Sinterklaas en chocolaatjes...

Ik mag beginnen aftellen morgen... Want morgen begint de maand waarin ik op vakantie vertrek! Vanaf morgen nog 23 keer slapen en dan vlieg ik de oceaan over naar verre oorden. Geweldig...
Alleen lijkt het wel alsof de kosmos jaloers is. Gisteren stond er in de krant dat er door aanhoudende regen straten verzakt zijn en er zijn zelfs al doden gevallen. Aanhoudende regen! En ik die dacht dat het daar tropisch warm zou zijn. En vanmorgen stond er opnieuw een nogal negatief bericht, al kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wat. Ik heb het verdrongen. Onbewust heb ik beslist enkel nog positieve informatie op te slaan...

En het dromen begint dan weer... Niet van aanhoudende regen, geweld in Mexico (dat was het!) of verzakte grond, wel van de jungle, maya tempels, de zon, la isla bonita en ik heb natuurlijk al allerlei avonturen in mijn hoofd beleefd. In dat opzicht is Midden-Amerika niet zo nieuw meer voor mij...
Al heb ik nog nooit in een vliegtuig gezeten waar er meer dan drie mensen op een rij kunnen zitten of waar er twee verdiepen zijn. Ik heb nog nooit inspuitingen of pilletjes nodig gehad voor een reis. Ik ben ook nog nooit een maand aan een stuk op reis gegaan (buiten een half jaar Finland dan, maar dat was eerder 'wonen') en buiten in mijn hoofd, heb ik nog nooit in de jungle geslapen. Veel eerste keren... Het voelt een beetje als terug kind zijn.

Morgen maak ik een kalender waarop ik elke dag een vakje mag doorkruisen! Had ik maar zo'n 'aftelding', zoals bij Sinterklaas, waar je elke dag een deurtje van mag open doen en daar zit dan een chocolaatje in. Langs de andere kant, kruisjes zetten  is net zo leuk én beter voor de lijn, zeker nu ik binnenkort weer in bikini rond mag lopen. Want dat ziet er in die dromen van mij toch net iets anders uit dan voor de spiegel...

Racen met de tram...

Je moet het leven levend houden en ik doe dat vaak met spelletjes. Gezelschapsspelletjes, wedstrijdjes tegen mezelf of tegen anderen die niet eens weten dat ze in een wedstrijd zitten. Ik win dan ook vaak... Ik probeer dan bv. sneller te wandelen dan iemand anders of langer naar iemand te kijken zonder mijn ogen neer te slaan of als iemand mij voorbij wil steken probeer ik gas bij te geven waardoor die steeds op dezelfde hoogte blijft. Heel irritant misschien, maar ik vind het best grappig. Ik wandel ook nog af en toe 'op de volle tegels en niet op de lijnen', ik hou m'n adem in als we de tunnel inrijden of ik moet de sudoku af hebben voor we in Mechelen aankomen en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Op de tram terug 's avonds bleek dat ik niet de enige was die spelletjes speelde. Toen we ter hoogte van de brug aan het sportpaleis terug boven de grond kwamen, zag ik een fietser rechts van de tram volle gas geven. Hij probeerde duidelijk de tram in te halen. En dus supporterde ik al lachend in m'n hoofd. Hij keek opzij en zag mijn volgende blik, waarop hij breed grijnsde. Ik grijnsde terug, stak m'n duim in de lucht en zwaaide wat meteen andere lachende blikken opleverde. Dus een raceke tegen de tram, maakt niet alleen je eigen dag leuker, maar ook die van de halve tram! Onthoud dit maar voor de volgende keer dat je naast een tram fietst... En als ik erin zit, zal ik luidop supporten en de hele tram aanmoedigen mee te doen!

Balletjes en een plastieken piemel...

Een complimentje of bevestiging krijgen af en toe is leuk en volgens mij zelfs broodnodig. Het kan namelijk een immens verschil maken tussen een goeie of een slechte dag. Door mijn tegenslag gisteren met de verwarming, was ik vanmorgen nogal in een slechte bui en ging het me dus niet zo goed af vandaag.
Ik had een vergadering op de VAD en ik was er een beetje te vroeg. Er zat al een onbekende collega te wachten en we raakten aan de praat. Toen mijn vorige job ter sprake kwam, klonk plots: 'Ben jij de nieuwe die van Zin-d'erin(g) komt?!?!'. Ik stamelde verbaasd dat ik dat inderdaad was, waarop zij verder ging: 'Amaai, er wordt nogal gestoeft over jou!'.
Wauw! Wat een leuke boodschap om te krijgen en zeker op een dag als vandaag...

Het deed me ook aan Zin-d'erin(g) terugdenken en aan wat daar steeds het motto was: "Alles komt altijd goed!". Als er weer eens iemand last minute vervangen moest worden door ziekte of doordat iemand plots besloot ermee te kappen bv. Ik mis het ook wel, mijn oude job: de collega's, de sfeer, de afstand... Even een balletje gooien als pauze of gewoon om iemands aandacht te trekken, de plastieken piemels die te pas en te onpas als mopje werden gebruikt, het netwerk dat weer eens niet mee wilde of gewoon de slappe lach krijgen wanneer je met een leerkracht aan telefoon hing, omdat een andere collega deed alsof hij op de grond viel en een stapel papieren alle kanten op vloog... Nostalgie!

Af en toe moet je dus gewoon 'alles komt altijd goed' tegen jezelf zeggen. Want dat klopt ook echt. Alles komt altijd goed... Ook al is het ijskoud in huis en kan je zwemmen in je kelder of champignons kweken op je muren... Alles komt altijd goed!

Gezocht: sexy loodgieter!

Soms zijn er van die dagen dat je Murphy echt vervloekt... Vandaag was zo'n dag. Ik besloot een uur vroeger te stoppen, zodat ik nog naar de Brico zou kunnen om een dompelpomp te kopen voor de kelder die weer ondergelopen is. Ik had een pomp om vuil water mee op te pompen nodig en in het Duits is dat trouwens een 'Schmutzwasserpumpe'! Geef toe, alleen daarvoor zou je ze toch al meenemen?

