekken begint. Want tot hiertoe hebt u niet voor al te veel vertrouwen gezorgd.
Ach en werk is er genoeg in die sociale sector. Wachtlijsten zijn er overal. Alleen geld om te zorgen dat die weggewerkt kunnen worden, dat is wat anders. Geld om parkings aan te leggen en eersteklasvoetbal naar Antwerpen te halen dat is er wel.
'Het stad is van iedereen' lijkt lang verleden tijd... 't stad is nu enkel van zij die mooi in de rij lopen.

Ik ben niet politiek geëngageerd en ik begrijp nog niet de helft van al wat gaande is. Ongetwijfeld zijn er eveneens goede redenen om te doen wat u tot nu toe deed, meneer De Wever. Veiligheid creëren en criminaliteit bestrijden zijn alvast belangrijke topics op uw lijstje. Maar hoe zit het met die mensen die echt in de problemen zitten? Die het lastiger hebben om in dat rijtje van u te lopen? Wat met de kinderen? Waar moeten zij nu gaan spelen? En hoe mogen ze spelen? Of wat met mensen die een andere mening hebben dan die van u?

Nogmaals, ik ben geen politieker, maar wanneer ik gisteren met enkele buurtbewoners samen zat en de mogelijkheden van autodelen bekeek leek me het 'park-en-parkeerprobleem' plots niet meer zo onoverkomelijk... Investeer in fietspaden, in openbaar vervoer, in vélo's... en in autodelen! Promoot dat en ik wed dat het aantal auto's in de stad zal dalen. Hoeveel mensen in deze stad hebben hun auto dagelijks nodig? Heel vaak staat hij gewoon stil. Een bezette parkeerplaats. Een beetje minder groen.
Dus wanneer we erin zouden slagen autodelen bekender en voordeliger te maken, dan zou dat ongetwijfeld leiden tot minder auto's, minder files, meer  zuurstof en meer plek, niwaar?
En wist u, meneer De Wever dat dit eveneens de sociale cohesie ten goede zal komen? Dat uit dat autodelen vaak buurtfeesten ontspruiten of andere initiatieven? En die kunnen dan doorgaan in de parkjes en op de pleinen die vroeger nog parkeerplekken waren. Wist u dat ik mensen in mijn straat leerde kennen die ik voordien nooit gezien had en waarmee het eigenlijk prima klikte? Geweldig toch?! Dus hoe moeilijk kan het nu zijn?

Ach, meneer de Wever, ik was zo fier op de diversiteit hier in Antwerpen. Diversiteit op alle vlak. En als ik nu denk aan het rijtje waarin we moeten lopen, dan kan ik enkel diep zuchten... En hopen dat u snel inziet dat de sterkte van Antwerpen net daar ligt waar u streng optreedt: bij de eigenheid van al die verschillende mensen op zich die één ding gemeenschappelijk hebben: een groot hart voor Antwerpen.
En misschien kan u beginnen met een nieuwe slogan en ons opnieuw trots maken op onze mooie stad? Wat dacht u bv. van 'Antwerpen begint met A'? Net om al die diversiteit eens mooi in de verf te zetten!

Happily ever after...

Doorgaans komt creativiteit niet op commando. Integendeel. Plots, onverwacht, is het perfecte idee daar. Zo ging het ook afgelopen weekend. Mijn nicht ging trouwen en bij feesten horen kado's. En al ben ik niet altijd even goed in familiebanden, ik vind ze wel heel belangrijk. En dus is mijn manier om dat te tonen momenteel creativiteit in de vorm van persoonlijke, zelfgemaakte kado's...

Mijn nichtje is net als ik een grote sprookjesfan. Dan wordt knutselen meteen al leuk! Haar vrijgezellen was bijgevolg helemaal in het thema 'sprookjes'. Zij kwam verkleed als Belle, haar zus als Sneeuwwitje. Mocht ik toen beter in mijn vel gezeten hebben, was ik ongetwijfeld ook als Tinkerbell of elfje gegaan. Nu heb ik het bij roze gehouden (roze jurkje én pruik), haar lievelingskleur... Er werd een picknick georganiseerd en de tafel die zag eruit als de tafel van de Mad Hatter in Alice in Wonderland.

Zoek de zeven verschillen (en de cheshire cat!)

De tafel stond vol met heerlijke muffins, cupcakes, koffiekoeken, chocomelk, thee, taart en gebakjes en noem maar op. Suikers in overvloed! En alles werd geserveerd in prachtig porseleinen servies met bloemetjes en gouden randjes.

