Gewonnen?

Vanmiddag zat ik als 'verdwaalde passagier' op de pendelbus naar Rock Werchter. Ik viel helemaal uit de toon met m'n rode hakken, lange jeans en m'n 'sacosj'... Af en toe werden er dan ook blikken in mijn richting geworpen, al kan dat ook geweest zijn omdat ik alleen liep, de gemiddelde leeftijd ferm omhoog trok of omdat ik met 'n vrolijke lach op m'n gezicht alle zwaar beladen pubers voorbij stak.
Ik werd om 12 uur verwacht aan de Fantmobiel:

... alwaar ik de geweldige job kreeg om op een festival mensen 'bewust te maken van de gevaren van alcohol'. Ne kado!
Maar toen ik samen met die 100-den festivalgangers richting 'the place to be' wandelde, had ik stiekem spijt dat ik niet kon blijven. Ik heb ooit als tiener een ticket gekocht en enkele dagen voordien m'n sleutelbeen gebroken: bye bye Werchter! Om te rotten was dat... Nadien heb ik er nog eens als vrijwilliger gewerkt: ik stond achter de tab en dat was eigenlijk best leuk. En dus vroeg ik me tijdens mijn wandeling af waarom ik nadien nooit meer naar Werchter gegaan ben. Geen idee!

Terwijl ik mensen een promillebril op hun neus duwde en hen een parcours liet afleggen, bedacht ik allerlei scenario's om nog aan een ticket te geraken en toen iemand me vroeg of hij mij kon winnen door het parcours foutloos af te leggen had ik bijna geroepen: 'Gewonnen!'. Ik zag nog net dat de kerel in kwestie nu niet bepaald mijn type was: army boots, een baard en lang haar in een staartje dat al even niet meer gewassen leek... Misschien toch maar zo laten en volgend jaar gewoon een ticket kopen?

Ja, ik kan tegen mijn verlies!

Ik ben nogal competitief aangelegd... Niks nieuws voor zij die me kennen. Ik win graag, maar ik kan tegen mijn verlies. Over dat laatste werd wel eens gediscussieerd en natuurlijk hangt dit af van de definitie van 'tegen uw verlies kunnen'. Verliezen doe ik niet graag, dat klopt en soms ben ik dan best teleurgesteld, maar ik zal er nooit kwaad over worden of het spelbord omver smijten ofzo. Ik vind dus dat ik tegen mijn verlies kan!

Maandag zijn we met collega's op teamuitstap in Kortijk geweest en 's middags stond er 'minigolf' op het programma. Ik ben niet zo'n minigolffan en dat heeft alles te maken met mijn beperkte aanleg voor het spel in kwestie... Wat dat heb ik dan weer wel: een voorkeur voor spelen waar ik goed in ben al geldt dat volgens mij voor iedereen, niet?
De twee eerste banen kon ik nog af, maar de derde, daar liep het mis! In 7 beurten kreeg ik dat ellendige balletje er nog niet in en dus stond er een vette '8' op het scoreblad. Verdekke! Ik geef niet zo makkelijk op en bijgevolg redeneerde ik dat met één 8 nog niet alles verloren was. Positive thinking! Maar twee 'holes' later moest ik opnieuw een 8 noteren. Niks voor mij dus... Ik ben wel braaf mijn best blijven doen, al heb ik me vanaf dan meer op andere spelletjes toegelegd zoals: "Raad eens met wie ik vrijdagavond gebabbeld heb?" of  "proberen vanuit een onmogelijke plek dat balletje er toch in te krijgen". Dat laatste ging natuurlijk evenmin, maar zorgde wel voor de nodige animatie...

Vanavond hebben we spelletjesavond op het werk. Benieuwd of ik dan ook randanimatie moet verzinnen of ik er in slaag om te winnen (of alvast niet te verliezen!)...

Julie spelen...

