dinsdag 31 juli 2012

Gewoon tranen...

Een rollercoaster dat is het soms! Een super weekend en plots huil je tranen met tuiten. Je dacht alles onder controle te hebben, maar dat is het net. Dat kan niet. En dus ween je tranen met tuiten... Je ogen doen er pijn van en je denkt nu al aan de wallen en rode ogen van morgen. Maar ondanks dat willen de tranen niet wijken. Hoort erbij? Heeft iedereen? Is ok? Ik heb ondertussen geleerd dat het ok is en soms slaag ik er in dat ook tegen mezelf te zeggen. Heel af en toe geloof ik het zelfs.
Ook al doe ik de foute dingen, ook al maak ik het me moeilijk, ook al negeer ik alle goeie voornemens, ook al was het mijn eigen schuld. Dan zucht ik eens diep, pak ik een pen (of de computer) en schrijf ik... Over alles en over niks.

Soms ween ik gewoon. Niks meer en niks minder. Vandaag zijn het gewoon tranen en ben ik gewoon verdrietig. Helemaal niks meer en zeker en vast niks minder...

vrijdag 27 juli 2012

Never cheat on your fietsenmaker...

Af en toe verlies ik mijn geduld. Nee, dat moet ik anders zeggen. Voor sommige dingen heb ik geen geduld, heel simpel. Voor andere dan weer veel. Dat heeft als gevolg dat ik soms heel veel kan verdragen en eindeloos geduldig ben tot daar plots die druppel is...

In het 'allumeurverhaal' werd ik al betrekkelijk op de proef gesteld, vind ik zelf. Maar we waren er nog niet... De dag nadien merkte ik namelijk dat mijn voorlicht nogal los hing. Elke drempel, kasseistrook of stoep maakte mijn fiets meer en meer lawaai. Ik heb doorgaans heel wat in mijn 'sjakosj' zitten, maar een schroevendraaier hoort daar (nog) niet bij. Er dus probeerde ik het manueel weer wat vaster te zetten, echter zonder al te veel succes. 'Ach, straks thuis zet ik het wel terug vast en morgen ga ik opnieuw naar de fietsenmaker.', dacht ik nog. Jep!

Op weg naar huis werd het met elke meter erger, tot er plots stukken spatbord alle kanten opvlogen en ik verschrikt meteen alles dichtgooide. Mijn remmen doen het gelukkig wel weer. Wat nu? Mijn voorlicht hing vast op mijn spatbord, dat nu kapot op de grond lag en bengelde aan nog slechts twee draadjes. Fietsen is dan lastig, want het licht botst de hele tijd tegen je wiel en schijnt ook alle kanten op. Ik probeerde het vast te houden, maar dat bleek al snel onbegonnen werk. Het ziet er ook heel idioot uit, iemand die over haar stuur hangt en verwoede pogingen doet om haar licht vast te houden en in de goeie richting te schijnen... Belachelijk! Maar ik ga toch niet opnieuw (been there, done that!) die hele weg te voet doen? Terwijl ik een oplossing probeerde te zoeken en de lamp ergens tussen wilde steken, heb ik blijkbaar iets scherps geraakt, want plots hing mijn hand onder het bloed. Dat was de letterlijke én figuurlijke druppel...

U kan al raden dat mijn geduld plots heel erg ver te zoeken was. Ik heb gevloekt en zeer geanimeerde monologen voor de fietsenmaker opgevoerd. Alle mindfulness was in één moment compleet weggevaagd! En toen mijn lamp plots nog maar aan één draadje vast hing en mijn favoriete T-shirt ('Madame Vélo' stond erop, hoe passend!) ineens vol hing met olie en bloed kon ik nog slechts één ding bedenken : 'Trekken die handel!'. Zo kon ik tenminste fietsen, al was het dan in volledige duisternis, met mijn handen vol spatbord, lamp,olie en bloed en u wilt niet weten wat er op dat moment allemaal over mijn lippen kwam...

