Antwerpen hoofdstad van de wereld!

Afgelopen weekend was het 'de grote finale' van het Martha!tentatief over de veranderende stad. Al jaren maken zij theater over Antwerpen. En theater in de brede zin van het woord. Ze creëerden allerlei stukken die pasten in hun algemene doel, namelijk het in beeld brengen van deze stad en meer bepaald van de veranderingen in deze stad. Want het gaat razendsnel die veranderingen...

Hun grote finale was hierop gebaseerd:
- New York : 165 verschillende nationaliteiten
- Antwerpen: 175 verschillende nationaliteiten
- Amsterdam: 179 verschillende nationaliteiten

Dat we New York voorbij gestoken zijn, daar zijn we natuurlijk verschrikkelijk trots op, maar dat Amsterdam er vier meer heeft, dat pikt. Dat kan eigenlijk niet, Hollanders die boven ons staan. En dus besloten ze daar iets aan te doen!
Ze kwamen erachter dat er in Leuven een Micronesiër woont. Dat hebben we nog niet in Antwerpen en dus zouden we die kunnen ruilen voor bv. een aantal Ghanezen, want daar hebben we er genoeg van. En een statisticus van de stad Antwerpen wist hen te vertellen tijdens één van hun theatrale spreekbeurten dat je van een Serviër-Montenegrijn wel twee of zelfs drie verschillende nationaliteiten kon maken. Als je je best deed. Ok, 179 dus... Maar evenveel is niet genoeg natuurlijk, het moesten er meer zijn. En dus beslisten ze geld te verzamelen via facebook en andere kanalen om op die manier een Samoaan, één van de meest zeldzame nationaliteiten naar Antwerpen te halen. Zo gezegd, zo gedaan...

In de prachtige zaal van den Bourla wandelden plots allerlei nationaliteiten het podium op. Eén voor één kwamen ze op en meer en meer voelde je iets door de zaal gaan. Iedereen zat letterlijk op het puntje van zijn stoel en de hele zaal leek collectief zijn adem in te houden. Ik voelde een krop in mijn keel komen. Zo mooi... Ik wist nota bene wat er zou gebeuren en toch was ik helemaal mee in de betovering van het moment. Volgens mijn buurvrouw was ik zo zenuwachtig dat ik geen seconde gezwegen heb, maar dat herinner ik me zelfs niet. Ik herinner me enkel de overweldigende ontroering die ik voelde. Ik was zo trots op de Martha's én op Antwerpen. En weet je wat zo geweldig was? Je voelde de ontroering echt in de zaal. Iedereen haalde smartphones en fototoestellen boven om een poging te doen dat fantastische gevoel vast te leggen. Dat gaat natuurlijk niet, maar om u toch een beeld te geven:

Maar nog geweldiger was dat tegelijkertijd ook alle mensen op het podium hun gsm's bovenhaalden en foto's begonnen trekken. Ook zij waren helemaal onder de indruk van de staande ovatie van het volledige publiek in die prachtige zaal... Het was dus moeilijk te zeggen wie naar wie keek en wie meer onder de indruk was.

En net dat vond ik zo mooi. De algemene en ongegeneerde verwondering die alom aanwezig was. De ontroering en de hoogtepunten die telkens weer overtroffen werden door andere. Een zwarte man achteraan op het podium die enthousiast bleef zwaaien naar het publiek. Zonder stoppen. Een blonde vrouw die met een vlaggetje zwaaide en duidelijk apetrots was op haar afkomst. Een klein kindje dat het podium op gehuppeld kwam aan de hand van zijn mama net achter een oudere man die leunde op een stok en traag naar voor schuifelde. Een Afrikaanse vrouw die ter afscheid vooraan op het podium een lange, diepe buiging maakte terwijl ze haar rokken breed vastpakte en daar een joelend applaus voor kreeg. De kleine man oftewel de Micronesiër die stokstijf met zijn armen naast zijn lichaam, breed lachend vooraan op het podium bleef staan. In een spierwit pak, onbewogen, maar duidelijk genietend. De Samoaan Pradeep die vrolijk lachend met een koffertje in zijn hand helemaal verloren op het podium stond en totaal niet leek te vatten wat er rondom hem allemaal gebeurde. Prachtig! Alles was prachtig!

Achteraf barstte er een mega internationaal feest los onder de professionele leiding van Discobar A Moeder. En de Martha's zagen dat het goed was... Het was druk (zelden zoveel kans gehad om een exotisch lief tegen het lijf te lopen!) maar het was vooral een super fijn feestje. En dat geweldige gevoel... dat zinderde gewoon nog een tijdje na...