Na een drukke week vol routine, veel afspraken en weinig slaap had ik mezelf een avondje rust beloofd. Een goeie film, iets lekkers (en makkelijks) om te eten en verder helemaal niks... Maar toen ik me na een vermoeiende studievoormiddag met een broodje in m'n hand richting station haastte, kreeg ik een bericht van vriend J.C.: of ik mee wilde gaan naar een optreden van Hooverphonic in het Rivierenhof. Vriend J. en ik 'go way back'. We zaten samen op de schoolbanken en zoals dat bij sommige vrienden gaat is het steeds alsof je hen gisteren voor de laatste keer zag wanneer je hen na maanden of zelfs jaren terugziet. Tja... Zetel of optreden dus?

Enkele uren later fietste ik richting Deurne om voor een avondje 'Julie' te heten. Zij stond namelijk mee op de guestlist van de band in kwestie en op die manier ik dus eigenlijk ook... Geen probleem, ik ben met plezier even Julie! Want als je op de guestlist staat, dan mag je natuurlijk ook backstage, en dat wilde ik wel eens meemaken. Na een concert dat echt 'af' was, wandelden we richting podium om er weer achter te verdwijnen. Best speciaal...

We botsten meteen op Alex Callier, die een neef is van vriend J. en dus stelde ik me voor als Julie. Met een knipoog weliswaar, want hij kon natuurlijk ook zien dat ik niet 'nicht Julie' was... Dat vond hij blijkbaar ok, want ik kreeg meteen een 'welkom' en een kus. We hebben wat gebabbeld over zijn nieuwe haarsnit, mijn job, onze single status en over of je al dan niet een kater krijgt na het drinken van wodka. Mijn ergste kater ooit was alleszins van dat drankje, dus ik heb gepast en het simpelweg bij wijn gehouden. M'n eerste kennismaking met 'backstage' wil ik dus gerust geslaagd noemen. Toen Alex door zou gaan en vriend J. en ik ook, kreeg ik zelfs 'promotie': drie kussen! Mocht ik een 'groupie' zijn, ik had me nooit meer kunnen wassen...
Het was met andere woorden een geslaagde avond, met fijn gezelschap! En toen ik naar huis fietste om 2 uur 's nachts bedacht ik me dat ik blij ben dat ik mijn zetel heb ingeruild voor een avondje 'Julie spelen'.

Pop-ups en vakantieplannen...

Wat 'n weer... Mijn gemoed heeft er last van. Hoewel ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat het ook niet enkel de schuld van het weer is. Ik zit een beetje in een tweede (of misschien wel derde of vierde of...?) puberfase. Af en toe onaanspreekbaar en het 'niemand-begrijpt-mij-complex' dringt zich ook al eens op. Ik ben op zoek naar wat ik echt wil en dat ongeveer in elk onderdeel van mijn leven. Werken, wonen, liefde, vriendschappen, noem maar op! Gelukkig kan ik het doorgaans relativeren en er zelfs mee lachen, maar af en toe geef ik me even gewonnen...
Mijn hersenpan zit zo overvol en er zijn altijd wel 'moet-dingen' zodat ik het gevoel heb dat ik nooit even kan uitrusten of niks doen. Daarom heb ik afgelopen weekend 'gestaakt'. Ik heb me opgesloten in mijn eigen veilige cocon en anderhalf boek verslonden al liggend in mijn hangmat.

En de dagen nadien ben ik telkens op bezoek gegaan bij vrienden in 'Chakamakka' waardoor ik zo laat thuis was dat ik niks anders meer kon doen. Die vriendenavondjes waren leuk en de vrienden zelf ook.
Gisteren bv. ging ik de drie-en-een-half-jarige Léon mee in bed leggen en tijdens het slaapwel-ritueel vroeg hij me wie het eerst op mama en papa hun kamer zou zijn terwijl hij in de starthouding ging staan en van mij hetzelfde verwachtte. Ik antwoorde: "Ik denk dat het nu tijd is voor 'om ter snelst in je bed' te spelen, wat denk jij?" Waarop hij heel rustig maar met kleine twinkelingen in zijn oogjes repliceerde: "Ik denk dat ik het snelst boven ben!". Geweldig toch? Simpelweg negeren wat je niet wil horen en dat met een big smile... Hij had trouwens ook een piratenval voor slechte piraten gemaakt en met 'n sjaaltje op zijn hoofd veranderde hij plots zelf in zo'n slechte piraat. Ik moest hem vangen, maar voor ik dat kon doen, kroop hij zelf gewillig in de lege bak die doorging als piratenval. Met kinderen spelen is echt niet zo moeilijk...