Maar dus, Murphy... Om te beginnen had de trein 20 minuten vertraging. Typisch. Daarna bleek dat ik no way de pomp én de darm om het water mee af te voeren te voet mee kon nemen. De pomp alleen, met de rest van m'n spullen én een paraplu want het regende, bleek al meer dan een uitdaging. Ik vond bijgevolg dat ik wel een pizza verdiend had, vermits het ondertussen bijna acht uur was en ik geen zin meer had om te koken. Na drie kwartier had ik bijna toch zelf gekookt, zoveel honger had ik en nog steeds geen pizza te bespeuren!

Ik probeerde het alvast een beetje gezellig te maken en dus wilde ik de verwarming opzetten, want vandaag is het wel echt koud. En wat bleek? Geen verwarming! Niet eens een gepruttel of een beetje warmte ofzo... Niks!
Ik met 'n petzl op m'n hoofd en m'n laarzen aan m'n voeten het kot in de tuin in om te gaan kijken of er ergens een kraan was die ik zou moeten/kunnen open zetten. Na een technische blik op de ketel dacht ik het gevonden te hebben: twee kranen die dicht gedraaid waren... Bleek voor een reden, want toen ik die open draaide, sijpelde er plots water uit de ketel! Ik heb die kranen dus maar snel weer dicht gedraaid en voorlopig neem ik genoegen met een deken en een paar handschoenen. Vervloekte Murphy!

Er zit dus niets anders op... Ik zal een loodgieter als lief moeten zoeken!

Een egel op een vork...

Stijf dat ik ben... En is het dag 3 niet altijd het ergst? Dat belooft voor morgen... Ik ben gisteren dus, ondanks de regen en de tegenzin, toch in de tuin aan de slag gegaan. Eerlijk waar, ik was trots op mezelf!
Er was een stenen paadje in de tuin en een 'bloemperkje' en dat mocht van mij verdwijnen. Een simpel grasveldje vind ik meer dan voldoende. Dus, ben ik de stenen los beginnen schuppen (volgens Van Dale moet scheppen zeggen, maar geef toe, dat klinkt toch echt niet?)... om vervolgens te ontdekken dat onder die stenen nog honderden bakstenen, tegels en brokstukken begraven zaten! Ik hoef niet uit te leggen hoe het komt dat ik zo stijf ben, of wel?

Tijdens het schuppen zijn de buren begonnen aan een soort BBQ. Stokjes en afval dat brandbaar was, werd met een bijl in stukjes gekapt door moeder de vrouw om vervolgens op de BBQ te belanden. De rest van de familie was eveneens druk in de weer met kruiden, roepen, rondlopen enz. Niet enkel de zeven kids, maar ook een aantal bekende en onbekende mannen en vrouwen. Toen we even pauzeerden met een biertje (fruitsapje en een beetje tiramisu voor mij), stak er plots een vork over de kapotte schutting met iets erop wat leek op een hamburger waar het vet van af droop... De buurvrouw stond er met een grote glimlach en twee gouden tanden achter. Dat was voor mij. Er werd in ieder geval verwacht dat ik het zou aannemen en opeten... door de hele familie. Ze keken me allemaal lachend en verwachtingsvol aan.
Ik was verbouwereerd, maar kon me er niet toe brengen het ding aan te pakken. Ik had zelfs geen idee hoe ik dat had moeten doen. Met vork en al of het ding er gewoon aftrekken en zo in m'n mond steken? Dat was namelijk hoe zij BBQ-en. Ze staan er met z'n allen rond en hebben een stuk vlees op een vork vast. That's it.

Nu had ik ook net de dag voordien een glimp opgevangen van 'Man bijt hond' en het ging over zigeuners. En daar vertelde een man dat ze wel eens egel aten en dat dat best smaakte. Toen die vork over de schutting kwam, zag ik enkel een egel...
Ik voelde me wel een beetje schuldig. Mijn buurvrouw, al haar kinderen en al haar gasten waren duidelijk zwaar teleurgesteld omdat ik hun heerlijke hapje afsloeg. Het was niet mooi van mij... Ze deden zo hun best en het was hun manier om me welkom te heten. En wij maar zagen over die andere culturen. Hoe anders ze zijn, hoe luid, hoe lastig af en toe... Maar zo'n vriendelijk gebaar en ik ga er niet eens op in? Hadden ze maar koekjes of een appel op een vork over de schutting gestoken...

Alzheimer of werken?

Toen ik vanmorgen opstond scheen het zonnetje. Ik ben naar de bakker gewandeld en naar de krantenwinkel en heb even getwijfeld of ik buiten zou gaan zitten of toch maar binnen. Het is 'dag van de klant' vandaag en dus kreeg ik in de bakker een 'chocoladebol' en in de krantenwinkel 'Het laatste Nieuws'. Een mooie dag dus wat me ertoe deed besluiten een 'win for life'-biljetje te kopen. Dat doe ik heel af en toe en eigenlijk ben ik dan langer in mijn hoofd bezig met wat ik zou doen of hoe het zou zijn mocht ik effectief 'win for life' winnen dan met het uiteindelijke krabben. Hele scenario's spelen zich dan in mijn hoofd af en tegen dat ik dat ding eindelijk onderhanden neem, ben ik zelfs verbaasd dat ik niks gewonnen heb. Hoe...?

Na weer een reis in m'n hoofd bleek dat ik een getalletje juist had!!! Ik kras steeds eerst de getallen en kijk dan wat ik eventueel gewonnen heb. Even adem inhouden dus... om dan 6€ te zien staan.
Ach, wie het kleine niet eert hé... Alvast twee nieuwe kansen op het grote lot! Ik wilde meteen terug naar de krantenwinkel lopen, maar plots... wordt het donker en valt de regen met bakken uit de lucht! Of hoe het kan keren.

