zaterdag 30 april 2011

Creatief met kip...

Ik kom tijd tekort... Chronisch tijd tekort. Zoveel dingen die ik nog moet/wil/mag/kan doen, maar die me niet lukken. Zaterdag is voor mij dus ondertussen ook vaak een stressy dag geworden, want dan staat er zoveel op het mentale lijstje in mijn hoofd dat ik simpelweg geen zin heb om op te staan en dat helpt natuurlijk ook niet om veel gedaan te krijgen. Het 'moeten' is er te veel aan en werkt bij mij zo averechts dat ik toch andere dingen eerst doe of toezeg of plan, waardoor de 'moeten-dinges' op het lijstje in m'n hoofd blijven staan en ik er minder en minder zin in heb. Chronisch tijd tekort dus.

In de eerste plaats is dat natuurlijk te wijten aan de 15 uur die ik kwijt ben door in Leuven te werken, in de tweede plaats de tijd die opgesoupeerd wordt door de dagelijkse fietstochtjes richting 'de stad'. En in de derde plaats door de bijverschijnselen van een eigen huis met tuin. Dan heb ik het over allerlei klusjes die gedaan moeten worden, het ene al dringender dan het andere. Het wekelijkse gras afrijden is dan maar een kleinigheid.
En waar ik de grootste hekel aan heb zijn de dingen waarvoor ik afhankelijk ben van anderen... Naar het containerpark gaan, een schutting in mijn tuin zetten zodat ik de buren alvast niet meer zie. Hen niet meer horen dat zal nog wat meer creativiteit vragen...


Hier ziet u hoe het er bij hen uitziet en aan toe gaat... Als het weer mee zit dan wordt het eten op een soort BBQ klaargemaakt en om die aan te maken gebruiken ze eender wat ze tegenkomen: een stuk van de schutting (privacy is iets wat zij niet kennen), een oud raamkozijn inclusief afgebladerde verf, enz. En vaak krijg ik dan een stuk ongedefinieerde hamburger mét verfaroma aangeboden. Goed bedoeld, dat wel... Ik heb hen ondertussen dan maar gezegd dat ik vegetarisch ben en dus heb ik zeker dringend een schutting nodig, want nu kan ik niet eens meer een stukske kip eten buiten! En dus moet ik nog eens creatief zijn met die kip ook... Help! Chronisch tijd tekort dus...

woensdag 27 april 2011

Humor van een ambtenaar...

Vanmorgen moest ik voor de verandering eens op het provinciehuis van Antwerpen zijn. Ik ben het moderne, lichte gebouw van Leuven gewend en dan is het even wennen in Antwerpen... Een oud en eerder donker gebouw met tapijt op de vloer en marmeren muren, waar meteen ook een heel andere sfeer hangt dan in Leuven. Ik kan er moeilijk een vinger opleggen, maar het Antwerpse karakter komt af en toe duidelijk piepen... En ik hoor u al denken: "Wat bedoelt ze daar dan mee?". Alvast niet dat het dikke nekken of betweters zijn (al wil ik ook geen pleidooi voor het tegenovergestelde voeren), maar gewoon dat het er 'anders' is...

Met de lift naar het eerste verdiep en daar moest ik me aanmelden. Ik kreeg een mapje en wilde naar binnen gaan toen een ietwat oudere man plots "Dag Sofie! Dat is lang geleden!" zei.
Half negen 's morgens, dus ik ben nog niet in mijn beste doen en dus kwam ik niet veel verder dan een knikje met een waterige lach en een beetje een verbaasde blik. Verbaasd, want ik ben goed in gezichten. Ik herken vaak mensen, zelfs al heb ik ze maar één keer in het bushokje gezien waar ik eveneens stond te wachten. Maar deze man deed geen enkel belletje rinkelen.