Ondertussen heb ik door mijn gestaak en bezoek echter het gevoel dat mijn hoofd bijna barst doordat er zoveel in zit. Wanneer zal ik vakantie pakken? Welke kleur verf ga ik kopen voor de badkamer? Ga ik de muren in de tuin schilderen? Begin ik aan de zoektocht naar een nieuwe job? Hoe ga ik mijn belastingsbrief invullen? Wanneer heb ik tijd om weer eens een was in te steken, de rekeningen te betalen die liggen te wachten, de bezoekjes te brengen die ik beloofde, ... En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vele moeilijke vragen die tegenwoordig als dagelijkse 'pop-ups' mijn brein bestoken. Als ik nu eens met die eerste vraag start? Beginnen met het begin is altijd het beste!

Alles gebeurt met een reden?

Ik schets u even mijn dag zoals die gisteren gegaan is... Om te beginnen stond er op het scherm in het station 'afgeschaft' bij de trein die ik moest hebben. Niet eens te laat, dat ben ik ondertussen gewend, maar gewoon 'afgeschaft'. Even diep in en uit ademen en de volgende trein nemen... Naar goede gewoonte had de die vertraging, dus heel wat later dan gepland kwam ik uiteindelijk in Brussel aan... net toen het plots begon te stortregenen. Ik heb het hier niet over gewoon wat regen, maar eerder over reuze emmers die aan een serieus tempo over de 'Rue d'Aerschot' werden uitgekapt. Een zondvloed! Ik heb altijd een paraplu bij, maar natuurlijk net niet wanneer de hemel besluit open te barsten en ik ergens buiten ten velde rond wandel. Ik vond er dan ook niet beter op om de eerste de beste schuilplek op te zoeken en de aandachtige lezer(es) mét fantasie kan zich dan meteen al het volgende beeld voor de geest halen: ik in de inkom van een bordeel mooi in het rijtje met vrouwen van plezier aan weerskanten en ok, ik weliswaar niet achter glas noch in mijn ondergoed ofzo, maar toch... Het was best grappig al bsloot ik na een tijdje dat de regen toch beter te trotseren was dan de vele mannelijke blikken, commentaren én oneerbare voorstellen.

Die middag tussen twee vergaderingen door liep ik even de bibliotheek in Leuven binnen, want mijn boek was bijna uit en er is niets erger dan zonder boek zitten en zeker wanneer het om een vervolgverhaal gaat. Ik had het juiste boek op 2 seconden gevonden... om vervolgens te beseffen dat ik mijn bibliotheekkaart niet bij had. Grrrr!!! Ik heb nog even een poging gedaan om het zo mee te krijgen, maar tevergeefs. Mijn charme werkt niet bij bibliothecaressen vrees ik... Vervolgens kwamen alle bussen voorbij gereden behalve diegene die ik moest hebben waardoor ik te laat kwam op mijn vergadering. Wat later kreeg ik een berichtje dat de vriendin waar ik die avond mee afgesproken had ziek was en onze afspraak dus niet door kon gaan. En om het verhaal compleet te maken kreeg ik die avond nog een zeer onaangename mail die ervoor gezorgd heeft dat ik de rest van de avond gewoon in mijn hangmat heb doorgebracht en even goed gevloekt heb.

Alles gebeurt met een reden en God straft onmiddellijk, zegt men... Dan vraag ik me af welke redenen er hier achter zaten en vooral waarom ik zo afgestraft wordt! Ik moet wel iets heel fouts gedaan hebben!

Poezie op de trein...

