Onder de noemer 'toevallige, leuke ontmoetingen' hoort ook dit vertelsel. Ik heb al sinds mijn puberjaren niet zo'n goeie ogen. Een erfenis die ik van alle vier mijn grootouders kreeg. Als 16-jarige kon ik het bord niet meer lezen en mijn strenge vader vermoedde dat ik gewoon weer de nieuwe hippe trend 'bril' wilde volgen. Ik kan u verzekeren dat een bril in die tijden nog niets hip en trendy had, integendeel. Maar goed, ik 'mocht' dus naar de oogarts, maar mijn vader waarschuwde me dat ik de consultatie zelf mocht betalen als zou blijken dat ik prima zou zien. Gelukkig bevestigde de dokter dat ik een bril nodig had en dus is vaderlief met mij een bril gaan kopen. Maar smaken veranderen al wel eens en betrekkelijk snel vond ik mijn bril zo spuuglelijk dat ik hem eigenlijk zo goed als niet meer opzette. Ook de volgende bril was al snel datzelfde lot beschoren.
Uiteindelijk heb ik een waar pleidooi gehouden voor lenzen en met succes want ik kreeg dure lenzen die ik drie jaar zou kunnen dragen. Op een dag had ik, heel fier, voor de eerste keer mijn lenzen in op school. Ik mocht ze nog maar enkele uren inhouden die dag en dus wandelde ik wat later de school uit met mijn boekentas en turnzak waarin ik mijn kostbare lenzen veilig opgeborgen had.
Thuis, tijdens de afwas, besefte ik plots dat mijn turnzak mét dure lenzen nog in het park lag. Dag één en ik was ze al kwijt terwijl mijn vader me zo op het hart gedrukt had dat ik er heel goed zorg voor moest dragen! Ik durfde dus ook niet zeggen dat mijn lenzen in m'n turnzak zaten toen we terug naar school reden op zoek naar die turnzak. En dat heb ik tot vandaag ook nooit gezegd... Sorry papa!
Maar goed, een lange aanloop voor mijn verhaal van vandaag. Ik had een afspraak bij een optieker omdat ik weer eens echt goeie lenzen nodig had. Ik heb er al hele dure gehad en hele goedkope, maar de "Kruidvatversie" voldeed toch niet meer. De optieker was een jonge kerel, even oud als ik, sympathiek en vlot, maar hij maakte me ook meteen duidelijk dat ik niet goed bezig was. Ik had geen goede lenzen, geen goed product, geen goeie zonnebril en mijn bril stond scheef... Oeps! Gelukkig gaf hij meteen zelf toe dat hij ook al gezondigd had wat de regels van de optiek betrof.
Na een hele vragenlijst (waaronder of ik al eens zwanger geweest was? Speciale vraag bij een optieker, niet?) werden mijn ogen aan de ultieme test onderworpen. Ik moest 'diep in zijn ogen kijken'. Met plezier... En vanachter dat toestel zei hij plots: 'Je hebt een mooie moedervlek op je oog!'. Pardon? Ik wist niet eens dat je moedervlekken op je ogen kón hebben... Enne, was dit een oogtest?
Vervolgens moest ik lenzen proberen en dan kijken of ik alles kon lezen en of rood duidelijker was dan groen. 'Je hebt natuurlijk je handen grondig gewassen.', zei hij plots, waarop ik meteen 'Natuurlijk...' antwoorde en eens schaapachtig lachte. Verdekke! Das twee keer dat hij me op m'n plaats zette! Ik heb hem wel een klein beetje terug gepakt, want hij had moeite met links en rechts en dus zei ik telkens 'Links is beter.' in plaats van 'Rood is beter.', waardoor hij steeds even moest testen of het wel klopte. Schattig...
Vermits ik volgende week opnieuw op controle moet, hoefde ik nog niets te betalen. 'Handig!' reageerde ik en meteen volgde: 'Ik weet je wel te vinden Leemans Sofie!' Soms kunnen verplichte 'to do-dingen' ook best leuk zijn! Mijn optieker, die mag me wel vinden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten