Mijn volle parkeergarage...

Gisteren exact een jaar geleden verloor ik mijn oma. Mijn lieve oma was er plots niet meer. Zeer onwerkelijk. Want zelfs nu nog pak ik af en toe mijn telefoon en in een flits van een seconde bedenk ik dan dat ik haar wil bellen. Even snel besef ik ook weer dat het niet meer kan, maar toch is het telkens weer even schrikken. Ze is er niet meer...
Wat later waren daar plots Fil en Senna, bron van veel geluk, maar ook van verschrikkelijk veel angst en verdriet. Weken en maanden hebben zij in het ziekenhuis gelegen en tot op vandaag is het niet makkelijk al zijn het wel twee vrolijke schatten van kindjes.
En weer een beetje later eindigde een tumultueuze relatie met mijn toenmalige, grote liefde voorgoed en was ik weer alleen. Helemaal alleen.

Ik ben van het ene in het andere gerold en dat zo ongeveer op alle vlakken. Van de ene job in de andere, het ene contract in het andere, het ene verdriet in het andere, de ene bezigheid en daarop kwam dan de andere...   Als het maar druk was. Dat leek destijds mijn redding: bezig blijven en vooral niet stil staan. Dat was ook zo. Het was mijn redding. Maar vanzelfsprekend is dat maar voor korte duur. Het was veel en eigenlijk gewoon teveel. Veel te veel. Ik moest gewoon bezig blijven zodat ik niet zou beseffen hoe lastig het was. Want tussen al die moeilijke dingen zat ook nog eens een opleiding tot therapeut en dat komt eigenlijk neer op eens flink in alle moeilijke en pijnlijke stukjes van jezelf koteren en graven. En tja, dan kom je al eens wat tegen...

Het heeft me een jaar gekost om mezelf 'stil' te krijgen... Exact een jaar later dan de dag waarop mijn oma stierf, zei de dokter me dat het genoeg was. Dat ik stop moest zeggen en tijd moest nemen. Dat ik voor mezelf moest zorgen. Ik zat voor een keer aan de andere kant en dus was ik het die de doos met papieren zakdoekjes toegeschoven kreeg. Bij de dokter, bij de therapeut en nog net niet bij de bakker...

Het is gek dat er zoveel verdriet kan zitten zonder dat je er bewust weet van hebt. 't Is te zeggen, je weet het wel en voelt het zelfs ergens, maar je gaat gewoon verder. Je moet wel. En wij zijn als mens in staat die dingen ergens te parkeren, maar jammer genoeg werkt dat parkeren maar tijdelijk.

Eigenlijk is het een beetje als een parkeergarage in het midden van een drukke, onbekende stad. Soms makkelijk, maar best tijdelijk en het kost je veel. Af en toe heb je geen idee waar je geparkeerd staat of hoe je weer buiten geraakt. Het is er niet echt gezellig en eigenlijk zelfs een beetje beangstigend, dus niet echt een plek waar je graag komt of lang blijft rondhangen. En als je weer buiten komt in die drukke, onbekend stad... dan begint het zoeken pas echt...

My Funny Valentine...

Ondanks de verzekering van de weermannen dat het verder droog zou blijven 's avonds, kwam ik gisteren betrekkelijk nat thuis aan. Ik had het nochtans speciaal 'gecheckt'...
Net toen ik bijgevolg slecht gezind de afgelopen dag als grotendeels 'niet memorabel' wilde categoriseren, zag ik een nieuw bericht staan. Misschien even wat achtergrondinformatie... Dat 'nieuwe bericht zien staan' heeft te maken met mijn recente obsessie. Ik ben de laatste tijd lichtelijk verslaafd aan allerlei sites (blog, mail, fb,...) 'checken' en dat op de meest onmogelijke momenten. Zoals wanneer je 's avonds laat kletsnat thuis komt... Hoogst irritant al zeg ik het zelf, maar het heeft alles te maken met het verplichte schrijven waar ik opnieuw streng over geworden ben en mijn alter ego probeert dan allerlei dingen te bedenken om maar niet te moeten schrijven. Ik ben zelfs opnieuw met een computerspelletje gestart dat ik al jaren niet meer gespeeld heb en als er nu één ding is dat ik echt verloren tijd vind, dan is het wel computerspelletjes!