Ik geef u op de valreep van deze dag nog een streepje poezie van eigen hand mee dat ik een tijdje geleden schreef. Ik had toen niet mijn beste dag en de titel van het gedichtje verklapt u meteen mijn toenmalige gemoedstoestand... 

Kwaad

Een onbeschreven blad

geen letter op papier

alles nog in m'n hoofd

de wanhoop en 't getier

Kwaad op heel de wereld

de woede in mijn pen

maar met wat letters op papier

wordt ik al gauw weer zen

Waarvoor eindeloze treinreizen al niet goed zijn...

Welcome to the world!

Gisteren heb ik aan den lijve ondervonden dat ik niet meer kan wat ik vroeger wel kon. Wil dat zeggen dat de aftakeling onherroepelijk gestart is?
Zaterdag en zondag ben ik twee avonden op rij zwaar op de lappen geweest. Ik lag respectievelijk om 4 en om 5 uur in mijn bed... Vroeger had zoiets me hooguit een halve dag 'verlies' opgeleverd vermits ik dan waarschijnlijk tot 's middags in m'n bed bleef liggen. Maar nu zitten er allerlei 'moeten-dingen' in mijn hoofd en heb ik mezelf en anderen vanalles beloofd en dus was ik veel te vroeg wakker. Op zich had ik nog vijf à zes uur geslapen, dus het kon erger hield ik mezelf voor. Tenslotte slaap ik tijdens de week ook maar gemiddeld zes à zeven uur. Ik ben dus 'getraind'!

Mijn lichaam dacht daar echter anders over. In het begin vond ik van mezelf nochtans dat ik het prima deed. Zondag ben ik nog op vriendenbezoek gegaan, heb ik de rommelmarkt bezocht, wat klusjes gedaan en mezelf helemaal gegeven op het volgende feestje dat op het programma stond. De dag nadien was ik dus eveneens betrekkelijk vroeg op en heb ik de hele dag allerlei klusjes gedaan: een kapstok, een lamp en een spiegel opgehangen, gekuist, de was gedaan, het gras afgereden, een lavendelplant gepot (of hoe zeg je dat?), eten gemaakt, enz. Wonder boven wonder ging dat allemaal betrekkelijk vlot (als je er niet bij telt dat ik de boormachine op m'n teen heb laten vallen en de was buiten gehangen heb in de regen) en bijgevolg dacht ik dus dat ik eigenlijk nog steeds redelijk goed tegen weinig slaap kon.

Toen ik echter om tien uur 's avonds wakker werd gebeld en besefte dat ik in de zetel lag sinds zes uur en dat de tv gewoon nog opstond, werd snel duidelijk dat de aftakeling inderdaad werd ingezet. Ik had niet gegeten, de film die ik aan het kijken was heb ik zelf, bewust of onbewust, op pauze gezet en toch ben ik niet boven geraakt. En toen ik dan eindelijk boven in mijn bed lag... was ik klaarwakker!
Jaja, je wordt wijzer, je relaties worden sterker, je kan meer genieten en je doet meer en meer levenservaring op en weet ik wat nog allemaal, maar eigenlijk verzwijgen ze gewoon het simpele feit dat vanaf je 30ste de aftakeling van start is gegaan! Welcome to the world! En trouwens wat dat wijzer worden betreft, zelfs daar kan over gediscussieerd worden... Kunnen we de tijd niet gewoon even stilzetten?

Some people have all the luck...

Soms heb je gewoon geluk. En heel soms heb je gewoon veel geluk. Ik had dit weekend echt veel geluk. Zaterdagavond was ik op een verschrikkelijk druk en heet feestje. Zo'n feestje waar je je door de mensenmassa moet wurmen om een drankje te bemachtigen en dat je enige bekommernis is dat je drankje vol blijft op de weg terug. Ik had dus mijn truitje meteen uitgeschoten, maar was te lui om nog eens door de mensenmassa heen te ploeteren richting vestiaire. Ik had m'n truitje dus simpelweg over mijn sjakosj gehangen. God straft onmiddellijk en natuurlijk ontdek je dan plotseling dat het daar niet meer hangt en dat net nadat je de hele ruimte doorgeworsteld hebt. 'Een verloren zaak' denk je dan, maar ik geef niet zo makkelijk op en terecht zo bleek want een paar minuten later vond ik het rond een paal gebonden. Met dank aan de redder!