En daar was mijn idee... Ik wist dat het servies geleend was en dat ze het heel erg mooi vond en tja... een kado dat sprak dus voor zich! En wat vond ik in de kringwinkel? Prachtig servies met roze (haar lievelingskleur!) bloemetjes en subtiele gouden randjes...

Nu nog een persoonlijke touch natuurlijk en een speciale verpakking! Op zoek naar dat laatste vond ik een houten kruidenpottenmandje (of hoe heet zoiets?). Dat was mijn basis. Checken of het hele servies erin zou passen en toen dat het geval bleek: aan de slag!

Als je van sprookjes houdt en je gaat trouwen, dan is er maar één iets dat op een servies als dit hoort: 'Happily ever after...'! En roze bloemetjes en een gouden randje, dat vraagt om een bijpassende verpakking en dus schilderde ik het kruidenmandje goud en zocht ik een mooi roze stofje. Dat wilde ik nog afwerken met een gouden bies, maar mijn naaimachine was minder enthousiast... Het biesje is dus beperkt gebleven tot één kant jammer genoeg.
Ik had ook beloofd foto's te trekken op de dag zelf en plots bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om er nog een foto van diezelfde dag als kaartje bij te doen. Het was immers 's morgens viering gevolgd door een receptie en pas rond vijf uur begon het eigenlijke feest. Een gaatje tijd dus! En dus printte ik een foto van die ochtend af, stak ik hem in een gouden kadertje (ook geschilderd) dat hetzelfde opschrift kreeg als het servies. Het resultaat is dit:

Gewapend met mijn kadootje trok ik richting sprookjesfeest en omdat een beeld gewoon af en toe veel meer zegt dan woorden...

Op de tandem door de stad...

Het was werkelijk een sprookjesachtig feest en dat wilde ik u niet onthouden. Ik ben zelf een te grote fan. En zo nu en dan past er in ieders leven een vleugje magie. Want misschien was u even vergeten dat sprookjes af en toe gewoon helemaal echt zijn...

Hoor ik daar een gnoe pissen?

Op kamp gaan. Hoe lang geleden is dat? Aftellen hoeveel keer je nog moet slapen. Een heus spel ineen steken. Slaapzak en botinnen onder het stof uithalen en je psychisch voorbereiden op weinig slaap en veel prikkels en mensen.

Wel voor mij niet zo lang... afgelopen lang weekend gingen we met een vriendengroep van een stuk of 20 man op kamp naar Geel. Helemaal zoals het moet: een lokaal met dals als vloer, stapelbedden die je telkens op nieuw in slaap wiegen (of wakker houden...) wanneer er iemand adem haalt (en dan heb ik het nog niet over de snurkconcerten gehad), veel modder en gemeenschappelijke douches met warm water voor ongeveer twee douchebeurten. Ook de invulling van het kamp zelf was compleet op maat: een wekdienst mét gitaar en zelfgemaakte liedjes, een laddercompetitie die je spieren op de proef stelde, gotsja met als slagzin 'Hoor ik daar een gnoe pissen?' (een gezegde als een ander), een schattenjacht die startte met 'Dikke Bertha', baseball en 'één twee drie piano', een kwis met plastuiten en boeren laten en een nachtspel dat zoals het hoort uit de hand liep...

En wat dat laatste betreft, vrees ik dat ik de schuldige ben. 't Is te zeggen, mijn partner in crime deelt eveneens in de schuld natuurlijk, net zoals de groepsdruk van al de rest. Maar voor nu houden we het nog even op mezelf. Ik ben namelijk altijd wel te vinden voor een mopje. Die dag had ik het al lastig gehad met de buitendouches die zo mooi boven de hoofden van enkele nietsvermoedende kampeerders hingen... Niet geslaagd in mijn opzet, moest ik iets anders ondernemen...