U hoort het al, me, myself en I zijn dus niet zo'n goede vriendjes de laatste tijd. Gisteren ben ik zelfs echt kwaad geworden op mezelf omdat ik erin geslaagd ben een hele dag gewoon 'niks' te doen. Het is te zeggen... Ik heb vanalles gedaan, want ik bedacht telkens wel iets wat ik "echt dringend" moest doen. Ik heb met de bank gebeld, was ingestoken, mails beantwoord, het weerbericht gecheckt, ...

Toneel gisterenavond had me weer iets vrolijker gemaakt, al heb ik volgens mij ook wel gezaagd... Over de kou bv. Mijn excuses daarvoor! Maar dus, wat me echt weer wat opbeurde was het bericht van Mister Big (voor de curieuze-neuze-mosterdpotten onder jullie: zie hier). De crappy dag had stiekem ook wel een beetje te maken met het feit dat het Valentijn was. Ik ben uiteraard geen fan van die commerciële dagen, maar net zoals iedereen (geef maar toe!), vind ik het idee natuurlijk wel fijn en word ik bijgevolg toch een beetje melancholisch wanneer ik merk dat ik net die dag verlof gepakt heb en dus de hele dag alleen thuis zit met een saaie deadline... En dus net toen ik bijna medelijden met mezelf kreeg kwam dat berichtje. Bedankt Mister Big om mij te redden van een melancholische bui op een dag waarop dat helemaal 'not done' is. Me, myself and I danken u en beloven plechtig dat we vanaf nu beter ons best zullen doen!

Antwerpen hoofdstad van de wereld!

Afgelopen weekend was het 'de grote finale' van het Martha!tentatief over de veranderende stad. Al jaren maken zij theater over Antwerpen. En theater in de brede zin van het woord. Ze creëerden allerlei stukken die pasten in hun algemene doel, namelijk het in beeld brengen van deze stad en meer bepaald van de veranderingen in deze stad. Want het gaat razendsnel die veranderingen...

Hun grote finale was hierop gebaseerd:
- New York : 165 verschillende nationaliteiten
- Antwerpen: 175 verschillende nationaliteiten
- Amsterdam: 179 verschillende nationaliteiten

Dat we New York voorbij gestoken zijn, daar zijn we natuurlijk verschrikkelijk trots op, maar dat Amsterdam er vier meer heeft, dat pikt. Dat kan eigenlijk niet, Hollanders die boven ons staan. En dus besloten ze daar iets aan te doen!
Ze kwamen erachter dat er in Leuven een Micronesiër woont. Dat hebben we nog niet in Antwerpen en dus zouden we die kunnen ruilen voor bv. een aantal Ghanezen, want daar hebben we er genoeg van. En een statisticus van de stad Antwerpen wist hen te vertellen tijdens één van hun theatrale spreekbeurten dat je van een Serviër-Montenegrijn wel twee of zelfs drie verschillende nationaliteiten kon maken. Als je je best deed. Ok, 179 dus... Maar evenveel is niet genoeg natuurlijk, het moesten er meer zijn. En dus beslisten ze geld te verzamelen via facebook en andere kanalen om op die manier een Samoaan, één van de meest zeldzame nationaliteiten naar Antwerpen te halen. Zo gezegd, zo gedaan...

In de prachtige zaal van den Bourla wandelden plots allerlei nationaliteiten het podium op. Eén voor één kwamen ze op en meer en meer voelde je iets door de zaal gaan. Iedereen zat letterlijk op het puntje van zijn stoel en de hele zaal leek collectief zijn adem in te houden. Ik voelde een krop in mijn keel komen. Zo mooi... Ik wist nota bene wat er zou gebeuren en toch was ik helemaal mee in de betovering van het moment. Volgens mijn buurvrouw was ik zo zenuwachtig dat ik geen seconde gezwegen heb, maar dat herinner ik me zelfs niet. Ik herinner me enkel de overweldigende ontroering die ik voelde. Ik was zo trots op de Martha's én op Antwerpen. En weet je wat zo geweldig was? Je voelde de ontroering echt in de zaal. Iedereen haalde smartphones en fototoestellen boven om een poging te doen dat fantastische gevoel vast te leggen. Dat gaat natuurlijk niet, maar om u toch een beeld te geven:

Maar nog geweldiger was dat tegelijkertijd ook alle mensen op het podium hun gsm's bovenhaalden en foto's begonnen trekken. Ook zij waren helemaal onder de indruk van de staande ovatie van het volledige publiek in die prachtige zaal... Het was dus moeilijk te zeggen wie naar wie keek en wie meer onder de indruk was.