De dag erna had ik net hetzelfde voor op een drukke rommelmarkt. Tja, dat truitje ben je zeker kwijt denk je dan, want ofwel heeft iemand het mee, ofwel hangt het in iemands standje te koop... Maar wonder boven wonder vond ik ook daar binnen de twee minuten mijn bloesje terug. En ik vond er zelfs nog oorbellen en een prachtig tasje bij! Some people have all the luck...

En ook mijn weekend in het algemeen was simpelweg geslaagd! Goed gelachen, veel gedanst en weinig geslapen. Helemaal zoals het hoort. En het moet niet meer zijn dan dat af en toe. Het enige nadeel... op dit moment ben ik betrekkelijk weinig waard. En weet je wat me nu echt goed zou doen? Een meloentheetje... Iemand?

Nog even nestelen...

Uitslapen of in bed een boekje blijven lezen is blijkbaar uit den boze. Deze morgen kreeg ik drie keer telefoon achter elkaar en drie keer was de eerste vraag: "Ligde gij nog in uw bed?!". De toon mag u er zelf bij bedenken. Het eerste telefoontje was om half tien, het derde om half elf. Gewoonlijk ben ik dan inderdaad al een tijdje wakker en technisch gezien was ik dat nu ook, maar ik had me met een boekje gezellig tussen de kussens en mijn warme dons genesteld.

Echter... na het derde telefoontje kwam mijn 'taakgerichte stem' me tot de orde van de dag roepen. Verdekke! En ondertussen heb ik dus al een was ingestoken, opgeruimd en terwijl gegeten.Wat had ik graag nog even 'genesteld'... Wilt u zo vriendelijk zijn de volgende keer uw veelzeggende intonatie achterwege te laten of misschien beter gewoon niet meer te vragen of ik nog in mijn bed lig? Mijn taakgerichte stem en ikzelf danken u!

Verkleed is altijd beter!

Gisteren had ik een dagje verlof. En normaal slaap je dan uit en geniet je van een rustige dag zodat je de dag nadien weer fris en monter aan het werk kan... Ik was vandaag alvast iets minder fris en monter dan gisteren...

Mijn wekker liep ongeveer even vroeg af als normaal en een uur later stond ik verkleed als piraat tips uit te delen om een schat op het spoor te komen.

(de 'rotte' tand was niet vrijwillig...)

Nog wat later liep ik de benen onder mijn lijf vandaan met een horde op hol geslagen piraten achter mij die ontdekt hadden dat ik de sleutel van de schatkist in mijn zak had steken. Het heeft niet mogen baten, want enkele meters verder werd ik onderschept met alle gevolgen vandien: mijn laarzen werden uit getrokken en achteloos weggesmeten, mijn ceintuur mét sleutel werd van mijn lijf gerukt en ik ben nu ongetwijfeld een cm langer...

Het kan altijd nog gekker want 's middags was ik samen met vriend en mede-ex-collega N.V.M. verantwoordelijk voor de strandbar.

Tja...

Inclusief stooien rokje en bloemenkrans maakten we zelfverzonnen cocktails die ongetwijfeld voor een enorme 'plakbek' zorgden, maar er wel geweldig uitzagen.We hadden dan ook heel wat frisdrank en fruit ter onzer beschikking en zelfs rietjes en parasolletjes ontbraken niet. Alles werd bij elkaar gekapt met de nodige ondertiteling. Mijn collega bereidde bv. vegetarische cocktails... 

We maakten het geheel nog aantrekkelijker door af en toe een dansje te placeren. Hoewel, dat aantrekkelijker laat ik aan u over om te beoordelen... We hebben ons alleszins kostelijk vermaakt en ik hoop dat dat voor mijn ex-collega's niet anders was!