Ik ging dus, een beetje verdwaasd, de receptiezaal binnen en de radertjes in mijn hoofd draaiden meteen op topsnelheid. En dat zo vroeg in de ochtend! Er kwam echter niet meteen verlossing, ook niet toen ik de lijst van aanwezigen doornam (die zat gelukkig in het mapje). Nog steeds in volle nadenkcrisis wandelde ik de eigenlijke zaal binnen en die leek nog het meest op 'het parlement'. Brede leren zetels in een grote ronde met micro's op iedere tafel en twee grote schermen aan weerskanten van de zaal. Imponerend... Ik ging zitten, draaide mijn hoofd richting 'podium' en 'voorzitter' en wat bleek? Meneer de voorzitter was de man die me 'herkend' had! Dus ik informeerde eens links en rechts en al snel kreeg ik te horen dat meneer de voorzitter een 'speciale, maar fijne' kerel was. Grappig ook... Ik zag hem iets zeggen tegen zijn collega's, geen idee wat, maar ze moesten er inderdaad hartelijk om lachen. Ik vermoed dus dat hij een grapje met me uitgehaald heeft... Zo vroeg in de ochtend en dan nog een ambtenaar. Ik wist niet dat die bestonden, grappige ambtenaren! Speciaal...
Hij had me natuurlijk mijn naam horen zeggen, maar toch twijfel ik nog een beetje en heb ik oprecht spijt dat ik niet iets wakkerder gereageerd heb! En nog meer dat ik hem nadien niet gewoon 'teruggepakt' heb... Ach ja, ik ben duidelijk nog steeds geen ochtendmens!

maandag 25 april 2011

Geschminkt met een koevoet door de stad...

Ik had een vierdaags weekend, maar dat zat betrekkelijk vol... Leuke dingen, maar ben er eigenlijk toch moe van! Ik geef jullie een beetje een idee aan de hand van enkele foto's.


We mogen al eens cliché foto's trekken, ni waar? Je ziet trouwens meteen één van mijn twee nieuwe kleedjes! Ik geef toe dat dit er niet meteen vermoeiend uitziet en dat geldt ook voor de volgende foto's, maar je moet het totaalplaatje zien natuurlijk...
Zaterdag ben ik met een vriendin richting Brugge getrokken (waar deze foto dus genomen werd) en we hebben daar op fietsen de stad onveilig gemaakt. Af en toe letterlijk want ik ging al eens midden op de straat de kaart lezen of wanneer we links moesten deed ik dat ook zo enthousiast dat ik voetgangers van hun sokken fietste... Ik had dat naar mijn gevoel goed ingeschat (dat heb je als je gewend bent op de Turnhoutsebaan en in de stad in't algemeen te fietsen), maar de kreten van enkele toeristen spraken dat wat tegen...

Zondag was het paasbrunch bij mijn tweede familie (jep, die krijg je erbij als meter!) en nadien ben ik met een vriendin nog even langs het Paleis gefietst. Het was daar namelijk feest, want ze bestaan vijf jaar. En naast shoppen kon je je ook laten schminken en dus hebben we dat gedaan!


 Dit was het resultaat:


De meningen waren verdeeld... Ik vond het zelf zo slecht nog niet, hoewel ik zelden tot nooit make-up gebruik.
Toen we verder wilde fietsen, belandde het fietssleuteltje van mijn compagnon echter in het rioolputje... Geen paniek! Ik heb daar ervaring mee (zie hier) en dus zijn we langs de brandweer gegaan. Deze keer kregen we zelf de koevoet en handschoenen mee. Zou dat de schmink zijn geweest? Of laten we het maar bij het verhoogde risico op brand door de droogte houden...
Het was alvast een heel grappig zicht om met een geschminkte kop én een koevoet door de stad te wandelen. Vrouwen met een doel! Het leverde deze foto op, waarmee u ook meteen het resultaat van onze reddingsactie ziet:


Vandaag heb ik uitgeslapen en dat was nodig... Nadien met honger een winkel gaan zoeken en die geplunderd waardoor ik nu vijf mogelijke maaltijden heb voor vandaag. Tja, dat plannen, daar ben ik nog steeds geen krak in, maar als u straks op bezoek zou willen komen: eten genoeg!

donderdag 21 april 2011

Niets meer en vooral niets minder!

Gisteren had ik 's middags een vergadering in Antwerpen en nog wel bij mijn oude chirocollega's! Toch altijd een beetje thuiskomen, zowel Kipdorp als de koekenstad...
Het fijne aan in Leuven werken is dat als ik zo eens een enkele keer in Antwerpen moet (mag!) vergaderen ik er enorm hard van kan genieten dat ik nog bijna twee extra uren heb (normaal ben ik pas thuis rond 19u terwijl ik in Leuven stop om 17u15). Zoveel meer tijd en mogelijkheden en zeker als het zonnetje dan ook nog eens vollenbak schijnt! Je apprecieert wel veel feller wat er is en je ziet die dingen niet meer als vanzelfsprekend zoals dat vroeger wel het geval was.