En net dat vond ik zo mooi. De algemene en ongegeneerde verwondering die alom aanwezig was. De ontroering en de hoogtepunten die telkens weer overtroffen werden door andere. Een zwarte man achteraan op het podium die enthousiast bleef zwaaien naar het publiek. Zonder stoppen. Een blonde vrouw die met een vlaggetje zwaaide en duidelijk apetrots was op haar afkomst. Een klein kindje dat het podium op gehuppeld kwam aan de hand van zijn mama net achter een oudere man die leunde op een stok en traag naar voor schuifelde. Een Afrikaanse vrouw die ter afscheid vooraan op het podium een lange, diepe buiging maakte terwijl ze haar rokken breed vastpakte en daar een joelend applaus voor kreeg. De kleine man oftewel de Micronesiër die stokstijf met zijn armen naast zijn lichaam, breed lachend vooraan op het podium bleef staan. In een spierwit pak, onbewogen, maar duidelijk genietend. De Samoaan Pradeep die vrolijk lachend met een koffertje in zijn hand helemaal verloren op het podium stond en totaal niet leek te vatten wat er rondom hem allemaal gebeurde. Prachtig! Alles was prachtig!

Achteraf barstte er een mega internationaal feest los onder de professionele leiding van Discobar A Moeder. En de Martha's zagen dat het goed was... Het was druk (zelden zoveel kans gehad om een exotisch lief tegen het lijf te lopen!) maar het was vooral een super fijn feestje. En dat geweldige gevoel... dat zinderde gewoon nog een tijdje na...

Collect moments, not things...

Doorgaans leef ik eigenlijk betrekkelijk 'zuinig'. Ik heb een stokoude gsm waarmee je enkel kan bellen en sms-en (dat laatste gaat steeds moeilijker want de toetsen blijven hangen waardoor mijn berichtjes nog onduidelijker zijn dan normaal) waar zelfs nog een berichtje van 2006 op staat. Ik gebruik de afgedankte computer van een vriend sinds de mijne het begaf. Mijn tv is nog steeds een oud en breed (in alle richtingen, behalve de richting waarvoor je veel betaalt) exemplaar dat opnieuw een afdankertje van een vriend geweest is. Ik heb geen auto (en de auto die ik had, was nu ook niet bepaald een duur hebbeding), geen droogkast, geen afwasmachine, geen tablet of netbook, geen oven, geen dampkap of kookeiland, zelfs geen keukenrobot. Ik ben met andere woorden niet zo gehecht aan materiële dingen...

Er zijn maar enkele uitzonderingen op die regel. Kleren en schoenen! Maar eerlijk waar, ook daar hou ik het doorgaans 'schappelijk'. Mijn hekel aan winkelen en dan vooral aan kleren passen en mijn onvermogen om te kiezen helpt me hier dan weer! Hoewel dat laatste er af en toe ook voor zorgt dat ik niet kies en gewoon alles neem... Ik gun mezelf af en toe simpelweg de vreugde om er eens stevig over te gaan!

Ondanks mijn niet al te kwistige levensstijl ben ik ook weer geen held in sparen. Ik heb geen kaas gegeten van boekhouding en mijn kennis van economie stopt bij de betekenis van het woord. Ik heb dus ongetwijfeld al ettelijke euro's aan mijn neus voorbij zien gaan. Wat bijgevolg vast staat is dat ik nooit rijk zal worden. Tenzij ik er ooit in slaag om een rijke man (of een boekhouder?) te strikken...

En soms zijn er gewoon ook dagen waarop ik geld 'moet' uitgeven... Na een kleine shopdrang gisteren net voor sluitingstijd heb ik vandaag iets heel erg 'not me' gedaan. Ik heb iets gekocht waarvan ik eigenlijk al heel lang zeg dat ik het niet nodig heb. Een hebbeding. Een gadget. Ik heb wel een regel toegepast waarvan ik oprecht vind dat hij hout snijdt. Als je iets echt wil, wacht dan minstens een maand. Wil je het dan nog steeds, dan mag je het kopen. Ik heb zelfs langer gewacht. En ik wilde het stiekem nog steeds. De regel ging dus op, al weet ik ook dat ik het nog steeds niet echt nodig heb. En alle cliché's en drogredenen of uitvluchten die ik mezelf verteld heb, ga ik u besparen (voor wie ze toch wil horen, ik heb er minstens tien!). Ik hou het bij een combinatie van zin 2 en de eerste zin van deze alinea. Binnenkort ben ik bijgevolg de trotse eigenaar van een materieel iets dat ik absoluut niet nodig heb... Maar wie weet hoeveel geweldige momenten ik daarmee ga kunnen meemaken én vastleggen!