De fietsenmaker had dus geluk dat ik er een nachtje over kon slapen, hoewel er nog voldoende frustratie over was om de ernst van de situatie snel duidelijk te maken. Ik denk niet dat ik meer dan vier zinnen nodig had. Mijn blik sprak duidelijk boekdelen, want de baas zelf zou mijn fiets onder handen nemen en ik kreeg zonder probleem een vervangfiets.
Toen hij even later met een Brompton af kwam, stond ik dan weer met mijn mond vol tanden. Was dat zijn manier om mij toch een beetje op mijn plek te zetten? Ik heb namelijk niet zo'n elegante noch handige indruk achtergelaten terwijl ik in het bezit was van 'de praktische vouwfiets'. Ik moet zeggen, hij reed prima en als je er mee weg bent, kan het best handig zijn. Maar toen ik plots besefte dat ik mijn slot in de fietsenwinkel gelaten had en dus dat ding op mijn bureau moest zien te krijgen, heb ik mijn collega's minstens een lachwekkende middagpauze bezorgd... Hoe plooi je in godsnaam zo'n fiets tot 'n handig pakketje?

Toen ik dat youtube-gewijs opzocht kwam ik toch wel uit op een filmpje van de fietsenmaker die de oorzaak was van mijn plooiproblemen... Typisch!

Gelukkig werd ik er al snel handiger in en nog gelukkiger mocht ik de dag nadien mijn eigen vertrouwde fietsje weer ophalen. Ik stond dus om kwart na vijf voor de vijfde (!!!) keer aan de fietsenmaker en weet je wat die zei?
'Oei, hij is nog ni klaar, ik zal er nu aan beginnen! Binnen een half uurtje is hij klaar hoor. Ja, 't is druk geweest...'
Ik dacht dat ik niet goed werd. Breath in, breath out, Sofie... En het werd enkel erger toen hij plots naar een rek wandelde en daar een spatbord afhaalde (waarvan hij eerst beweerde dat het besteld moest worden) en mij nadien vroeg of mijn achterlicht meestal op de batterijen werkte of op de dynamo. Batterijen?
'Kan het dan ook dat de batterijen gewoon plat waren?' vroeg ik voorzichtig.
'Ja hoor, dat zou kunnen.'
Ik moest mezelf tegenhouden om die kerel niet aan te vliegen. Serieus?!? Drie kwartier later (jep...) was mijn fiets eindelijk klaar. Lichten werkten weer en er stond een nieuw spatbord op, maar ik vertrouwde het voor geen haar. Toen ik de boodschap kreeg dat ik het spatbord zou moeten betalen, heb ik mezelf eens laten gaan. Af en toe mag dat. Als er veel druppels waren. Beleefd, maar duidelijk. En een minuut later stond ik buiten zonder een cent betaald te hebben. En dat allemaal omdat ik te lui was om naar mijn eigen fietsenmaker te fietsen...

Spelende vrouw, wat hebben we nu geleerd? Never cheat on your fietsenmaker!

maandag 23 juli 2012

Achterlicht kapot? Rookt u mevrouw?

Ik laat de dingen al wel eens aanslepen... Zoals de remmen van mijn fiets. Letterlijk en figuurlijk. Maar er komt een moment dat ik plots en onverwacht bliksemsnel actie onderneem. En voor je't weet zijn die remmen dan weer als nieuw. Alsof er niks gebeurd is!

