De zelfmoordpoging van Fons...

Zucht! Ik zit helemaal opgedraaid achter de computer. Om de twee minuten loop ik de trap af om te checken of alles ok is. Gelukkig is hij ondertussen al wat rustiger, maar toch blijf ik ongerust. Want het is niet zo gek dat je je zorgen maakt om iemand die net probeerde een einde aan zijn leven te maken, niwaar? Gek van verdriet is hij, dat is wel duidelijk... Ocharme... Bij het minste geluidje rep ik me terug de trap af.

Om wie ik me zo'n zorgen maak? Over Fons. Fons is mijn goudvis en de beste vriend van Fred.

Fred en Fons

En Fred is niet meer... Rustige Fred met zijn grote ogen en zwarte, lange vinnen. Fred die altijd een klein beetje scheef zwom. Vanmorgen gaf ik hen nog eten terwijl ik me naar buiten haastte richting werk. Fred was altijd als eerste aan het eten. En toen ik vanmiddag, na een deugddoend terrasje terug thuis kwam, was er volgens mij nog niets aan de hand. Ik heb toch niets gemerkt. Maar toen ik deze avond  de visbokaal wilde pakken om het water te verversen, zag ik Fred plots boven drijven. Mijn maag keerde zich om. Nee! Gek hoe je zelfs met een simpele goudvis een soort band kunt hebben...

Vreselijk vond ik het om hem uit die bokaal te pakken. En sinds dan is ook alles misgelopen... Plots was er een grote barst in de bokaal. Zomaar ineens. Daar kon ik Fons niet weer inzetten. Ik moest dus iets anders verzinnen... De glazen fruitschaal zou tijdelijk ook wel lukken besloot ik...
Even later ben ik daar niet meer zo zeker van. Toen ik Fons in de fruitschaal op zijn plekje zette en me zelf met een boek in de hangmat nestelde, hoorde ik zoveel gespatter en zag ik hem druk over en weer zwemmen en tegen de wanden knotsen dat ik me zorgen maakte. Lezen lukte niet meer en dus besloot ik mijn psychologie op Fons in te zetten. Ik probeerde hem gerust te stellen door rustig te praten over Fred en dichtbij te blijven staan. Dat scheen een beetje te helpen, maar wanneer ik weer in de hangmat kroop, begon het ongecontroleerde zwemmen en spetteren opnieuw. Wat moest ik doen? Ik probeerde wat eten... Comfort food... Dat hielp bij mij soms ook. Ik checkte de gebarsten bokaal en overwoog hem er toch weer in te zetten, ondanks de barst. Want geef toe, je beste vriend én je huis verliezen in één dag is misschien inderdaad wel wat veel. Dat checken leverde me enkel een glassplinter op en dat wilde ik Fons zeker besparen! Geen oplossing.

Ik praatte nogmaals op hem in en legde me opnieuw in de hangmat tot ik Fons in mijn ooghoek plots door de lucht zag vliegen! Hij landde op de grond tussen mijn schoenen en bleef daar roerloos liggen. Je zou voor minder van zo'n val! Ik ben nog nooit zo snel recht gesprongen en ik was ook echt een beetje in paniek al handel ik op zo'n momenten steeds koelbloedig op automatische piloot en dus heb ik hem meteen opgepakt en voorzichtig weer in de fruitschaal gedaan. Arme Fons!

Je ziet waar hij de lucht is ingegaan...

Het lijkt hem wel gekalmeerd te hebben... Tijdens het schrijven van dit stukje ben ik minstens tien keer de trap afgegaan om te kijken of hij er nog in zit en rustig is. Tot hiertoe is dat het geval. Gelukkig maar. Ik denk dat ik op zoek moet naar een nieuw vriendje voor hem. En een nieuw huis.

En ondertussen vraag ik me af hoe ik de nacht ga doorkomen. En daarbij ook een heel klein beetje of het wel slim is ooit aan kinderen te beginnen als ik al zo in zit met een goudvis. Zucht!