Vandaag zouden we de tuin onderhanden nemen. Maar als ik nu naar buiten kijk, wil ik wel even een acute aanval van alzheimer veinzen: 'Geen idee wat we vandaag ook weer gingen doen...'. En ik denk dat mijn gezelschap daar ook geen moeite mee zou hebben.
Had ik maar die 'win for life' gewonnen, dan kon ik nu, zonder gewetenswroeging alzheimer krijgen en gezellig spelletjes gaan spelen!

Waar zit uw neurotisch kantje?

Tegenwoordig ben ik vaak met 'denkpuzzels' bezig. Dat heeft natuurlijk veel te maken met mijn treinreizen en de sudoku's die in de metro staan. Om de twee dagen maar en dus moest ik iets anders zoeken voor de overige dagen, want kruiswoordraadsels vind ik dan weer minder leuk. Ik betrap mezelf telkens op spieken bij die dingen...

Enkele dagen terug vond ik een stukje krant dat iemand achtergelaten had met allerlei brainteasers op, waaronder 'binaire puzzels'. Eigenlijk zoiets als sudoku's, maar je mag enkel 0-en en 1-en invullen. Daar moest je af en toe goed bij nadenken, wat het des te leuker maakte om het uiteindelijk te vinden. Ondertussen heb ik alle puzzels gemaakt, maar ééntje krijg ik niet volledig rond. Er blijven vier lege vakjes en volgens mij zijn er twee mogelijkheden. En daar zit het probleem...
Want volgens de instructie is er telkens maar één mogelijke oplossing. Dat wil dus zeggen dat ik ofwel een fout gevonden heb, ofwel een fout gemaakt heb... Mijn trots gaat voor het eerste, maar mijn logisch verstand houdt het bij optie twee. Vreselijk vind ik dat! En dus kan ik dat verdomde stuk krant niet weggooien... Ik heb het zelfs geprobeerd, maar mijn mechanisme werkt zichzelf dan tegen. Hoe dat dan gaat? Neem maar eens mee de trein, dan zie je het vanzelf.

Ik heb dus geen keuze en zal die verrekte puzzel opnieuw moeten maken. Een mens zit toch vreemd in elkaar, niet? Want geef toe, er is toch niemand zonder zo'n neurotisch trekje? Gelukkig maar eigenlijk...

Sweet sixteen...

Op donderdag mag ik een uur langer slapen en dat maakt echt een enorm verschil. Niet alleen geraak ik makkelijker uit mijn bed, maar het is ook lichter buiten én er zijn nog mensen wakker. Een uur vroeger zijn er ongetwijfeld ook al heel wat mensen wakker, maar die lopen dan nog niet al te talrijk rond…

Anyway, ik liep vanmorgen weer eens richting tram en de straten bleken alles behalve leeg. Tientallen lome pubers en tieners die nog een sigaretje staan te roken (om 8 uur ’s morgens!), bewogen telefoongesprekken houden (om 8 uur ’s morgens!) en red bull lopen drinken (om 8 uur ’s morgens!), slenterden mij voorbij. Ze lopen in groepjes en wijken geen centimeter. Op de één of andere manier lijk je ook niet te bestaan voor hen. Misschien gelukkig maar…

Ik wordt wel altijd vrolijk van hun kledingstijl en dan probeer ik me in te beelden hoe ik eruit gezien zou hebben als puber in dit tijdperk. Vroeger liep ik rond met zwarte stretch jeans, 'witte uil-hemden' en palladiums. En ik geef toe, nu klinkt dat vreselijk, maar destijds was dat in zekere zin best ‘hip’. Waar is de tijd... Zouden jongeren van vandaag later ook denken dat ze er vreselijk bij liepen tijdens hun tienerjaren?
Ik vroeg me ook af wat die jongeren nu van onze kledingstijl zouden denken. En lang hoefde ik het me niet af te vragen, want even later hoorde ik een meisje tegen haar vriendin zeggen: 'Die had een cool kleedje aan!'. Ha! Ik was dan wel dertig, maar nog steeds cool!

I'm in the army now!

Ik probeer mezelf de laatste tijd discipline aan te kweken. Het huishouden, de was en de plas, eten maken, allemaal niet bepaald mijn lievelingsbezigheden en bijgevolg stel ik dan wel eens iets uit. En ik geef toe dat dit misschien nog zacht uitgedrukt is. Gelukkig heb ik recent een prima excuus gekregen: 'ik werk in Leuven en tja dan schiet er weinig van mijn dag over natuurlijk, kan ik niks aan doen...'. Ik trap er alvast in.

Gisteren heb ik echt discipline getoond. Ik was nog geen twee minuten thuis of ik stond al achter de kookpotten, terwijl de was ingestoken en de vorige (die nog steeds hing te drogen, maar al vier dagen droog was) weggelegd in de kleerkast, een beetje opgeruimd, al m'n onbeantwoorde mails beantwoord, de vuilzakken buiten gezet en na het eten meteen afgewassen! Ik was fier op mezelf! En dus mocht ik nadien doen waar ik zin in had. Met 'n ijsje een wandelingetje gemaakt en vervolgens wat opgenomen programma's op tv ingehaald... En ik moet toegeven, dat gaf een fijn gevoel. En toch... lukt het me een dag later opnieuw niet meer. Ach, een beetje rommel is toch best gezellig?

Ken ik jou niet ergens van?

Wat doe je als je iemand tegenkomt die je kent? Dan zeg je 'goeiedag', toch? Soms ken je mensen, maar weet je niet precies meer waarvan en moet je dus even nadenken om de juiste context te vinden. Ik ben meestal goed in het herkennen van gezichten en kan er bijgevolg ook meestal redelijk snel een context bij plakken. Maar soms ben ik verstrooid en dan lukt dat proces me minder goed. Een stuk van mijn hersenen registreert dan 'bekend gezicht' en dus lach en knik ik of zeg ik iets, maar verder kom ik dan niet. Vandaag heb ik bijgevolg dag gezegd tegen Nic Balthazar. En meteen daarna valt je 'frank'...