Was het maar allemaal zo simpel. Naast de remmen van mijn fiets ontdekte ik per ongeluk dat ook mijn achterlicht karakter begon te krijgen. Hoewel ik doorgaans een voorliefde heb voor mensen én dingen met karakter, geldt dat niet voor het achterlicht van mijn fiets... En dus vroeg ik meneer de fietsenmaker of hij twee dingen wilde repareren. Liefst zo snel mogelijk, want naast mijn doorgaans bliksemsnelle acties, mis ik mijn stalen ros ook niet zo graag... Een dag later mocht ik voor een redelijke, doch niet geringe prijs mijn geliefde rijwiel weer als nieuw beschouwen. Tenminste, daar was ik ten onrechte vanuit gegaan. 's Avonds bleek dat mijn achterlicht nog steeds van een karakter voorzien was. En dat was niet de afspraak... Ik belde dus, een beetje ontdaan maar nog steeds braaf en beleefd naar meneer de fietsenmaker die me verzekerde dat ik meteen mocht langskomen en ze zouden het ter plekke maken. Oef!

De mechanieker hees mijn fiets de lucht in en begon het achterlicht uit elkaar te vijzen. Ik wandelde terwijl sms'end door de winkel. Na een tijdje kreeg ik de boodschap dat het nog even zou duren en of ik net voor sluitingstijd terug wilde komen? Ik verdacht hem ervan mij buiten te willen loodsen zodat hij eerst aan de fiets van iemand anders kon werken die niet tevreden was, want er was hem beloofd dat zijn fiets reeds klaar zou zijn. De zon scheen echter en soms ben ik dan minder assertief dan u zou denken. En dus zette ik me buiten in het zonnetje op een bankje en heb ik 'mindfulnessgewijs' niets gedaan. Dat kan ik namelijk niet zo goed... Niets doen. En dus heb ik geoefend.

Wat later wandelde ik, helemaal zen, terug richting fietsenwinkel en daar wist de machanieker van dienst mij een beetje verslagen te zeggen dat het karakterprobleem van mijn achterlicht serieuzer was dan hij gedacht had. Ofwel moest ik er een nieuw spatbord op laten zetten, ofwel kon hij het repareren op een iets minder esthetische manier en met behulp van 'nen allumeur'. Huh?!? Ik besloot om tijdelijk voor optie twee te gaan zodat ik alvast reglementair naar huis kon rijden. Terwijl hij op zoek ging naar dat laatste, begon ik me toch vragen te stellen over het vakmanschap van mijn fietsenmaker... Mijn fiets, die minstens drie keer meer gekost heeft dan mijn auto (al wil dat in dit geval niet zoveel zeggen...), kon enkel gemaakt worden met nen allumeur?!? En het ergste van al kwam wat later...
"Sorry mevrouw (ieuw!), ik vind gene allumeur. U rookt zeker ni?" En voor de eerste keer in mijn leven vond ik dat toch even jammer...

Anderhalf uur later en onverrichter zake heb ik dus nog steeds een achterlicht met karakter... De mechanieker van dienst beloofde mij wel dat hij morgen nen allumeur mee naar zijn werk zou nemen! Gelukkig dat ik toch even 'mindful' geweest ben...

zaterdag 21 juli 2012

Gepermitteerd zagen...

Ik kan al eens koppig zijn en soms ben ik ronduit lui en dat heeft af en toe vreemde gevolgen... Ik moest van mezelf vandaag namelijk het gras afdoen. De 'goesting' was ver te zoeken, vooral omdat eerder uitstelgedrag en de regen ervoor gezorgd hebben dat het gras bijna tot mijn knieën kwam. Bijna...

Ik vond het echter voornamelijk de schuld van het weer en ik zag veel meer heil in een lazy dagje. En dus, stond ik nog voor mijn ontbijt (al zeg ik er niet bij hoe laat dat dan was...) in mijn pyama het gras af te doen. Een combi dus met andere woorden, want voor mezelf kon ik dus zeggen dat ik tot 's middags in mijn pyama rond gehuppeld heb. Toen even later een vriendin belde dat ze op weg was naar hier heb ik me toch snel een andere outfit aangemeten. Zo koppig ben ik nu ook weer niet. De rest van de middag (jep, ik geef het toe, met het ontbijt was er al een heel stuk dag gepasseerd) hebben we in de tuin getetterd over vanalles en nog wat. Frustraties over mannen die steeds verkeerd reageren of toch minstens hier en daar kleine schoonheidsfoutjes vertonen (te oud, te gesetteld, te rijk, te weinig aandacht aan hun uiterlijk, te veel aandacht aan hun uiterlijk,...), over vriendinnen die alleen maar met hun klein mannen bezig zijn of koppels die de verbouwingen van hun huis en hun kinderen als exclusieve gespreksonderwerpen zien. Een middagje 'gepermitteerd zagen' met andere woorden! Voila, we kunnen er weer even tegen!