Gisteren ben ik na de vergadering eerst langs dé klerenwinkel voor mannen met een goede smaak gegaan. Serieus, maar met een knipoog naar de sympathieke uitbater die eigenlijk het onderwerp van mijn bezoek was. Nadien toch ook even checken of ze me nog kenden in mijn favoriete 'vrouwenklerenwinkel'. Ik had al een tijdje een kleedje op het oog, maar vermits ik mezelf verboden had iets te kopen de afgelopen maand, kon ik niet eens gaan kijken. Dat zou te gevaarlijk zijn (Kijk maar twee blogberichten terug...)! Ik was dus enorm benieuwd of het desbetreffende kleedje er nog hing... Meteen naar de rayon 'Who's that girl' en ja hoor! Ik had dus geluk en uiteindelijk kwam ik buiten met nóg een extra kleedje (naast wat ik op het oog had) en een truitje. Halleluja!

Vervolgens ben ik een koud flesje Aquarius lemon gaan halen en heb ik me in het zonnetje op de Groenplaats gezet. Mensen kijken... zalig! En de rest van de avond heb ik met vrienden spelletjes gespeeld in de tuin tot het zo donker werd dat mijn 'theelichtjesfakkels' zelf bijna onzichtbaar werden.

Zo moeten dagen zijn... Niets meer en vooral niets minder!

woensdag 20 april 2011

Twee verschillende voeten...

Toen ik gisteren op het perron in Malderen stond te wachten heb ik me toch afgevraagd hoe ik zo stom had kunnen zijn om schoenen te kopen die duidelijk te klein waren. In de winkel paste ik de linker schoen van een maatje groter en die zat prima. Vijf minuten later stond ik dus opnieuw buiten met maatje 38 en kon ik bijna drie kwartier wachten op de trein terug. Idioot, want in Malderen valt nu eens echt niks te beleven!

Maar vandaag heb ik ontdekt waarom ik getwijfeld heb... Ik heb namelijk twee verschillende voeten! De linker die past prima en zit goed, maar de rechter is eigenlijk iets te groot en heeft me ook meteen een wondje opgeleverd. Ik had gelukkig een plakker bij (steeds voorbereid op pijne voeten!), maar dat bleek niet zo effectief want om de drie stappen moest ik dat ding terug op zijn plaats plakken. Goeie plakkers zijn echt geen overbodige luxe met nieuwe schoenen. En dan voel je je ook echt debiel. Elke paar meter terug stilstaan en wat aan je hiel pulken. Duidelijk iemand die nieuwe schoenen heeft...

Tijdens de pauze vandaag op het werk toonde ik fier mijn nieuwe schoenen mét een plakker die al lang zijn werk niet meer deed, waarop ik spontaan plakkers én tips kreeg aangeboden van alle vrouwelijke collega's. Ik ben dus gelukkig niet de enige die wel eens pijne voeten heeft!

maandag 18 april 2011

De rode schoentjes...

Vorige week ben ik erin geslaagd om een maand lang geen schoenen of kleren te kopen. En hoewel ik het af en toe best moeilijk had, is het me al bij al prima gelukt. Ik ben dan ook niet koopziek ofzo, het is vooral lastig net omdat het niet mag. De 'verboden vrucht'...
Hoewel, niet koopziek... Na zaterdag ben ik daar niet meer zo zeker van. Ik had afgesproken met een tante van mij in het gehucht Malderen. Op zich hadden we daar niets te zoeken, maar van daaruit kon ze me makkelijk oppikken om vervolgens richting Brussel te gaan zonder al te veel omwegen. Mijn trein had (zoals dat wel eens gaat met treinen) een beetje vertraging en dus kreeg ik een berichtje dat ze in de schoenwinkel naast het perron op me wachtte. "Gevaarlijk..." dacht ik en stuurde ik ook terug.
In eerste instantie was het grappig bedoeld, ik hoefde me toch niet al te veel zorgen te maken om een schoenwinkel ergens in the middle of nowhere? Dat bleek al snel fout gedacht, want het begin van de eerste rij (en er waren er wel een paar) zag ik al meteen hele mooie rode schoentjes. En de maand was om...