Het is ook niet de eerste keer dat dit me overkomt. Ik heb eens heel enthousiast Bart Peeters begroet aan de Arenberg Schouwburg wanneer we naar Wouter Deprez gingen kijken. Toen ik besefte wie ik net aangesproken had, zakte ik een beetje door de grond. Gelukkig is Bart Peeters een sympathieke kerel, die mijn fout begreep en mijn groet vrolijk beantwoorde. Toch gênant...
Even later liep ik door de rijen van de schouwburg door op zoek naar de juiste rij en aangekomen bij de goeie plaats blijkt... Jawel! Mijn plaats was naast die van meneer Peeters. Ik kreeg zo'n enthousiast welkom van hem dat mijn compagnons (die ik natuurlijk op de hoogte gebracht had van mijn blunder) bijna de slappe lach kregen. Ach, als jouw dag en die van anderen er vrolijker van wordt, wil je toch best eens iets gênants doen, niet?

Een beetje gek of een beetje kind?

Soms heb je van die dagen die eigenlijk om zijn voor je er erg in hebt. Niet omdat het zo'n leuke dag was, maar eerder omdat er niet zo veel over te vertellen valt. Er waren weinig uitschieters en dan bedoel ik in beide richtingen. Ik herinner me de treinreis van deze morgen bv. niet eens zo goed. Ik was op tijd en de trein ook. Is dat dan routine? Wat heb ik een hekel aan routine... Als alle dagen op elkaar gaan lijken en je gewoon op automatische piloot leeft, dan ben je toch niet goed bezig? Tenminste, dat vind ik.

Ik probeer dan ook zo vaak mogelijk dingen af te wisselen of te doorbreken. Zo heb ik al minstens vijf alternatieven ontdekt om van bij mij thuis in het station te geraken. En ook van het station van Leuven ken ik verschillende mogelijke routes. Mijn collega's vinden dat maar gek, zeker als er één kortere weg is. Ach, ik ben wel graag een beetje gek. Als dat ervoor zorgt dat al mijn dagen anders zijn, graag dan! En dus bedenk ik me elke morgen welke route ik zal nemen én probeer ik elke dag van de week een andere reis uit te stippelen. Met de trein, de tram, de bus of de fiets.

We hebben ooit eens met enkele vrienden de verschillende frituren van Antwerpen aan een onderzoek onderworpen. Overal gingen we een curryworst speciaal halen en een klein pakje frieten. En dan gaven we punten op snelheid, prijs, vriendelijkheid, smaak, hoeveelheid, enz. En dat werd allemaal genoteerd met krijt op de eettafel. Achteraf hebben we een tekening gemaakt als prijs en zijn we die gaan afgeven in de frituur met de meeste punten. Even voor de duidelijkheid, ik was toen geen 10 ofzo, maar eerder 26. En die tekening heeft daar toch wel even gehangen... Geweldig toch? Van alles kan je iets speciaals maken, een spel... En laat dat nu net één van mijn favoriete bezigheden zijn!

Mijn happy liedje...

Antwerpen heette me welkom gisteren, en hoe! Ik had met een vriendin ergens op café afgesproken voor we naar het bal van de burgemeester zouden gaan, compleet in fifties-stijl. En toen ik het café binnen wandelde, werd ik spontaan begroet door bekend volk aan een tafeltje. Leuk, de stad kent je nog! Twee stappen verder opnieuw mijn naam. Dat geeft echt fijn gevoel. Een beetje thuiskomen...

Later, op het feestgebeuren, kon je je haar en make-up laten omtoveren in fifties-stijl, dus dat was meteen het eerste dat we gedaan hebben. Fantastisch vond ik dat! Krullen, vastgespeld op m'n hoofd en zoveel haarlak dat ik zelfs kon headbangen zonder dat er iets zou lossen. Knalrode lippen, een hele pot foundation en zwarte ogen met zo'n lijntje ernaast. Ik was er helemaal klaar voor! Lang geleden dat ik een hele avond op de dansvloer doorgebracht heb. Op hakken en niet één keer heb ik gedacht aan even gaan zitten. En toen ze plots 'Ring of fire' van Johny Cash speelden, was ik helemaal in m'n element.

De laatste tijd is dat namelijk m'n 'happy' liedje. Een happy liedje is een liedje dat me vrolijk maakt. Het verandert af en toe. Nu is het dus Johny Cash. Ik zet het bijna dagelijks minstens een keer op en dan dans ik, in mijn eentje, door de living. Heel overdreven, maar dat maakt niet uit want er is niemand die het ziet. En al bij de eerste tonen wordt ik 'happy'. Gisteren was zo fijn, dat ik me af en toe helemaal heb laten gaan daar op die dansvloer. En ik was verre van alleen...

Zie ik de lichtjes van de Schelde...

Om eerlijk te zijn, ik mis de stad wel een beetje... Soms helemaal niet, maar soms ook heel erg. Zoals vandaag.  En eigenlijk durf ik dat niet eens zeggen, want dan lijkt het wel alsof ik hier niet graag woon en dat is wel zo. Maar eerlijk is eerlijk: ik mis de stad! Ik mis de terrasjes achter elke hoek, de winkels op wandelafstand en het 'altijd-iets-te-doen-principe'. Ik mis de Groenplaats, het lawaai van de tram en zatte mensen 's avonds, de talloze afhaalmogelijkheden, de Schelde om even uit te gaan waaien of naar de ondergaande zon te kijken... Zucht!

Vanavond is het bal van de burgemeester in fifties-stijl en met de 'boppin' benvis brothers', dus daar wil ik absoluut heen! Ik heb al een outfit bij elkaar gezocht. Dat klinkt alsof het iets simpels was, maar niets is minder waar. Mijn kleerkast lijkt leeg en de rest van de slaapkamer des te voller... En wie mijn kleerkast kent, weet dat daar wel wat ik kan én zit. Maar ik vond gelukkig een outfit en kan eigenlijk niet wachten, dus ik denk dat ik seffes al richting koekenstad trek. Veel te vroeg, maar dat maakt niet uit. Ik vind wel iemand of iets om me bezig te houden. Of gewoon de stad rond mij is meer dan voldoende...

