Gewoon, dat is zo gewoon...

Ik heb het nooit zo gehad voor gewoon, middelmaat, dagdagelijks, normaal,... Geef mij maar uitersten. Deels is dat niet eens altijd een keuze geweest, maar eerder zo gegroeid. 'Gewoon' gebeurd. Gewoon ik. Ik droom over prinsen en draken en word verliefd op 'uitdagingen'. Mijn liefdesleven is bijgevolg een aaneenschakeling van onvergetelijke romances en verschrikkelijke drama's. En zo gaat dat met wel meer dingen...

Twee dagen geleden stond ik bovenop een berg met open mond te kijken naar het wolkendeken onder mij en de bergtoppen die er als eilanden uit omhoog staken. Ik stond daar samen met één van die onvergetelijke romances en verschrikkelijke drama's en de zon scheen en weerkaatste in duizenden diamantjes in de lucht. Ik was blij dat ik daar stond. Blij dat ik daar met hem stond. En ik voelde me gelukkig. Echt gelukkig en dankbaar daar op het dak van de wereld. Dankbaar voor de fijne mensen rondom mij, voor de prachtige panorama's en natuur en voor de onvergetelijke momenten...

Ik heb de afgelopen week echt verschillende keren letterlijk en figuurlijk stilgestaan en me bedacht dat ik oprecht gelukkig was en dat eveneens bij kleine dingen. Op de skilift met ijskoude voeten en handen terwijl we de ene na de andere hit uit de jaren '80 vertolkten, onbeschrijflijk genietend onder de douche met diezelfde bevroren voeten en handen na een lange dag skiën, 's avonds laat in bed met de slappe lach dankzij één van mijn roommates of op de laatste piste van de dag die ik alleen af ging met mijn ipod in de oren en zonder stoppen, zodat ik de spieren in mijn benen voelde trillen en de tranen over mijn wangen gleden zelfs mét een skibril op...

En na die onbeschrijflijk gelukkige momenten, ben ik vandaag een beetje een hoopje ellende. Pijnlijke spieren, hoofdpijn, keelpijn en een gekelderd humeur. Tussenin... dat is gewoon niet aan mij besteed.