Tijdens het eigenlijke nachtspel kon ik sluipgewijs het kamp van de tegenploeg maar niet vinden en plots klonken er al drie fluittonen, wat wilde zeggen dat het spel over was... Dat kon natuurlijk niet! Een beetje spanning is onontbeerlijk aan een nachtspel als je't mijn vraagt en een echt kamp kan namelijk niet zonder die spanning en een vleugje drama, niwaar? En dus besloot ik samen met mijn partner in crime ons te verstoppen om te kijken hoe snel we gemist zouden worden. Al snel vroegen enkele medekampgangers zich af waar wij bleven. Gniffelend keken wij toe vanuit de bosjes. Ze zouden ongetwijfeld snel concluderen dat we een mopje met hen uithaalden en uiteindelijk zouden wij hier in de kou blijven zitten en gewoon moeten terug wandelen. We waren dus al aan het bekokstoven hoe we hen dan toch een beetje bang zouden kunnen maken, al geloofden we oprecht dat dat alvast een verloren zaak was. Maar voor de grap kon altijd! Steentjes tegen het raam gooien? Onze jassen daar ergens droppen? Of nog iets beters?

Al snel wandelden ze terug terwijl ze elkaar allerlei sterrenbeelden toonden en honderduit praatten over vanalles en nog wat. Wij volgden 'plannen smeeddend' op een afstandje en met een kleine omweg in de schaduw van het bos. Maar toen we bijna aan het weggetje richting kampplek waren, kwamen twee ijverige vriendjes het andere kamp afbreken en terwijl naar ons zoeken. Dat was snel! Ze leken niet al te ongerust en dus vonden wij het vooral grappig dat één van de twee ons op enkele meters passeerde, zonder ons in de gaten te krijgen.

Omdat ze niet erg goed bleken in zoeken, besloten we al snel om onze jassen op het weggetje richting kamp te leggen. Jassen met wimpels en een ballon aan vast (ik had nog steeds een leven!), zodat ze niet konden missen. Dat gebeurde echter toch en dus zagen we ons genoodzaakt een ander plan te bedenken om terug te gaan (het werd een beetje fris zonder jas en ik moest dringend naar het toilet).
We gaven onze jassen aan een scoutsgroep die daar op kamp was met de vraag of zij die af wilden gaan geven op onze kampplek. Dat deden ze en wij slopen achter hen mee. Maar daar aangekomen, waren we er plots niet meer zo zeker van of ze wel gewoon op ons zaten wachten. Iedereen leek in rep en roer! We besloten ons dus over te geven en dat was maar goed ook... Ze hadden namelijk op het punt gestaan de politie te bellen! Stel je voor! Wij maar plannen beramen en ons van geen kwaad bewust en terwijl stond het volledige kamp op zijn kop! Ik had 16 gemiste oproepen en tot op de dag van vandaag durf ik niet naar mijn voicemail luisteren... Ik was ook duidelijk de boeman of de aanstoker en mijn buddy had ik zo ongeveer vast gebonden, want 'zij zou zoiets nooit doen'! Tja, ik heb toch niet zo'n braaf imago zo bleek..

Gelukkig zakte de adrenaline bij de meeste al snel en grappig genoeg kwamen heel wat mensen me later opbiechten dat zij het niet echt geloofd hadden. Gek toch? Wat massahysterie of gewoon een groep mensen op zich al niet teweeg kan brengen...

Eerlijk, ik moet wel bekennen dat ik het er even lastig mee gehad heb. Ik ben nadien (net als mijn partner in crime) redelijk snel gaan slapen, hoewel ik eigenlijk klaarwakker was. Sorry zeggen didn't really do the trick bij enkelen... En ik heb gewoon van mezelf al een sterk ontwikkeld (vaak nutteloos) schuldgevoel en dat werd er die dag niet beter op. Goed geslapen was er dan ook niet bij. Pas na een deugddoende douche op m'n eentje de dag nadien kwam ik weer wat op m'n plooi.

Ach, je kan niet zeggen dat ik mijn steentje aan een 'echt old school kamp' niet bijgedragen heb... Drama en spanning: check! En je kan ook niet zeggen dat het geen geslaagd kamp was. Ik heb genoten!

En spelende vrouw, wat heb je nu geleerd? Dat er een gezegde is dat als volgt gaat: 'Hoor ik daar een gnoe pissen?' en dat dat ook precies mijn antwoord zou zijn wanneer iemand me zou zeggen dat ik in de toekomst geen mopjes meer moet uithalen... ;-) Schol!

Inboedel in huis voor inboedel in hoofd?

De laatste dagen (en bij uitbreiding weken) is één van mijn favoriete bezigheden 'opruimen'. Zowel in mijn hoofd als hier in huis. En wat dat laatste betreft... dan bedoel ik niet 'alles-netjes-leggen-opruimen' maar 'alles-wat-ik-niet-gebruik-wegdoen-opruimen'. Vermits ik niet zo'n held ben in weggooien (een 'kadootje' van vaderskant), maar wel een fan van recycleren heb ik allerlei spulletjes verkocht én weggegeven.

