Liften in de jungle

We zijn net terug van vijf dagen jungle en dat doet best raar. Terug bewoonde wereld, een echte wc, andere kleren, een douche en een bed... Alles wat anders zo gewoon is, lijkt plots een geschenk uit de hemel. De tocht was verschrikkelijk zwaar, maar een belevenis van formaat! We hebben echt alles gegeven en af en toe was het echt puur op karakter en in een soort trance verder stappen. Meer dan 120 km door de modder ploeteren, een rivier oversteken over een omgevallen boomstam en talloze mayabergen overwinnen... Het is wat!

Het avontuur begon eigenlijk al met de busrit richting ons vertrekpunt: het dorpje Carmelita aan de rand van de jungle. Al het materiaal werd ingeladen in een gammel busje, waar je meteen stoflongen van kreeg omdat de uitlaat via de achterbank binnen in het busje kwam. Maar goed, we waren met z'n zevenen plus onze gids en nog één iemand anders, dus plek genoeg dachten we, want er waren een stuk of 16 zitplaatsen. De banken stonden weliswaar schots en scheef en sommige zakten in als je ertegen leunde, maar goed... Avontuur!
Iets verder stopten we plots en stapte er een vrouw in. Speciaal... Achteraf bleek zij de eerste van ongeveer 60 mensen en dat is niet overdreven. Dozen, zakken, kippen en varkens gingen het dak op of onder iemands voeten en kinderen kwamen op je schoot terecht. De asfaltwegen stopten al snel en werden vervangen door een slijkweg die op en neer slingerde en vol putten zat. Soms ook echt met een hoogteverschil van een meter. We zijn dan ook verschillende keren vastgereden en één keer lagen er zelfs stukken motor ofzoiets in het midden van de weg en die moesten er duidelijk ergens terug in... Ongelofelijk! We hebben ons kostelijk geamuseerd, echt waar!

Over de jungle kan ik nog enorm veel vertellen, maar samengevat was het een ongelofelijke ervaring... Wandelen in het donker en dan de ogen van een puma zien 10 meter verder (tenminste onze gids had het beest gezien en wij geloven dus maar dat we alvast zijn ogen gezien hebben), apen boven je hoofd horen brullen en zien slingeren, eindeloze paadjes volgen in de hoop dat achter de volgende heuvel eindelijk het kamp ligt. Dikke pancakes krijgen als ontbijt, slapen op de grond met enkel een soort tafelkleed-deken en elkaar als warmtebron. Lek gestoken worden door de muggen en spinnen en ander ongedierte enz. Ahhhh de jungle!

En toen ik vanmorgen met Charlotte de keuze kreeg tussen nog een tempel beklimmen of verder wandelen terug richting Carmelita kozen wij voor het laatste. Al ploeterend door de modder en serieuze plassen, werden de weggetjes steeds talrijker en vreesden we dus een beetje dat we de weg kwijt zouden geraken. We hoopten dat zoals in Rome ook hier alle wegen richting Carmelita leidden, maar zeker waren we niet... Plots hoorden we lawaai alsof er een leger achter ons aan kwam, waarop we beiden instinctief achter een boom doken en wat bleek? Het waren onze paarden en muilezels met al het gerief. Doodmoe en verloren vroegen we dus stomweg om een lift en die kregen we! De beste lift ever... Ik vooraan, Charlotte sloot de rij en Rudy leidde de paarden te voet... Dat was echt geweldig en ik heb er zo van genoten. Niet dat we er minder vuil door werden of dat onze benen niet meer gehavend raakten, maar dat namen we er graag bij. Mijn schoenen en kousen, die heb ik achtergelaten in Carmelita. Wie weet krijgen ze een tweede leven en doet iemand er ooit nog eens zo een geweldige tocht mee door de jungle...