Plan A, plan B, plan weg ermee!

Ik zei het al ik ben geen planner en daar wordt ik dan ook af en toe op afgerekend. Ik heb niet kunnen doen, wat ik wilde doen, vreselijke pijn in m'n schouder en ik ben doodmoe!
De dag begon nochtans goed met een conducteur die de hik had en dat ook in zijn 'goeiemorgen-en-welkom-praatje' zei nadat hij al drie keer sorry had gezegd na een hik telkens ergens in het midden van een zin. Geweldig toch? Jammer genoeg kon mijn goeie bui de pijn in m'n schouder echter niet de baas. En dus best even een bezoekje aan de dokter brengen.

Vermits ik binnenkort naar Midden-Amerika trek en daarvoor nog vaccinaties moet krijgen dacht ik meteen twee vliegen in één klap af te handelen. Maar na een stressvolle fietstocht door de stad omdat ik op tijd bij de dokter moest geraken, werd het duidelijk dat het me niet zou lukken beide te combineren. De eerste apotheker had geen vaccinaties in voorraad. De tweede wel, maar niet de vaccinaties die mijn dokter voorgeschreven had. Ik vroeg of dat iets uitmaakte, want tenslotte waren het vaccinaties met hetzelfde doel, maar zijn antwoord was redelijk vaag. Vervolgens zocht die man tergend traag het goede doosje om vervolgens zijn vergrootglas (serieus!) uit zijn zak te nemen en nog trager de bijsluiter door te nemen. Het was tien voor zes en ik kon tot zes uur bij de dokter terecht.

En toen gaven mijn zenuwen het op. Ok, ik ben geen planner! Anders had ik die verrekte dingen al lang besteld en was ik ze zelfs al gaan halen. Ik bedankte de man snel voor die een nieuw doosje zou gaan zoeken en haastte me naar de dokter... om daar vervolgens nog drie kwartier te wachten. Zucht! Verdict voor de schouder: pijnstillers en kinesist. Nog eens zucht! En toen ik opnieuw naar huis fietste zag ik plots overal apothekers. Typisch... Ik zal wel nooit een goede planner worden...

Er was eens, lang geleden...

Ik ben nog steeds niet goed in opstaan. En soms duurt het dan ook wel even voor ik aanspreekbaar ben. In dat opzicht is een treinreis met de krant zo slecht nog niet. Hoewel... Toen ik vanmorgen de krant opensloeg was ongeveer het eerste wat ik zag een foto van een ex van mij met 'n artikel daarnaast over hem en zijn job. Grrmbl! Dat heb ik dan 's morgens echt niet nodig. Op de één of andere manier leek dat artikel me te vragen: 'En jij, hoe zit 't met jouw liefdesleven?'
De trein kwam aan en ik wandelde in sneltempo met een gezicht op onweer richting werk, toen plots een jongeman zijn hoofd uit het raampje van de auto stak en riep: 'Hey! Ik ben nog vrijgezel...'. Ok, subtiel was het niet en het ging evenmin over de man van mijn dromen, maar hij had wel m'n dag goed gemaakt! Met een brede glimlach wandelde ik op m'n gemak verder...

Op de trein naar huis 's avonds lag er opnieuw een krant en ik heb even getwijfeld, maar uiteindelijk (uit verveling) ben ik toch beginnen lezen en wat vind ik?! Een artikel over een ex-collega! Wat is dat tegenwoordig? Mijn verleden haalt de kranten! :-) Zullen we het hier wel bij laten? Net nu ik leer 'vandaag' te leven, krijg ik m'n verleden op een blaadje voorgeschoteld. Langs de andere kant... kan dat ook heel mooie foto's én artikelen opleveren die me lachend doen terugdenken aan vervlogen tijden. En gelukkig was dit er ook zo één... :-)

Meer moet dat niet zijn..

Vandaag was een dag met veel indrukken en kleine dingetjes die allemaal vechten om een plaatsje hier... Dat is alvast het voordeel aan een dagelijkse blog: je bent veel bewuster en je neemt meer op. Mindfulness als het ware! :-) Een voorbeeld:
Toen ik met de fiets naar huis reed, kwam er een bus langs en in plaats van de bestemming van de bus of 'geen dienst' stond er 'getankt' op de bus! Dat had ik nog nooit gezien en het bracht bij mij alvast een spontane glimlach teweeg... Meteen kwamen er ook verschillende andere opties in m'n hoofd. Stel dat buschauffeurs gewoon op hun bus zouden zetten wat ze net gedaan hadden, bv. 'gedronken', 'gedoucht', 'gelachen', 'gebotst' of 'gevloekt' enz. Dat zou toch veel leuker zijn dan gewoon 'geen dienst' of 'rooseveltplaats'.

Het mag af en toe al eens om te lachen zijn, hé? Die kleine dingen... Cliché ik weet 't, maar die doen het em toch?

Niet weten is ok!

Vandaag heb ik een workshop mindfulness gevolgd. Ik had het boek al gelezen en vond het alvast interessant, maar ik heb er zelfs nog meer zin in gekregen. Pas op, ik ben nog steeds geen kei in mediteren en sommige woorden of zinnetjes zijn me nog altijd te wollig. Ik merk ook dat ik steeds 'ondertitels' in mijn hoofd klaar heb zitten als hij weer vertelt dat je moet aanvaarden wat er is, de onrust en ergernis zien, maar er verder niets mee doen of dat 'niet weten' ok is en dat je daardoor een open houding krijgt.