Dat je dingen kan verkopen via allerlei tweedehandssites is natuurlijk niets nieuws, maar ik vond ook enkele facebook-groepen waarop je dingen kon verkopen, dan wel weggeven. En vooral dat laatste vind ik eigenlijk super. Het geeft me echt een goed gevoel om iemand blij te maken met iets dat je zelf toch niet meer gebruikte. En zelf krijg je ook tips en spullen aangeboden (iemand bood me zelfs aan iets voor me op te halen omdat ik geen auto heb!) als je op zoek bent naar iets specifieks. Zo haalde ik een kinderstoeltje op bij iemand hier in de buurt en ik kreeg er prompt nog een sprookjesboek bij! Omdat ik het zo tof vond dat ze dat gewoon weg gaf, had ik zelf oorbelletjes meegenomen waar ik haar uit liet kiezen. Jammer genoeg had ze geen gaatjes, maar toch pikte ze er een paar uit. 'Ik verzin er wel iets mee!' Ik zou precies hetzelfde gezegd hebben...

Wat verdween er zoal hier? Kleren en schoenen (tja...), maar ook een gourmetset, een rugzak, een bureau, een TV, een videorecorder, mijn oude kapotte laptop (zelfs daar kan je mensen gelukkig mee maken!), een lamp, een oude gsm, een mp3-speler, enz. En in de plaats kwamen naast het stoeltje en sprookjesboek schoenen (uiteraard!), stof om te naaien, twee boeken en enkele oude kaders. Of er dus minder 'rommel' is dat is nog maar de vraag, maar ik ben er wel heel blij mee!

Mijn nieuwe aanwinsten...

Gisteren verkocht ik vlot enkele dingen op één dag tijd en ik was best tevreden met het eindresultaat: 36€! Wat zou ik daarmee gaan doen? Toen ik even later bij de therapeut zat en daar betaalde, schoot ik prompt in de lach. Ik verkocht gewoon mijn inboedel om me mentaal op te laten lappen! Als dat geen 'opruimen-in-je-hoofd-all-the-way' is?! Die-hard-recyclage! Ach, je kan niet zeggen dat ik het niet goed besteed heb, wel?

Groene vingers met een knipoog...

Ik heb geen groene vingers. Ik vergeet de planten met regelmaat water te geven en de tulpen die ik net plantte worden uitgegraven en afgebeten door de katten van de buurt. Dat laatste heeft misschien weinig met groene vingers te maken, al heeft de doorsnee Bartel Van Riet daar ongetwijfeld meerdere preventieve plannen voor.

Toch wandelde ik afgelopen week door een bos dat ik ooit zelf mee geplant heb. Echt waar! Meer dan 20 jaar geleden stond daar nog geen enkel boompje...

En toch volgde ik een workshop 'kruiden en planten' in de biodroom op Linkeroever. Toen een vriendin mij vroeg om mee te gaan was mijn spontane reactie: 'Zot! Dat is niks voor mij...'. Wat later werd dat: 'Waarom eigenlijk niet?'. Ik weet niet of ik er veel van opgestoken heb, want bij de meeste kruiden zei die man: 'Dit kent iedereen hé?', terwijl ik naar een plantje staarde dat ik volgens mij nooit eerder gezien had.

De enthousiaste kruidenkenner van dienst, de zon én de biodroom hebben er wel voor gezorgd dat ik zelf zin kreeg om ook wat in de tuin te gaan werken. Heel groen zullen mijn vingers echter nooit worden, want het bleef bij enkele potten en kruiden die ik achter in het tuinkot vond en waarvan de helft al over de vervaldatum bleek. Ook de potgrond zag er betrekkelijk droog en dood uit.

Maar vermits creativiteit wél iets is waar ik goed in ben, bracht ik groen op een andere manier in huis.

With a little help from my friends...

Mijn slaapkamer had tot hiertoe één knal rode muur. Ik probeerde die muur eerder al wat meer 'swung' te geven door er het volgende op de zetten:

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me

And just forget the world

De tekst vind ik nog steeds heel mooi, maar de muur zelf is niet echt rustgevend of passend in een slaapkamer besliste ik. Daar moest verandering in komen! En wat is er nu meer rustgevend dan een bos? Niets toch?