vrijdag 20 juli 2012

Ge moet ervoor zijn...

Alles is uit elkaar aan't vallen hier... Mijn computer besloot na zes jaar onze samenwerking op een nogal ondankbare wijze stop te zetten. Schoorvoetend en tergend traag deed hij wat ik hem vroeg, maar niet zonder de nodige luide protesten en af en toe negeerde hij me gewoon of weigerde hij botweg aan mijn verzoek te voldoen. Ik heb hem dus de laan uitgestuurd en gelukkig heb ik een schat van een vriend die me op computervlak (en ook op heel wat andere vlakken!) al meermaals uit de nood geholpen heeft, waardoor ik nu opnieuw kan computeren zonder frustraties, wachten en lawaai... Nog eens merci bij deze!

Ook mijn haardroger besloot vanmorgen de geest te geven. Vorige week liet ik vier nieuwe banden op de auto zetten en gisteren heb ik mijn fiets binnengebracht bij de fietsenmaker. Vorige zomer herstelde ik de dakgoot, maar blijkbaar niet al te goed, want met dat geweldige weer van de laatste tijd zit ik opnieuw met een lek. En alsof dat nog niet genoeg is heb ik al dagenlang het gevoel dat ik in een glazen bokaal zit. De dingen (en vooral ikzelf) klinken heel anders. Ik voel me permanent verkouden of zoiets en het lijkt alsof er al weken proppen watten in mijn oren zitten...

Maar... voor de rest gaat het prima met mij! Toen ik vannacht om half drie over de brug richting Merksem wandelde, had ik een déja vu en kwam er spontaan een glimlach op mijn gezicht. Ik zie namelijk af en toe mensen te voet op het smalle voetpad over de brug wandelen en dan vraag ik me steeds af waarom zij dat in godsnaam te voet doen! Ik bedacht dan verhalen die dat konden verklaren, maar eigenlijk slaagde ik er nooit in om echt een plausibele reden te vinden. En dan bedoel ik een plausibele reden die ook voor mij zou kunnen opgaan. Dus toen ik gisteren boven op de brug liep al zeulend met mijn fietszak, had ik ongewild een antwoord gevonden. Mijn fiets stond bij de fietsenmaker en omdat ik vandaag niet hoefde te werken wilde ik nog eens mee op café na toneel. Om half drie 's nachts rijden er geen bussen of trams meer en de vélo's gaan maar tot Park Spoor Noord... Voila, daar was mijn eigen plausibele reden!

Ondanks de regen, mijn natte kleedje, verminderd gehoor en beperkte vervoersmogelijkheden heb ik ervan genoten. Genoten door die kleine dingetjes... Ik heb bv. met veel enthousiasme én geduld het concept internet en facebook uitgelegd aan één van mijn collega's bij 13 1/2 en die was daar minstens even blij en enthousiast over. Ik heb gelachen en fijne mensen iets beter leren kennen. Tot slot heb ik ook ondervonden dat mannen af en toe vreemde en soms verontrustende uitspraken kunnen doen. Als iemand u ooit vraagt: "Zeg, Sofie, is dat een knappe?", dan hoop ik niet dat u antwoordt: "Euh, tja, ge moet ervoor zijn..."

zaterdag 14 juli 2012

Vélodroom?