Tijdens een oefening mediteren schoten mijn gedachten dan ook (as ever) alle kanten op. Op 'n bepaald moment vroeg meneer Dewulf (zo heet de mindfulness-man) of er iemand meer dan vijf gedachten had gehad. Verschillende mensen staken hun hand op. Zo ging hij nog even door tot enkel mijn hand nog de lucht in ging. Ik keek een beetje verloren het lokaal rond... Echt niemand meer? I know, ik kan er niet aan doen, mijn gedachten leiden een volkomen eigen leven. Zucht! En dat was niet de enige moeilijke oefening. We moesten ook proberen om tegen het einde van de dag (nu zo ongeveer) een lijstje te maken met tien dingen waarvoor we dankbaar zijn. Tien dingen over vandaag. Ik heb het daarnet in de trein gedaan en ik vond het niet makkelijk. Ik daag u dus uit, probeer het ook maar eens! En voor wie nieuwsgierig is naar het mijne... Niet weten is ok! ;-)

Lachen, meneer de machinist!

Af en toe doe ik wedstrijdjes met mezelf. Vandaag sprak ik met mezelf af dat ik voor 22 uur stipt thuis zou zijn én niet zou lopen. Snel wandelen mocht natuurlijk. Af en toe verander ik trouwens ook de regels, want dat mag als je zelf een wedstrijd uitschrijft... Maar deze keer zou ik ze braaf naleven. Ik stapte van de trein om 21:36 en het snelwandelen richting metro begon meteen. Ook de roltrap vloog ik bliksemsnel af. Toen ik beneden toekwam sprong het lichtje van tram 6 van 3 minuten op 1 minuut. Da's geluk hebben!

Maar meer dan 10 minuten later (het was ondertussen 21:50) was die verrekte tram er nog steeds niet! Mijn fantasie sloeg meteen weer op hol. De chauffeur had misschien zo moeten niezen dat hij de noodknop ingedrukt had en dus niet verder kon of misschien was hij wel fout gereden?
Dat heb ik (echt waar!) ooit eens gehad in de trein. We reden het station (Antwerpen Centraal) uit richting Gent. Normaal gezien was de volgende halte Antwerpen-Zuid, maar plots stonden we in Antwerpen-Berchem. Het was nog donker toen, heel vroeg dus en ik keek verbaasd van het perron naar mijn medereizigers en terug. Zij waren minstens even verbaasd. Enkele seconden nadien sloeg de paniek toe: "Zitten we misschien op een foute trein?". Maar het zou wel echt toeval zijn moest een volle trein mensen zich vergist hebben, allemaal tegelijkertijd!
"Ding dong! Dames en heren, de machinist is verkeerd gereden, we gaan zo dadelijk even achteruit om vervolgens onze normale route verder te zetten. Onze excuses voor het ongemak!". Een mopje van de machinist zo vroeg op de dag, geweldig vond ik dat!

En dus was ik zwaar teleurgesteld toen de tram plots aangewaggeld kwam... Gewoon te laat en niet eens een goed verhaal?! En daar bovenop had ik de wedstrijd met mezelf zwaar verloren. Sommige chauffeurs missen toch echt gevoel voor humor!

Eventjes niet beschikbaar...

Hier zit ik dan... Te snotteren, tranen in m'n ogen en de mouw van m'n trui een beetje nat. Diepe zucht.
U vraagt zich ongetwijfeld af wat er met me aan de hand is. Wel... Ik ben Grey's Anatomy aan het kijken. Jep, inderdaad ik kijk naar één van die eindeloze TV-series zonder al te veel verhaal, maar met des te meer relatieproblemen en suspense. Guilty as charged!

Een mens heeft dat nodig. Of beter, ik heb dat nodig. Af en toe m'n verstand op nul zetten en helemaal opgaan in overdreven verhaallijnen en in de miserie en relatieproblemen van andere (onbestaande) mensen. En een zondagnamiddag is daar ideaal voor.
Vanmorgen had ik een brunch met vrienden en op weg naar huis dacht ik na over wat ik de rest van de namiddag zou gaan doen. En ik wist het snel... Na de afwas mocht ik van mezelf een aflevering kijken. En het was dus weer snotteren. Er is een kind gestorven, op zijn verjaardag. Eén van de dokters was er kapot van en ik erbij. En wanneer die dokter dan thuis kwam en in tranen uitbarstte deed ik dus ongegeneerd mee, maar stiekem hoopte ik toch dat er even niemand aan de deur zou staan...

Een hoekje af, een streepje door!

Het is zaterdag, weekend dus, de zon schijnt en ik heb een tuin! Reden genoeg om goed gezind te zijn. Vanmorgen wandelde ik naar de bakker op m'n sleffers en het vakantie-gevoel was plots zelfs even terug. Ik kocht een gebakje voor mezelf, zomaar, omdat de zon scheen en het 'vakantie' was. De bakker wilde een praatje maken, maar was daar eigenlijk niet zo sterk in. Terwijl hij m'n gebakje uit de toog viste, zei hij: 'Vrouwen weten wat lekker is hé?'. Dat beaamde ik vrolijk, waarna hij volgde met: 'En als we een gebakje met fruit pakken, lijkt het zelfs dat we gezond zijn hé?'.
Ik wilde hem bijna vragen om dat ding terug de toog in te kieperen... Maar dan bedacht ik dat de bakker ongetwijfeld hardop aan het denken was, vermits zijn buik serieus in de weg zat bij het nemen van het gebakje in kwestie. Na! Waar was die zon?