In eerste instantie gaf ik niet toe aan mijn impuls en ging ik mee kijken naar de schoenen die m'n tante uitgekozen had. Maar de rode schoentjes riepen me. Ik kon er echt niet aan doen! Ik heb ze dus maar even gepast. Gewoon... Zomaar... En voor ik het wist stond ik met een doos aan de kassa.
Die avond besefte ik meteen dat ik echt stom en impulsief geweest was. Ik had mezelf verleid tot het kopen van hele mooie, maar eigenlijk iets te kleine schoenen. 't Is leer, dus die zetten nog uit. Maar na even rondlopen 's avonds of zelfs gewoon zitten in de zetel, moest ik ze uitdoen omdat ik pijne voeten kreeg...

En dus, nu moet ik terug, naar de middle of nowhere, om mijn rode schoentjes te gaan wisselen voor een groter exemplaar dat dan ongetwijfeld te groot gaat zijn, maar waarvoor ik dan wel een zooltje koop... Want de schoenen daar laten of ruilen voor een ander model... Ik denk niet dat ik dat kan. I'm Sofie en I'm a shoeaholic...

donderdag 14 april 2011

Figuurlijk en functioneel naakt...

Vandaag een streepje poëzie van eigen hand... Ook dat was een opdracht van mijn 101-things-to-do-lijst. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel spannend vind. Poëzie op m'n blog zetten is iets heel anders dan tekst. Niet alleen omdat je geen idee hebt wat mensen ervan gaan vinden, maar ook omdat het eigenlijk veel 'intiemer' is. Je zet jezelf een beetje in je blootje. Om het meteen met een gedicht te zeggen:

Gedicht

Wat je voelt komt uit je pen
in letters op papier
je binnenkant staat op een blad
voor andermans vertier

Gek als je erbij nadenkt
Je kiest er zelf voor
en toch vraag je je steeds weer af
hebben ze me door?

Ik ben een fan van 'simpele poëzie'. Daar bedoel ik poëzie mee die rijmt en mooi klinkt. Een vleugje humor mag ook altijd. Té abstract of woorden die simpelweg onder elkaar staan en waar niets aan rijmt is niet aan mij besteed. Toon Hermans was voor mij een voorbeeld van een geweldige dichter. Maar ieder zijn eigen smaak natuurlijk. Benieuwd wat u ervan vindt...

Wachten 

Uren, dagen kan ik wachten
op dat magische moment
dat plots alles op zijn plaats valt
door dat ene ingrediënt

Wat is dat toch onnozel
dat wachten op een dag
die er gerust vandaag kon zijn
als je wat beter zag

En nummer drie: 

Jij

Soms heel ver weg
soms dicht bij mij
soms zo empathisch
soms enkel jij

Diep geraakt en echt verbonden
voor altijd voor een seconde
steeds samen, toch alleen
nooit meer als voorheen

En nu terug mijn kleren aan!

dinsdag 12 april 2011

So unsexy...

Ik ben deze blog ooit begonnen geïnspireerd door een liedje van Alanis Morisette (zie hier). Hoewel ik geen doorwinterde fan ben, vind ik enkele van haar teksten wel echt sterk en sprekend. Gisteren moest ik aan haar liedje 'So unsexy' denken. Dat gaat als volgt:

Oh these little rejections how they add up quickly
One small sideways look and I feel so ungood
Somewhere along the way I think I gave you the power to make
Me feel the way I thought only my father could

Oh these little rejections how they seem so real to me
One forgotten birthday I'm all but cooked
How these little abandonments seem to sting so easily
I'm 13 again am I 13 for good?

I can feel so unsexy for someone so beautiful
So unloved for someone so fine
I can feel so boring for someone so interesting
So ignorant for someone of sound mind

Oh these little protections how they fail to serve me
One forgotten phone call and I'm deflated
Oh these little defenses how they fail to comfort me
Your hand pulling away and I'm devastated

When will you stop leaving baby?
When will I stop deserting baby?
When will I start staying with myself?

Oh these little projections how they keep springing from me
I jump my ship as I take it personally
Oh these little rejections how they disappear quickly
The moment I decide not to abandon me

Zo herkenbaar... In zak en as zitten omdat je geen bericht kreeg waar je dat wel verwacht had, omdat een afspraak waar je zo naar uit keek plots afgebeld wordt, omdat je thuis komt in een leeg huis en er niet eens post is, ... Zoveel kleine, vaak stomme dingen die me toch helemaal uit m'n lood kunnen slaan. En dan kan ik me zo klein en onzeker voelen. En weet je wat dan het ergste van al is? Net dan is het pak M&M's helemaal leeg en de 'Chocolate Fudge Brownie' van Ben & Jerry's eveneens...

zondag 10 april 2011

A man with a plan?