Op de fiets is één van mijn favoriete bezigheden dagdromen... Ik voer dan hele gesprekken met bestaande of ingebeelde mensen. En dat gaat van gesprekken waarvan ik vind dat ik ze moet voeren tot gesprekken die ik waarschijnlijk nooit zal hebben, maar waarbij alleen al de dagdroom erover me blij maakt. Soms zijn het hele scenario's, maar af en toe ook simpele monologen (in mijn hoofd is er natuurlijk iemand die er een dialoog van maakt ofwel doe ik ze beiden). Ik word wel eens raar bekeken als ik hardop aan't praten ben en er niemand in de buurt is, hoewel de bestaande gsm's en snufjes van vandaag de dag mijn geloofwaardigheid gelukkig in stand weten te houden.

Zo kwam ik tijdens één van mijn vele fietstochten al geregeld in contact met mijn prince charming. Die verandert zo nu en dan eens natuurlijk... En realisme is logischerwijs uit den boze. Alles kan en mag! Ik heb dus al ontzettend romantische dingen beleefd, al moet ik toegeven dat ik al wel eens een stukje filmscenario gepikt heb... Zo zette mijn prince charming al eens een soort speurtocht voor mij uit of zong hij prachtige zelfgeschreven liedjes voor mij op het dak van een sprookjesachtig huis met het uitzicht op de binnenstad van Parijs. Stel je voor! Je krijgt mooie kaartjes of brieven die je telkens wat verder brengen tot je oog in oog staat met een knappe, ietwat verlegen man, de liefde van je leven. Of je kijkt neer op duizenden lichtjes met tranen in je ogen omdat er een buitengewoon mooie ballade over jou gezongen wordt door de man die je vlinders in je buik bezorgt en je het gevoel geeft dat je de hele wereld aan kan... Smelt!


Maar het mag ook meer down to earth. Ik ben thuis, alleen en de bel gaat. Plots staat daar net die persoon waar ik de laatste tijd af en toe over dagdroom... Totaal onverwacht. Kletsnat, want het regent pijpestelen en hij is met de fiets. Wat hakkelend (ik hou wel van een 'niet perfect kantje') legt hij uit waarom hij aan de deur staat en eigenlijk komt dat neer op: "Ik weet het zelf ook niet, maar ik moest gewoon naar hier komen...". Meer dan reden genoeg lijkt mij! En op allerlei manieren (de gesprekken zelf kunnen alle kanten op gaan) belanden we simpelweg in elkaars armen. Als in 'meer moet dat niet zijn'... Zucht!

U kunt zich dan wel voorstellen dat ik al eens teleurgesteld ben als ik deur open doe en de kinderen van de buren me vragen of ik hun schoen weer over de schutting wil gooien. Maar op een dag, daar ben ik zeker van, ga ik de gelukkigste vrouw van de wereld zijn wanneer ik de deur open doe! Dan staat hij daar... En tot dan, fiets ik van hier naar daar met waanzinnige scenario's, romantische gesprekken en een brede glimlach...

dinsdag 10 juli 2012

Luie buien

Enkele dagen geleden besloot ik op mijn eigen impulsieve manier dat ik naar aanleiding van mijn soms 'luie buien' enkele afspraken met mezelf wilde maken. Want af en toe is dat nodig, afspraken met jezelf maken... Momenteel hangen de 'luie buien' samen met een het huidige rotweer, het niet altijd thuis voelen hier en een grote teleurstelling in het universum (geen idee wie ik anders als de boosdoener moet aanduiden). Ik heb namelijk enkele dagen verlof gepakt, want een vriendin uit Nederland zou komen logeren. Jeuj!
Jammer genoeg maakte het universum haar zo ziek dat ze niet tot hier geraakte en nu ergens ten velde in een vreemd bed ziek ligt te wezen... Erg hé? En plots heb ik dus twee volle lege dagen en ik moet eerlijk zeggen dat ik met mezelf nu even geen blijf weet. Niet dat er niks te doen is of niet dat ik nergens naartoe zou kunnen... 't Is de luie bui!