Na de strandbar trok het voltallige bonte gezelschap richting "Kleppende Klipper", waar een uitgebreid buffet mét DJ Van Sprang & Aldeviège op het menu stond. De muziek werd, wat mij betreft, beter gesmaakt dan de appel- of perenparfait en dus wilde ik wel een 'danske placeren'.

Ik heb echter een vreemd iets bij mezelf ontdekt... Ik had me omgekleed na de strandbar wegens 'nogal plakkerige kleren' en tijdens het eten liep ik bijgevolg niet meer verkleed rond. Meteen sloeg de vermoeidheid toe en wilde het niet lukken om 'in de juiste (dans)sfeer' te komen. Ik ben me vervolgens stiekem terug gaan omkleden en eens terug in mijn plakkerige piratenoutfit was alle vermoeidheid verdwenen en ben ik er helemaal voor gegaan! Geen idee of het iemand is opgevallen. Wel gek als je erbij nadenkt, dat kleren je gevoel kunnen bepalen... Ik was vandaag misschien beter in piratentenue gaan werken!

Als marktkramer ben ik geboren (of toch niet...)

Hoewel mijn zaterdag nogal plat was, is hij toch nog in stijl geëindigd. Mijn zus en ik zouden naar Bart Peeters gaan kijken in de Roma. Ze stond wat vroeger aan mijn deur en dus hebben we eerst nog een spelletje gespeeld, heeft ze mijn kleren voor de rommelmarkt geïnspecteerd en eruit gehaald wat ze nog zag zitten (met hilarische taferelen voor de spiegel tot gevolg) en hebben we samen iets gegeten. Zij had gekookt, want ik denk niet dat ze mijn kookkunsten vertrouwde (al heeft ze dat niet met zoveel woorden gezegd)...
En dan richting de mooiste zaal van het land, de Roma!

Een optreden daar vind ik al half geslaagd gewoon omdat de zaal zo geweldig mooi is. Daar zou ik nu graag eens een feest geven sé! Maar met Bart Peeters was ik (voorlopig) ook al tevreden. ADHD zoals altijd, sfeer gegarandeerd en verder een mix van nieuwe (twee helemaal nieuwe) en oude (enkele heel oude zoals 'Into folk') liedjes. Het was ook een festivalset en dus stond iedereen recht wat de sfeer enkel ten goede kwam. De temperatuur daarentegen swingde gewoon mee de pan uit. Wij stonden bijna vooraan in de hitte en zongen en dansten uit volle borst mee. Vals en uit de maat, maar dat merkt niemand op...

En gisteren heb ik (af en toe met evenveel enthousiasme) een standje op de rommelmarkt 'Den Dreihoek' in Borgerhout bemand. Heel wat weg gekregen al kan ik het natuurlijk niet laten om zelf toch ook weer wat rommel aan te kopen. En dus ben ik nu fiere eigenaar van een gouden spiegel én een retro jas, waarvan ik achteraf merkte dat die niet gewassen mag worden en dus ik heb weeral een slechte koop gedaan want de jas ruikt echt wel naar rommelmarkt! Waarom let ik daar toch nooit op? Ik ga alleszins een poging wagen, want droogkuis vind ik te duur voor een 'rommelmarktjas' en zo dragen... dan moet ik altijd alleen op stap vrees ik!

Mijn 'rommelmarktjas'

Mijn gouden spiegel mét engeltjes...

Op het einde werd ook duidelijk dat ik niet alles zou weg krijgen en dus ben ik gewoon beginnen uitdelen. Ik voelde me een beetje een marktkramer moet ik eerlijk toegeven en niet eens een goeie, want sommige dingen kreeg ik zelfs gratis niet weg! Mijn meest geslaagde actie: ik probeerde mijn kleren (allemaal vrouwenkleren dus) te verpatsen aan twee mannen. In eerste instantie leek dat dus een verloren zaak, maar uiteindelijk boden zij 5€ voor de volledige overschot. "Verkocht!!!!", riep ik want dat betekende dat ik ze niet opnieuw mee naar huis hoefde sleuren. Zij blij en ik blij! Kan toch mooi zijn zo'n rommelmarkt...