Ik ben naar de stoffenbeurs geweest vandaag en die was 'huge'... Ik liep er dus aanvankelijk een beetje verloren. Figuurlijk dan. Te veel stof om uit te kunnen kiezen. En daarbij heb ik nog steeds geen naaimachine ter beschikking, noch concrete plannen. Ik besloot dus al snel om het boek 'Alles over naaien' te kopen in de hoop dat dat me alvast wat verder kon helpen. Tenslotte kocht ik ook twee stoffen die volledig niet bij elkaar passen en lintjes die daar dan weer niet bij passen. Een plan? Nee, dat komt hopelijk later...

Terwijl ik naar huis wandelde met twee zakken vol bedacht ik me dat dit weer typisch iets voor mij is. Geen plan, enkel onderdelen. Je moest eens weten hoeveel onderdelen van plannen die nog moeten uitgevonden worden hier in huis liggen... Halve salontafels, foto's en knutselgerief om kado's te maken voor verjaardagen die ondertussen al lang gepasseerd zijn, potten verf die niet samen passen maar die ik afzonderijk wel leuk vond, een stationsklok die maar langs één kant werkt en de andere kant ging ik proberen repareren of iets anders op vinden en zo kan ik nog wel even doorgaan... Zucht! Misschien moet ik toch eens leren plannen maken?

donderdag 7 april 2011

Met de L van ...

We doen het vandaag nog eens met een beeld...


Dit heb ik gekocht vandaag. Een duidelijk doel voor ogen met andere woorden. En wie weet wordt mijn volgende aankoop dan wel een klein oud autootje? Je moet het per slot van rekening toch ergens op kunnen plakken, niwaar? En nu we het toch over aankopen hebben... Nog ongeveer een week en dan heb ik een maand geen nieuwe kleren of schoenen gekocht! Ik ben toch een beetje goed bezig vind ik... Of je kan ook zeggen dat ik het gewoon te druk heb en geen winkel meer langs de binnenkant zie, maar dat klinkt dan weer net iets negatiever. Laten we het maar op optie één houden!

woensdag 6 april 2011

Binnen zonder bellen!

Weer een mooie dag, het zonnetje scheen en zelfs een afgeschafte trein kon mijn humeur niet om zeep helpen (ok even een klein beetje wel)... Ik had zin in lekker eten en fietste dus meteen door richting Colruyt. En om in de sfeer van de 'eerste keren' te blijven: ik heb voor de eerste keer een biefstuk gekocht en zelf klaargemaakt. Friteuse op het terras, wat groentjes snijden en ik was er helemaal klaar voor! Terwijl ik checkte of m'n vlees gaar was (ik heb het graag 'bien cuit'...) ging plots de bel. Huh? Ik verwachte niemand... De buren waren het alvast niet want die hoorde ik in de tuin (noem je een betonnen afvalberg eigenlijk wel een tuin?) roepen naar elkaar. Ik deed open en daar stond een vriend van mij helemaal onverwacht en vooral helemaal uit Limburg!

Ik heb dus spontaan en met veel plezier mijn biefstuk met frietjes gedeeld. Het leek alsof hij het getimed had! Ik eet namelijk niet zo graag alleen en ik werd er dus instant vrolijk van. Dat moet ik zelf dus ook meer doen, onverwacht bezoek want eigenlijk is dat veel leuker dan op voorhand bellen en checken en afspreken enz. Onthoud: ik ben dus alvast fan van onverwacht bezoek! Tot snel... ;-)

dinsdag 5 april 2011

Heroïne leren spuiten...

Ik heb de laatste dagen heel wat dingen voor de eerste keer gedaan... Een greep uit het pakket 'eerste keren': een kroket uit de muur halen in België, een grasmachien gaan kopen (het gras afrijden is voor morgen, daar ben ik nu te moe voor), een joint leren rollen en.... heroïne leren prepareren om in te spuiten (laat het duidelijk zijn dat het hier ging om een educatieve context...)!