Maar dus, afspraken:
Afspraak 1.Vergeet niet te dansen (zie hier)!
Afspraak 2. Verhuis de computer terug naar boven! Op die manier zit ik er minder lang aan én heb ik beneden een hele tafel om met andere dingen bezig te zijn! 
Afspraak 3. Ga weer knutselen, tekenen en naaien. Creatief bezig zijn maakt me doorgaans blij en ontspant. Daarbij gaat het natuurlijk niet op een boek zoals 'Allemaal rokjes' te kopen en het dan in de kast stof te laten vergaren... Daarvoor is het trouwens simpelweg een te leuk boek.



Afspraak 4. Maak opnieuw werk van je 'on hold' gezette projectje, namelijk 'Day Zero Project'. Ik ben opnieuw gaan kijken en merkte al snel dat enkele puntjes ondertussen echter 'verouderd' zijn. Het zou namelijk een lijst moeten zijn van dingen die ik graag wil doen, dromen en plannen die tot hiertoe nooit uitgevoerd werden. Dingen die je vaak uitstelt, maar niet omdat je ze niet leuk vindt, eerder integendeel... Je stelt ze uit omdat er zoveel andere dingen wel moeten en 'belangrijker' zijn. Het uiteindelijke doel is bijgevolg dat je dingen doet die je leven meer kleur, afwisseling en inhoud geven, dingen die je gelukkiger maken. En dus heeft het weinig zin om dingen te gaan doen waar ik eigenlijk tegenop zie of die ik alleszins niet meer zo heel erg 'zinvol' of leuk vind...
Heb ik u voldoende overtuigd om enkele dingen te mogen schrappen en nieuwe te mogen bedenken? Mocht uw antwoord toch nog negatief zijn... dan is dat dikke pech want het leuke aan 'eigen spelletjes' is dat je zelf ook de regels kan bepalen én aanpassen! Na!
En dus schrapte ik een aantal puntjes en ben ik nu op zoek naar nieuwe ideeën. Misschien hebt u wel een te gek, leuk, zinvol of vrolijk idee? Of een concreet voorstel waar u al dan niet zelf een rol in speelt? Of denkt u nu: 'Valsspelers moeten hun plan maar trekken?Na!' Misschien kan u in dat geval iets begripvoller zijn gezien de frats van het universum?
Afspraak 5. Werk ook weer eens aan andere 'on-hold' gezette projectjes. Ik ben namelijk een kei in het bedenken van dingen of het beginnen aan grootste knutselwerkjes, maar ik ben jammer genoeg ook heel slecht in het afwerken van al die dingen...
Afspraak 6. Wees mild voor jezelf... Lui zijn mag al eens...

maandag 9 juli 2012

Postzegels overbodig!

Sinds 12 april ben ik 'tante Fie'. Jammer genoeg kon u eerder al lezen dat de omstandigheden die dag niet zo geweldig waren, waardoor het allemaal voor heel dubbele gevoelens zorgde. Net als mijn zus had ik het moeilijk met 'proficiat', want er was nog teveel schrik dat Fil en/of Senna het niet zouden halen. 25 weken was zo kantje boordje... Dag na dag en week na week werd duidelijk dat Fil en Senna echte vechtertjes zijn. Dat we hen terecht zo benoemd hadden en dat ze het schitterend doen! En na bijna drie maand in het ziekenhuis (donderdag, als ik hen weer kan gaan bezoeken zijn ze exact drie maand oud!) is het aftellen... We hebben allemaal een pronostiek en staan te popelen om hen eindelijk eens te kunnen knuffelen. Want kijk nu toch eens hoe schattig ze ondertussen zijn?!