En met de zon en het vakantiegevoel vond ik vandaag een prima dag om allerlei kleine klusjes te klaren. Wat heb je dan nodig? Een 'to-do-lijstje'! Ik ben namelijk niet zo sterk in plannen en dus neem ik mijn toevlucht tot het maken van eindeloze 'to-do-lijstjes' die ik eigenlijk nooit afwerk. Bijgevolg zoek ik eerst alle bestaande lijstjes bij elkaar en maak ik er één van dat ik, indien nodig, aanvul. Af en toe is er echter zo'n chaos in mijn hoofd dat ik terwijl ook al dingen aan het doen ben, ook dingen die nog niet op het lijstje stonden. En dan heb je een probleem... Want het geweldige aan 'to-do-lijstjes' is net dat je ze kan doorstrepen als er iets af is. En dat kon nu dus niet. Verdorie!
Maar... ik ben wél creatief en net als bij zoveel mensen is er bij mij ook een klein hoekje af, dus wat heb ik gedaan? M'n lijstje vrolijk aangevuld met alle dingen die ik al gedaan had, zelfs dingen die ik gisteren al gedaan had. En dan: doorstrepen maar! Heerlijk...

Als m'n haar maar proper is...

Kiezen is moeilijk en soms zelfs zo goed als onmogelijk. En dan heb ik het niet over moeilijke beslissingen die de rest van je leven kunnen beïnvloeden. Nee nee, ik heb het over van die banale dagdagelijke dingen... Vandaag was ik wat vroeger thuis en bijgevolg ben ik nog eens in een winkel geraakt. Tenminste, tot in de rayon van de shampoo. Die had ik namelijk dringend nodig vermits ik bij mijn vorige winkelbezoek per ongeluk conditioner gekocht heb in plaats van shampoo (trouwens een trekje dat ik van mijn moeder geërfd heb...).
Bij de shampoo aangekomen heb ik vervolgens 10 minuten etiketten staan lezen en aan dopjes geroken. En ik overdrijf deze keer echt niet.
Waarom, in godsnaam, bestaan er zoveel verschillende soorten shampoo?!? Ik geraakte er echt niet uit en heb zelfs overwogen een hulplijn te bellen. Toen bedacht ik me plots dat ik er minder lang over gedaan had om te besluiten welk huis ik zou kopen. Serieus. En dat was even schrikken.

Ik heb meteen de eerste de beste shampoo uit het rek gegrist en ik ben gaan betalen. De rest van de inkopen konden absoluut wachten tot morgen...

Dag vreemde man, man van mijn dro-omen...

Ik ben een dromer. Ik kan er niet aan doen, maar mijn fantasie neemt me geregeld mee op ongelofelijke reizen. 's Nachts, maar even goed overdag. En vaak droom of dagdroom ik dingen dan zo echt dat ik niet meer weet of iets nu echt gebeurd is of niet. Dat gaat dan over belangrijke stappen in mijn leven, maar meer nog over kleine dingen zoals brieven die ik nog moest posten en ik droom dan dat ik dat gedaan heb, waardoor de brieven in kwestie dus nooit verstuurd worden. Als u mij dus ooit denkt te betrappen op een leugen, dan kan ik daar echt niet aan doen. ;-)

Vanmorgen zat er een jongeman over mij in de trein en die was niet geweldig knap ofzo, maar hij had iets speciaals, iets intrigerend. Gedurende 40 minuten (hij stapte pas op in Berchem) heb ik heel wat avonturen met hem beleefd. En nee, voor uw fantasie nu op hol slaat, ik heb het niet over dàt soort avonturen. Kinderen kunnen deze blog ook vinden...
Anyway, toen we in Leuven aankwamen en mijn 'nieuwe vriend' gewoon afstapte zonder iets te zeggen, was ik ronduit verbaasd en zwaar teleurgesteld. Zoveel samen meegemaakt en er kon niet eens een knipoog af? Ongelofelijk! Gelukkig, zoals je dat wel eens hebt met pendelaars, zat diezelfde jongeman 's avonds ook op de trein terug. En weet u wat?  Ik ben bijna zeker dat hij naar me lachte en knipoogde toen hij voorbij kwam...

Je went aan alles, zelfs aan hangen!

Ik vind het niet altijd makkelijk om mijn ongelijk toe te geven, dat geef ik toe. En ik heb een hekel aan het zinnetje 'Zie je wel?' (behalve dan als het uit mijn eigen mond komt...). Toch ga ik u iets vertellen waarmee ik deze reactie ongetwijfeld uitlok...

Zoals ik al zei, heb ik sinds kort een nieuwe job. Fijne jobinhoud, leuke collega's, goed loon en goede voorwaarden. Toch kreeg ik veel waarschuwingen van mensen rondom me, inclusief mijn nieuwe collega's. 'Waarom dan?' hoor ik u denken. Wel, mijn nieuwe job bevindt zich in Leuven, terwijl mijn eigen, nieuwe stekje in het verre Merksem ligt. 'Wat is nu 45 minuten met de trein?', dacht ik. Aan het centraal station ben ik op allerlei manieren (fiets, tram, bus, zelfs trein) heel erg snel en in Leuven is het gewoon even wandelen. Klopt allemaal, maar plots ben ik wel drie uur van mijn dag kwijt! En ik snapte het niet... tot nu. Tot het moment waarop ik me afvroeg waar de rest van mijn dag gebleven was.

Hoe doen jullie dat? Een uur of langer onderweg zijn naar je werk en nadien ook weer even lang terug? Hoe houden jullie dat vol? En hoe zorgen jullie ervoor dat je sociale leven er niet onder lijdt? Of kan dat niet? Wanneer ga je dan naar de winkel? Dat is plots een uitdaging geworden! Is het iets waar je aan went? Ik hoop het... Volgens de oma van Yvonne wen je aan alles, zelfs aan hangen (een uitspraak die ik nooit vergeten ben uit het boek 'Wij zijn wegwerpkinderen' van Thea Beckman). Dan moet ik hier toch ook aan kunnen wennen?
Een prof van psychologie beweerde ooit dat wij mensen eigenlijk niet zoveel slaap nodig hebben en dat we onszelf hierin kunnen trainen. Hij had slechts drie à vier uur per nacht nodig beweerde hij. Ik geloof hem nu! Ik moet wel, want hoe recupereer ik anders die drie verloren uren?

Maar goed, zeg het dus maar... U had gelijk! Al ben ik vastbesloten me niet te laten kennen!

Waarom is er dan een woord voor?