'A cookie' op uw bakkes!

Het lijkt wel alsof iedereen mijn waarschuwing ter harte genomen heeft, want plots is het wel heel erg stil. Verbazend stil zelfs. Ik verwacht me bijna aan een verrassingsaanval... Het is natuurlijk ook niet evident om op 'vind ik leuk' te klikken na een blogpost vol woede en nog minder om vragen te gaan stellen wanneer de kans bestaat dat je mijn toorn over je heen krijgt. Bijgevolg alle begrip!

Ondertussen is mijn alom aanwezige kwaadheid weer een beetje gezakt. En u raadt nooit wat mijn redding is geweest. Structuur! Ik, die altijd een hekel gehad heeft aan alles dat nog maar rook naar planning of eruit zag als structuur, uitgerekend ik werd gered door de belofte van structuur. Het was met andere woorden nodig. Ik ben met mezelf aan tafel gaan zitten en gezamenlijk hebben we besloten dat een beetje structuur geen kwaad kon...
Stapsgewijs (zo gaat dat bij structuur-dingen, niwaar?) zag dat er zo uit:

1. Eerst het aanbrengen van wat structuur in huis: lampen vervangen zodat je weer kon zien hoe de keuken er precies uitzag, de rommel aanpakken zodat er plots weer een tafel tevoorschijn kwam en nog zo van die goocheltrucjes... 
2. Vervolgens de agenda's, de mailboxen en de kalender (ook januari moest ik nog invullen en ja, ik doe dat dan achteraf...) op elkaar afstemmen. 
3. Tenslotte heb ik efficiënt met mezelf vergaderd en enkele bindende afspraken gemaakt, zoals daar zijn:

- Minstens 1 avond per week verplichte 'me-time'. Werken is dan absoluut uit den boze!
- Al zittend ontbijten en proberen dagelijks fruit en/of yoghurt te eten. Lezen terwijl mag, maar ondoordacht  rechtstaan levert minstens vijf minuten extra zittijd op! Kostbare minuten 's morgens!
- En nog zo van die dingen...

En dat hielp... Mijn kwaadheidsniveau is opnieuw genormaliseerd. U kan dus gerust zijn, de kans dat ik u op uw bakkes sla, hangt momenteel weer meer van uzelf af dan van mij...

Mijn zelfgemaakte pyjamabroek en ik...

Ik maakte enkele weken geleden een pyjamabroek in de naailes. Mijn eerste echte kledingstuk (een schort hoort niet thuis in die categorie)... Ergens is het mis gelopen met de verhoudingen en ik was nogal pessimistisch wat de elastiek betreft, maar in the end ben ik eigenlijk best blij met het resultaat. Elegant is het niet, maar vermits er voorlopig niemand is die daar commentaar op kan of mag geven, maakt dat helemaal niets uit. Ik loop er ook graag in rond, in mijn zelfgemaakte pyjamabroek. En al helemaal als ik niet zo geweldig in mijn haak zit. Zoals nu.

Ik ben kwaad. Een vat vol ongecontroleerde en niet gerichte woede. Kwaad op alles en iedereen. Het skigerief dat nog steeds overal ligt, de kapotte keukenlampjes, de thermostaat die maar 16 graden aangeeft, de planten die besloten zich tegen mij te keren, de aïki-noodles die niet te (vr)eten zijn, de opkomende pukkel, de lachende voorbijgangers op straat, alles maakt me kwaad... Zonder een echt aanwijsbare reden. Doe dus geen moeite om te vragen wat er scheelt, want de kans is groot dat u bijgevolg de volle lading krijgt. Een gewaarschuwd man (of vrouw)...
En omdat ik voel dat mijn omgeving ongetwijfeld de dupe wordt, blijf ik voorlopig maar even rustig thuis. Thuis in mijn zelfgemaakte pyjamabroek...