Senna

Fil
Ik had samen met Niels een kadootje bedacht. Mijn creativiteit en ongeduldigheid en de nauwkeurigheid en computerkennis van Niels bleek een prima combinatie te zijn, want het resulteerde in een mooie verrassing, al zeg ik het zelf. We creeërden een emailadres en stuurden Lien en Bert een nep bestelbon. Dat hij nep was kon je o.a. afleiden uit de volgende zin: " Wanneer u niet thuis bent, zal de bezorger via het kattenluik uw pakket proberen af te leveren.". Blijkbaar wordt er vandaag de dag wat verwacht van postbodes en dergelijke, want ondanks deze en andere 'fratskes' ging mijn zus ervan uit dat het een echte bestelbon was. We waren niet helemaal duidelijk wat nu precies de bestelling was, behalve dag dat het over iets rood en iets blauw ging en we hadden er de ronde prijs van 149€ op geplakt. Om hen nieuwsgierig te maken... Dat bleek alvast gelukt, want ze belden meteen naar oma Lieve (ik denk dat het bedrag wat hoog was om mij in eerste instantie te verdenken). Of zij toch niks gekocht hadden voor Fil en Senna dat niet van de geboortelijst kwam? Nen blauwe en rode Tripp Trapp bv.

Toen het pakje uiteindelijk aan kwam, vonden ze twee 'rompertjes' met een tekening van een postkaart erop genaaid. Er zat eveneens een leveringsbon bij met opnieuw enkele tips en mopjes. Zo was het bedrijfje Soels eigenlijk een samenraapsel van SOfie en niELS en verkochten zij naast rompertjes ook vijverplastiek, papfleskes, ecologische kattenbakvulling, computervirussen en polsbandjes...
Op het blauwe rompertje stond: 'Als ik naar huis kom, mag de Peesjens dan eens komen speele? Fil' en het rode was voor Senna en daar kon je lezen: 'Het eten is hier niet slecht, maar ik mis Boejie wel heel erg. Senna'. Op dat moment kreeg ook ik een telefoontje, maar ik kon Lien makkelijk overtuigen dat het niets met mij te maken had. Ze was er namelijk heel zeker van dat het gemaakt was door een bedrijf ofzo, want het was machinaal gemaakt, niet met de hand. Lien kent mijn praktisch onbestaande naaitalent en dus werd ik nog steeds niet verdacht. Goed gedaan van ons dus, nietwaar? Misschien moeten we overwegen echt een bedrijfje te starten?! Want ik heb het rode rompertje van Senna wel degelijk zelf genaaid!

Senna en Fil in hun machinaal gemaakte rompertjes... :-)

Normaal gezien zijn zowel Lien als Bert goed in raadseltjes en dingen raden, maar tegenwoordig denk ik dat ze te weinig slaap hebben om helemaal helder te kunnen denken. Gelukkig maar... Pas gisterenavond viel er een stukje frank... Ik had namelijk iets te lang gewacht met het antwoorden op een vraag en ook de twijfel bij Bert over de nep prijslabeltjes van 'Who's that girl' en 'Who's that boy' hebben me genekt. Tja, ik draag al wel eens iets van dat merk moet ik toegeven... En zijn het niet net solden geweest?

Maar dus, Fil en Senna zijn nu helemaal klaar om letterlijk én figuurlijk naar huis te worden 'gestuurd'! En wij erbij!

maandag 2 juli 2012

Droomprins.be

Ik ben nieuwsgierig en heb doorheen de tijd geleerd dat je niet altijd kan/mag oordelen over iets voor je het kent of geprobeerd hebt. Al zijn er natuurlijk uitzonderingen... Ik hoef niet alles geprobeerd hebben. Dan denk ik aan levende insecten eten, het EK voetbal volgen of aan op reis gaan naar Lloret de Mar ofzo. Er zijn dingen waarvan ik op voorhand weet dat ik er nooit een fan van zal worden. Datingsites leek mij ook zo iets. Hoe zou ik nu ooit de man van mijn dromen tegen kunnen komen op zo'n datingsite? De man van mijn dromen zit namelijk onmogelijk op zo'n site. Die is op reis en trekt rond ergens ver weg in een oerwoud of die steelt de show op een feestje met vrienden in zijn eigen coole appartement in de stad... Mijn droomprins die heeft zo'n site niet nodig!

