Een rollercoaster dat is het soms! Een super weekend en plots huil je tranen met tuiten. Je dacht alles onder controle te hebben, maar dat is het net. Dat kan niet. En dus ween je tranen met tuiten... Je ogen doen er pijn van en je denkt nu al aan de wallen en rode ogen van morgen. Maar ondanks dat willen de tranen niet wijken. Hoort erbij? Heeft iedereen? Is ok? Ik heb ondertussen geleerd dat het ok is en soms slaag ik er in dat ook tegen mezelf te zeggen. Heel af en toe geloof ik het zelfs.
Ook al doe ik de foute dingen, ook al maak ik het me moeilijk, ook al negeer ik alle goeie voornemens, ook al was het mijn eigen schuld. Dan zucht ik eens diep, pak ik een pen (of de computer) en schrijf ik... Over alles en over niks.
Soms ween ik gewoon. Niks meer en niks minder. Vandaag zijn het gewoon tranen en ben ik gewoon verdrietig. Helemaal niks meer en zeker en vast niks minder...
Een taske thee?
BeantwoordenVerwijderen