Ik heb een rood leren jasje en eigenlijk is dat mijn lievelingsjasje. 't Is al een beetje versleten en het begint stiekem ook wat krap te zitten, maar toch draag ik het nog steeds heel graag. En vanmorgen in de trein lag op de zetel naast mij plots identiek hetzelfde jasje... Zelfde kleur, zelfde merk, zelfde maat, alleen zag het er nog iets nieuwer uit. De eigenares zag het ook meteen toen ze terug kwam van het toilet (niemand zou zo'n jasje vergeten natuurlijk!) en lachte spontaan: 'Da's toeval!'.

Maar 's avonds, toen ik op de tram richting Antwerpen city stapte, zag ik plots weer hetzelfde jasje met (gelukkig) dezelfde eigenares. Dàt is pas toeval!
Vandaag las ik een artikel over toeval en of toeval nu bestond of niet. Een Grieks filosoof genaamd Philo zei er het volgende over: 'Als toeval niet bestaat, waarom is er dan een woord voor?' Dat bezorgde me spontaan een glimlach. Want inderdaad, waarom is er dan een woord voor? En ok, het gaat hier niet over mijn prins op het witte paard die met het winnende lottobiljet struikelt voor mijn deur terwijl ik me overslapen heb en net de deur open doe, maar geef nu toe... Soms kunnen simpele dingen je dag toch een beetje specialer maken, niet?

Goeiemorgen buurman!

Maandag, eerste dag van de week en de eerste dag op m'n nieuwe job. Die nieuwe job is tot nu toe vooral vroeg opstaan. En laat dat laatste nu net één van mijn slechte kanten zijn... Vanmorgen was het zelfs nog donker én het is zomer! Of herfst, want dat schijnen ze hier boven ook niet meer zo goed te weten. Punt is dat het dus nog donkerder wordt. Zucht!

Gelukkig deed dat vroege opstaan ook wel iets met me. Toen ik naar buiten strompelde, kwam ook net de overbuurman buiten, klaar om naar zijn werk te vertrekken. Knikje, glimlachje, beetje waterig want het is nog vroeg, maar toch... Plots is de dag begonnen! Al fietsend door een stad die wakker werd, bedacht ik me dat vroeg opstaan eigenlijk ook wel ok kan zijn. Niet meteen, maar wel een beetje later.

En toen ik in Leuven afstapte, kwam ik ook een beetje thuis... De stad waar ik mijn studententijd doorgebracht had, was eigenlijk weinig veranderd. Herinneringen aan lange nachten, zowel aan mijn bureau als ergens ten velde, heerlijk... Het zonnetje scheen en met een brede glimlach wandelde ik al wegdromend door de Leuvense straten. En toen ik vanmiddag een broodje ging halen en plots werd aangesproken door een bekend gezicht, was ik dan ook helemaal niet verbaasd. Leuven? Ja, daar ben ik wel een beetje thuis ja...

Jij bent mooi!

Vanmorgen werd ik wakker van de buren. Dat gebeurt nog wel eens. Die buren zijn dan ook nogal talrijk. Zeven kinderen en na hier nu twee maand te wonen weet ik nog steeds niet helemaal zeker hoeveel volwassenen er nu wonen. Er wonen zeker twee vrouwen, want die verlaten het huis nooit en af en toe lopen er ook enkele mannen rond.

Naast het grote verschil in aantal (ik woon alleen, zij met alvast 9 X meer mensen...), is er ook een serieus cultuurverschil. De kinderen plassen gewoon in de tuin (ook meisjes lijken dat rechtopstaand te doen!), ze praten niet met elkaar maar roepen, altijd... Hun tuin lijkt niet echt meer op een tuin: ze hebben er beton gegoten, er staat een schotelantenne die zo groot is dat je er een bad in zou kunnen nemen en je vindt er werkelijk alles: autowielen, fietsen met en zonder wielen, een matras, stukken tapijt, onderdelen van auto's enz. Eten doen ze op de gekste tijdstippen en leven gebeurt voornamelijk op straat. Ik verdenk ze er ook van af en toe belletje trek te doen, maar ik ben nog nooit snel genoeg geweest om ze te zien. :-)

Toen ik vanmorgen naar de bakker wandelde vroeg één van die kinderen of ik m'n haar geknipt had. 'Nee', zei ik, 'ik heb wel speldjes in mijn haar'. 'Jij bent mooi!', was het antwoord. Wat is er nu erg aan wakker gemaakt worden om half tien 's morgens?

One day or t(w)oday?

Ooit, jaren geleden stond ik naar Alanis Morissette te luisteren, terwijl zij de betekenis van het liedje 'Incomplete' toelichtte en ik ben het nooit vergeten, die betekenis... Want ik doe het ook, net als zij. Geloven dat ik op een dag gelukkig zal zijn, getrouwd, een mooi huis, kinderen en alles erop en eraan. Geloven dat er een dag komt waarop plots iedereen begrijpt waarom ik deed wat ik deed. Wachten op die dag...

En vroeger dacht ik dat al die dingen er wel zouden zijn wanneer het getal 30 passeerde. Die dag is ondertussen voorbij en nog steeds denk ik aan 'one day' en is 'one day' er dus blijkbaar nog niet... Maar misschien is one day wel t(w)oday? 't Is maar hoe je't bekijkt natuurlijk of wat je verwacht.

Vandaag schijnt de zon. En ik at voor de eerste keer speculaaspasta. Waarom nu pas zult u denken? Wel de psychologie haalt soms trucjes met me uit. Pindakaas vind ik vreselijk vies en speculaaspasta lijkt zo op pindakaas... :-) Vandaag is het 1-0 voor mij! Vandaag is het weekend en hoeft niets. Vandaag start ik deze blog omdat dat me wel leuk leek... Vandaag werd ik wakker en bleef ik nog even liggen, lekker warm onder het donsdeken met een goed boek. Vandaag zit ik thuis, alleen en dat is ok. Vandaag is best cool.