En dat laatste vooral was best speciaal. We kregen uitleg mét live beeld van een ervaringsdeskundige zoals dat dan heet. Hij was zelf heel blij met dat woord. Geef toe, zo eens iets anders dan 'drugsverslaafde' en het heeft zelfs een positieve connotatie. Ik vond het enorm boeiend en ondanks het feit dat ik de hele dag vreselijk moe geweest ben vandaag, hing ik aan zijn lippen. Zijn verhaal toont een hele andere kant van 'drugsverslaafd zijn' en dat vond ik echt heel erg interessant. Ik moet wel zeggen dat het best raar was om in het provinciehuis een joint te leren rollen en al helemaal om heroïne te koken op een lepel om vervolgens via een filter in je spuit te krijgen klaar om toe te dienen... Ach, het hoeft niet altijd brave boekenmaterie te zijn, al weet ik niet of ik het meteen op mijn CV zou zetten als één van mijn verworven competenties...

zondag 3 april 2011

1 april!!!

Afgelopen vrijdag probeerde papa een 1 april-grap met ons uit te halen. We zouden bij hem komen eten die avond. Hij vroeg ons op het laatste nippertje slechte kleren en schoenen mee te nemen om eerst nog een container, die in zijn tuin staat, met z'n allen te verzetten. Gelukkig was mijn schoonbroer bij de pinken en had hij meteen door dat het om een grapje ging. Ik had iets meer tijd nodig... Pas toen ik het nog eens las viel mijn frank. Hij vroeg namelijk ook of ik touw wilde meebrengen... Tuurlijk! Om een container mee te verzetten... Om een kadootje in te pakken tot daaraan toe, maar...
We besloten hem terug te pakken en belden hem op met de boodschap dat we niet tot bij hem geraakten, want dat de hele wijk waar hij woonde afgezet was. "Een ontsnapte gangster of zoiets...?" Op datzelfde moment liep mijn schoonbroer mét masker en verkleedkleren voorbij zijn raam. Hij is er niet ingetrapt, maar we hebben er wel goed om kunnen lachen. En mijn broer die was er ook mee weg, want even later stond hij met zijn bottinnen klaar om te komen helpen... We hebben dan de maskertruc nog maar eens bij hem geprobeerd en met succes! Flauwe grapjes zijn vaak nog de beste...

Het hele 1 april-gedoe had me nog op een idee gebracht. Ik belde mama op en vroeg haar langs mijn neus weg of ze het nieuws gezien of gehoord had.
"Nee, waarom?"
"Er zijn blijkbaar chimpansees ontsnapt uit de zoo!"
"Da meen je ni?"
"Jawel, straf hé? Seffes kom ik die nog tegen!"
Ze was er helemaal mee weg. Even later zat ik met m'n zus en schoonbroer in de auto en besloten we er nog een schepje bovenop te doen. Mijn zus werkt met gehandicapten en ze maakte mama wijs dat ze de hele dag niet buiten mochten omdat er een chimpansee in Merksem gesignaleerd was. Opnieuw was mama helemaal mee, waarop mijn zus vraagt of ze mij dan niet moet verwittigen (ik woon tenslotte in Merksem).
"Nee, Sofie weet het, ze belde mij al!" 
Geen enkele argwaan.
Vandaag hoorden we dat ze de hele avond naar het nieuws gekeken hebben en maar niet begrepen waarom ze zoiets nu niet vermelden! Hihi...

zaterdag 2 april 2011

Oranje boven!

Mijn lievelingskleedje aan, op m'n sleffers naar de bakker, smoothies maken en ontbijten in het zonnetje. Zo begon mijn dag... Zalig! Ik ben echter niet goed in zittend ontbijten en dus liep ik terwijl allerlei klusjes te doen: de thermostaat doorgronden zodat ik hem af kon zetten, gras tussen de stenen van het terras wegplukken, de verschrompelde kerstboom in stukjes zagen (jep, die stond er nog steeds...), glas naar de glascontainer brengen, bloempotten met verschrompelde planten (niet mijn specialiteit) leeg maken, duizenden naalden van de kerstboom proberen weg te krijgen (= onmogelijk..), onkruid wieden enz.
Het was heerlijk in de tuin en dus heb ik impulsief een pot verf gepakt, iets gezocht dat ik kon schilderen en ik ben aan de slag gegaan.


Niet veel later zag het er zo uit:


Ik geef toe dat ik soms geen stopknop heb... En ook dat ik niet de goeie kleren aan had... Maar wat een zomerse, fijne en impulsieve dag was het tot hiertoe!