Datingsites hebben voor mij steeds een negatieve bijklank gehad en die waren voor wanhopige mensen. Een mopje van iemand (ik weet nog steeds niet van wie) heeft dat gevoel enkel versterkt. Enkele jaren geleden schreef iemand mij (hij of zij koppelde er mijn emailadres aan) in op 'chatbabe.be'. Plots kreeg ik allerlei wansmakelijke voorstellen via mail en ik kreeg het profiel niet geannuleerd. Het gevolg was dus dat ik helemaal een hekel kreeg aan zo'n sites, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de gemiddelde datingsite toch nog net iets anders is dan 'chatbabe.be'...

Maar goed, ondanks de negatieve bijklank en ervaringen won mijn nieuwsgierigheid het van mijn afkeer. Ik ging op zoek naar welke datingsites er bestonden en besloot me in te schrijven op enkele daarvan vermits ik geen idee had welke nu een goede was en welke niet. Een vergelijkende studie dus als het ware! Ik leerde al snel dat er niet alleen veel sites zijn, maar dat het ook belachelijk veel kost om lid te worden. Mijn gezonde verstand won het hier dan weer van mijn nieuwsgierigheid. Gelukkig kan je je wel steeds gratis inschrijven om zo een beeld te krijgen van hoe het werkt. En dat heb ik dus gedaan.

Enkele inschrijvingen en dagen verder kan ik u het volgende melden:
Af en toe blijven de de vragen en vragenlijsten komen en soms zijn die echt stompzinnig. 'Slaap je met het raam open of dicht?' Voor enige nuancering is er geen plaats en eerlijk... dat zou nu eens echt geen breekpunt zijn! Op één site was ik na een uur eindelijk door de 'basisvragenlijst' en ik wilde dus wel eens op zoek gaan naar een eventuele 'match'. Ik was eraan voor de moeite, want toen ik op iemands profiel wilde klikken kreeg ik de boodschap: "Je hebt nog maar 50% van je profiel ingevuld. Voor wat hoort wat! Vul eerst de volgende vragen in en dan kan je verder zoeken." Toen ben ik toch even afgehaakt. Dan maar starten met de vergelijkende studie!
Op de tweede site kon ik na ook weer een (gelukkig beperktere) testbatterij al wat profielen bekijken. Dat was verschieten! Mijn 'matching men' hadden profielen vol schrijffouten of foto's van zichzelf met hun ex of hun kat, sommige mannen konden mijn vader zijn! Not my cup of tea...
Nummer drie dan maar! Daar kreeg ik zoveel reacties dat ik van schrik het ding meteen weer dicht heb geklikt. Niet bij te houden... Soms schattige reacties, soms vol spelfouten, soms ellelange berichten over zichzelf of over een vorige relatie. Soms zo overdreven romantisch dat ik er misselijk van werd. Om moedeloos van te worden!

Toch spelen ze het wel slim. Ze laten je een glimp van iemand opvangen of zeggen dat je een persoonlijk bericht hebt, maar dat krijg je pas te lezen als je lid wordt. Betalen dus! En dan spreken we over bv. 50€ per maand als je wil beginnen met drie maanden. En net zoals een lijnabonnement wordt het goedkoper als je inschrijft voor een langere periode. Eigenlijk wel straf... Verdienen op de kap van net die mensen die sowieso al met meer kosten zitten omdat ze alleen zijn! Je zou er subsidies voor moeten kunnen aanvragen...

In ieder geval, ik ben er nog niet voor gewonnen, maar mijn nieuwsgierigheid heeft 't af en toe toch zwaar. Want wat als het waar is wat ze zeggen? Wat als mijn droomprins toch, net als ik, af en toe ergens achter zijn computer op zoek is naar mij?