Een 'vrije dag'...

Er zijn zo van die dagen dat ik een beetje verloren rondloop. Trap op en boven weet ik niet meer wat ik kwam doen, trap weer af... Naar buiten en met een boekje gaan zitten, maar het is te warm dus terug naar binnen. Er is veel dat ik kan doen, maar ik geraak met niets echt gestart. Ik kan de schildersezel buiten zetten en wat tekenen, ik kan de naaimachine weer aan de praat proberen krijgen, ik kan wat knutselen of een fotocollage maken, ik kan de fiets opspringen en bij iemand op bezoek gaan, ik kan een slaatje maken of een smoothie, enz enz. En dan heb ik het nog niet over mijn 'to do lijst' gehad... En wat doe ik?

Ik loop de trap op en begin wat kleren uit m'n kast te halen die ik al jaren niet meer aangehad heb. Vijf minuten later ben ik dat beu en ga ik weer naar beneden. Om nog enkele minuten later opnieuw naar boven te gaan en me even achter de computer te zetten. Mijn nek en schouder beginnen dan snel weer af te zien en dus ga ik opnieuw naar beneden en vraag ik me of ik iets zal eten. Soms ben ik gewoon te lui om te eten...

Ja, er zijn zo van die dagen dat ik niet zo goed overweg kan met mezelf. Dat ziet er dan zo ongeveer uit.

Misschien ben ik gewoon niet gemaakt om 'vrije dagen' zonder concrete plannen of taken te hebben? Of misschien zit ik hier toch echt niet op m'n plaats? Wat het ook is, ik ga een poging doen om mijn denkprocessen even stop te zetten (want die hebben duidelijk geen 'vrije dag') en beneden een ijsje eten. Wie weet brengt dat wel wat?

Nog 'verfbare dingen'?

Vier dagen weekend, dus een zee van tijd om niks te doen! Helaas heb ik geen 'zittend gat' en ben ik er tot nu toe in geslaagd om een half uur in de tuin te liggen lezen. That's it. Voor de rest heb ik rondgehost. Zelfs eten doe ik al rondwandelend...
Gisteren besliste ik om m'n kastje aan te pakken. Dat zag er zo uit:

En enkele uren later zo:

Als je goed kijkt kan je zien dat ik af en toe iets te enthousiast was met de brander, waardoor mijn kastje bijna in lichterlaaie stond.
Wat ik verder met het kastje moet doen, weet ik nog niet. De stemmen in mijn hoofd zijn het nog niet eens. Schilderen of zo laten en als ik het schilder, in weke kleur(en) dan?
Omdat ik toch alvast iets wilde schilderen pakte ik vandaag, impusief als dat soms gaat, de deur van de badkamer aan...

Andere kleren aantrekken zit er dan niet meer in, ik bedoel écht impulsief. U kan al raden wat het gevolg is... Blauwe verfspatten op mijn zwarte kleedje... En ik weet dat eigenlijk op voorhand, maar het is sterker dan mezelf. Ik heb al geleerd dat white spirit op je kleren nooit een goed idee is en dus bleef ik daar alvast af en verzin ik later wel wat ik ermee aanvang of ga ik eens bij tante Kaat snuffelen...

Als de deur klaar is, maar er nog verf in mijn bakje zit heb ik een probleem. Die verf 'moet' dan op en dus loop ik het huis rond op zoek naar nog 'verfbare dingen'. Het resultaat is dat impulsief er nu twee tegels in de badkamer eveneens blauw zien, want ik wilde eens testen hoe dat eruit zou zien en dat een stuk muur achter in het tuinhuis eveneens een laagje kreeg om te kijken of dat pakte. Het pakte. Ik heb er achter niet bij nagedacht dat muren en een deur in hetzelfde blauw misschien wat veel van het goede is én dat blauw met wit overschilderen niet altijd zo evident is. Maar nogmaals... het is sterker dan mezelf!

En nu ga ik een projectje voor deze avond bedenken...