En met de kritische blik van Tuur...

Zo gezegd zo gedaan, een bos zou het worden! De opmerkzamen onder u zien natuurlijk dat het behangpapier iets te kort is, maar hé, ten eerste staat daar zoveel voor dat zoiets nadien niemand meer opvalt en ten tweede... 't was dat of niks!

Voila, je hebt dus geen groene vingers nodig om de natuur in huis te brengen! Ik ben er best tevreden mee... Bartel Van Riet... eat that!

'Gewoon kak'

Wat is dat toch met mij. Een bbq in de tuin, een lunch in de caravan, ... Geen vuiltje aan de lucht. 's Morgens gaat de bel en ik schiet wakker. Zou ik of niet...? Niet! Maar dan gaat de bel opnieuw en spurt ik toch maar de trap af. En dat was het begin van een rusteloze dag. Zou er echt zoiets bestaan als 'met het foute been uit bed stappen'? Of is het gewon 'one of these days'?

Ik cancelde de dingen die ik afgesproken had vandaag. Waarom dan, vraagt u zich misschien af? Wel, omdat ik de verschrikkelijke gewoonte heb om op zo'n momenten dingen te doen om anderen een plezier te doen. Of omdat ik het beloofd had. Goede redenen ja, maar ik ben heel wat minder consequent als het op mezelf aankomt. Mezelf een plezier doen of mezelf iets beloven, ho maar! En dus beloofde ik mezelf dat ik deze dagen niets hoefde te doen als ik daar geen zin in had en dat iets afbellen dus ook geoorloofd was.

In een poging om mijn dag wat kleur te geven trok in naar de bib. Daar kom ik echt graag en ik kan uren door de rijen wandelen en stukjes lezen op zoek naar dat ene boek dat ik mee wil nemen. Vandaag bracht ook de bib echter geen soelaas. Het enige dat nog een waterig lachje op mijn gezicht kon toveren was dit:

Tussen Sommers Willy en Sinatra Frank, kwam ik mezelf tegen. Het waterig lachje was even snel weg als het gekomen was, want plots werd dat letterlijk zo daar in de bijna lege bibzaal. De tranen sprongen in mijn ogen. Waarom? Dat vraag ik me al een hele tijd niet meer af. Ik weet het niet. Af en toe overkomt het me plots en op andere momenten kan ik moeilijke dingen vertellen zonder een krimp te geven. Tja...

De bib hielp dus niet en op weg naar huis voelde ik opnieuw een soort existentiële eenzaamheid. Ik wil niet alleen zijn, maar ik kan mezelf er niet toe brengen iemand te bellen. Ik zou ook niet weten wie. Niet dat er niemand is die ik zou kunnen of mogen bellen. Ik ben gewoon nog steeds zo verschrikkelijk slecht in hulp vragen... Niet alleen omdat ik dat niet graag doe of niet graag in de schuld sta bij iemand, maar ook omdat ik dat empathische knopje niet uit krijg. En wanneer ik dan merk dat iemand zich bv. ongemakkelijk voelt omwille van mij, dan heb ik al snel de neiging om de dingen te minimaliseren.

Hey, hoe is het met je?
Slecht, het gaat me niet zo af...
Oei...
...
Maar komt wel goed, geen stress! (zeg ik dan met een big smile)
Ja, tuurlijk morgen gaat het al veel beter, je zult zien! Zeg, heb je de Voice gezien?
...

Ongemakkelijkheid en lastig onderwerp weg! En ja, ik heb niet gelogen, hoogstwaarschijnlijk komt het allemaal goed. Maar dat wil ik niet zeggen, noch horen. Ik wil mogen zeggen dat het slecht gaat. Ik wil verdrietig of kwaad mogen zijn. Oplossingen hoef ik niet, die komen op een dag vanzelf wel aanwaaien. Gewoon iemand die zegt dat het inderdaad 'gewoon kak' is. Of iemand die niets zegt en me gewoon een knuffel geeft. Want eigenlijk is dat wat ik het allerliefste wil. Iemand die er gewoon is en waarbij ik me op mijn gemak voel. Iemand waarmee ik niet hoef te praten, maar dat wel kan als ik dat wil.

Want ja, het is 'gewoon kak'.
Blij dat ik u dat even mocht vertellen.

In de knoop en taart met een smaakje..

Het is hier stil. Ik weet het. En dat heeft, logischerwijs, alles te maken met mijn huidige gemoedstoestand. Ondertussen ben ik al ongeveer anderhalve maand thuis en dat ik het dan lastig heb is een logisch gevolg al is dat in dit geval natuurlijk eveneens de oorzaak...
De energie en zin zijn vaak ver te zoeken en ik moet mezelf echt bij elkaar sprokkelen om dingen gedaan te krijgen of simpelweg buiten te komen of op te staan. En dat is op zijn beurt dan weer vermoeiend. Ik zit dus met andere woorden goed in de knoop...

Maar gelukkig zijn er af en toe ook goeie momenten en die maken veel goed... Zo kluste ik wat in huis in de hoop dat ik er in slaag er meer mijn eigen plek van te maken. En dat lukt af en toe al aardig. Schrijven lukt me de laatste tijd dan weer niet zo goed, maar ik kan jullie wel enkele beelden meegeven...

Mijn bureau kreeg bv. een nieuw kleedje...

En ook mijn oorbellen kregen een eigen plekje...

Naast klussen belandde ik af en toe op mooie plekjes zoals heel onverwacht in een oldtimer met als doel de zonsondergang op de Prosperpolder te gaan bewonderen. Het werd uiteindelijk een bezoek aan het enige café daar, want de zon die was ons te snel af...

Eergisteren kwam ik terecht op de Tulpenpluk in Berendrecht en daar was ik helemaal klaar voor de zon! En voor de tulpen die nu op tafel staan te blinken en de bollen die ik in mijn tuin geplant heb.

En dan nog één klein verhaaltje dat ik u niet wilde onthouden... Senna en haar broer Fil werden afgelopen week 1 jaar. Het was dus groot feest en bij grote feesten horen grote cadeaus en grote taarten. Ik maakte dit grote cadeau voor Senna:

Bij de retrospullen in de kringwinkel vond ik deze reuzegrote kist  (volgens mij kan ze er bijna zelf in) en ik besliste al snel dat het een schatkist zou worden. Ik stopte ze vol houten blokken in alle kleuren van de regenboog (of toch veel) en wilde de doos wat een persoonlijke touch geven. Vermits vrienden van mij recent 'de flockshop' openden, leek dat plots een uitdaging: flocken op hout! Zou dat lukken? Ik vroeg hen om raad en we probeerden samen een klein flockje uit op de doos en toen dat scheen te werken, waagden we ons aan het grote werk. Ze hebben heel wat leuke flocks in voorraad en maken ook flocks op maat. Ik koos voor dat laatste. Het bewijs is er dus alvast: flocken kan zelfs op hout (al moet het wel redelijk glad zijn), maar je beschikt bij voorkeur wel over een flinke dosis geduld! Al lukt het zelfs zonder, zoals bewezen, want geduld bleek niet onze sterkste kant. Wij deden er minstens een half uur over (en om de vijf botten even checken of het al plakte of niet), terwijl het normaal op stof op twee seconden geflikt is. Maar... het is wonderwel gelukt!

Aan de binnenkant van de doos stempelde ik 'de schatkist van Senna' en ook de datum kreeg een plekje binnenin in de vorm van een stempel met twee kindjes die een kroon op hebben waar '1' op staat. Alternatieve kinderdatum... Vlinderstempels vrolijkten het geheel verder op.

Dit wat betreft het grote cadeau, maar er was zoals gezegd ook een grote taart en zoals je hieronder ziet was die niet enkel reuzegroot, maar ook echt oogverblindend mooi. Zo mooi dat we foto's bleven trekken! Fil en Senna wilden duidelijk even graag aan die taart zitten dan wij allemaal. Senna is meer en meer aan het experimenteren met eten en dingen in haar mond steken en voor we het goed en wel door hadden, slaagde ze erin een stukje taart te bemachtigen en dat in haar mond te stoppen. Logisch toch? Wij wilden eigenlijk allemaal hetzelfde doen... En terwijl iedereen dus vol spanning uitkeek naar het moment dat die geweldige taart eindelijk aangesneden zou worden... gaf Senna over op de taart!

Paniek en hilariteit alom! Een verhaal dat Senna ongetwijfeld op haar 18de verjaardag nog steeds krijgt voorgeschoteld. De taart, die bleek overheerlijk, zelfs na Senna's fratsen en gek genoeg maakt net zoiets een feestje soms compleet... In mijn state of mind alleszins!